اگر فوتبالیست های توانستند، سیاستمداران هم می توانند؟

افشین امیرزاده

30.07.2007

عجب روز خوبی بود. کیف کردم. یکی اینکه یک فوتبال خوب تماشا کردم که هیچ شباهتی به فوتبال دست و پا شکسته دیگر تیمهای آسیائی که در این چند هفته شاهدش بودیم، نداشت. بعد هم اینکه عراق برد. خسته شده بودم از بس که عربستان و ژاپن جام را بردند و به ما دهن کجی کردند.

بردن عراق از یک نظر دیگر هم لذت بخش بود که آن ملت بدبخت با این همه فلاکتی که با آن روبرو هستند دلیلی پیدا کردند که چند ساعتی بخندند و برقصند و جشن بگیرند. البته احتمالا این خوشحالی گذرا خواهد بود و بعد از چندساعت، صدای انفجار بمب و آژیر آمبولانس عراقی ها را به دامن واقعیت برخواهد گرداند.

با تمام این احوال فعلا عراق تا چهار سال قهرمان فوتبال آسیا است. این پیروزی شاید دیگر تکرار نشود. مثل قهرمانی دانمارک در جام ملتهای اروپا در سال ۱۹۹۲ که اتفاقی و به خاطر تحریم ورزشی یوگسلاوی، با اینکه در مسابقات انتخابی ناکام شده بود، وارد مسابقات شد و با فداکاری بازیکنانش و درخشش فوق العاده دروازه بانش، پبتر اشمایکل، قهرمان شد. اما این اولین و آخرین موفقیتش بود. یا پیروزی یونان در جام ملتهای اروپا در سال ۲۰۰۴ که دو سال بعد حتی نتوانست به جام جهانی راه پیدا کند.

شاید عراق هم چنین سرنوشتی داشته باشد اما نمی شود که با این حساب، پیروزی عراق بر عربستان سعودی، که الحق تیم خوبی است، و قهرمانی آن کشور در آسیا را دست کم گرفت و گفت که شانس آوردند. اولا بازیهای یک دستی که تیم ملی عراق از خود ارائه داد در این دوره جام کم نظیر بود و دیگر اینکه تیمهائی که به عراق باختند هم هرکدام برای خود یک پا مدعی بودند.

در زمان صدام حسین که پسر گردن کلفتش، عدی، مسئول ورزش و فوتبال آن کشور بود و بعد ها بازیکنان گفتند هربار که در مسابقه ای بازنده می شدند دستور می داد در زیرزمین کاخ ورزش شکنجه شان کنند و کتکشان بزنند، با اینکه بودجه های هنگفتی برای فوتبال هزینه شد و مربیان درجه یکی برای تیمهای فوتبال استخدام شدند، فوتبال عراق به هیچ کجا نرسید. چرا؟ برای اینکه بازیکنانش از روی ترس بازی می کردند. می ترسیدند ببازند و کتک بخورند. بخاطر همین ترس می باختند و کتک هم می خوردند.

حالا تنها ترسی که بازیکنان عراقی دارند همان ترسی است که همه مردم عراق دارند. می ترسند در خیابان راه بروند و بمب زیرپایشان منفجر شود. اما از نتیجه فوتبال نمی ترسند. نمی ترسند که ببازند و قلچماق های عدی کتکشان بزنند. مربیها ترس ندارند که بعد از هر شکست هم کتک بخورند و هم با یک تیپا بیرونشان کنند. خلاصه اینکه با خیال راحت بازی می کنند. در مقابل عربستان کاملا مشخص بود که عراقیها با انگیزه و باغیرت بازی می کنند، گوئی که می خواهند چیزی را ثابت کنند. وگرنه تکنیک فردی و تاکتیک تیمی شان آنچنان برتر از عربستان نبود.

این پیروزی که این بازیکنان باغیرت بدست آوردند، به گفته رئیس فدراسیون فوتبال آن کشور، می تواند سرمشقی برای تمام ملت بخصوص سیاستمداران باشد. در تیم ملی عراق شیعه و سنی و کرد و ترکمن در کنار هم بازی می کردند، بدون در نظر گرفتن اختلافات مذهبی و نژادی و فرقه ای همکاری می کردند، بهم توپ را پاس می دادند و در آخر هم همگی با هم شادی کردند و رقصیدند. این نشان می دهد که ملت عراق می تواند متحد باشد و با هم کار کند. این اتحاد در زمان صدام حسین با توسری و بصورت ظاهری بود اما حالا در زیر سایه آزادی می تواند با خواست ملی و با کمی گذشت و تساهل صورت بگیرد.

اگر فوتبالیستها توانستند، سیاستمداران هم می توانند.

 سایت ایران قلم از انتشار مطالب و مقالاتی که در آن کلمات توهین آمیز استفاده شده، معذور است

مسئولیت مطالب درج شده بر عهده نویسندگان آن می باشد