بهترين هديه رئيس‌جمهور آينده آمريكا از نگاه آلبرايت

10.01.2008

واشنگتن پست

 ترجمه توسط سارا رمضاني

آلبرايت، وزير خارجه اسبق آمريكا، گفت: به باور من، ارزنده‌ترين هديه رئيس‌جمهور آينده آمريكا به مردم اين كشور، پايان دادن به سياست «ترس» است. البته ترس جاي خود دارد، ولي بيش از هفتاد سال است که جهان، ترسي از هيتلر ندارد.

به گزارش «واشنگتن‌پست»، وي افزود: امروز عراق همچون بشکه‌اي باروت، افغانستان يک کشمکش، ايران خطر نهفته و کره شمالي پازلي حل نشده است. هم‌اکنون در پاکستان نيز همه عوامل جمع شده و ما را دچار سردرگمي بين‌المللي کرده است.

در ادامه مطلب آلبرايت آمده است: القاعده و شاخه‌هاي آن، نيازمند فوري‌ترين توجهات ما هستند. هنگامي كه مردم مي‌گويند، مي‌خواهند ما را بکشند، بايد احمق باشيم که آنان را به خاطر سخنشان، بازخواست نکنيم. ما هنوز با ترس دوچنداني روبه‌رو هستيم. به ما گفته شده است که بايد بترسيم، حال آن كه حمايت چنداني از قانون اساسي خود نيز نداشته باشيم؛ به قوانين بين‌المللي نينديشيم و به متحدان خود، توجه چنداني نكنيم و کمتر به دنبال حقيقت برويم و اشتياق کمتري براي پرسش و تحقيق از سخناني كه رؤسا و رهبرانمان به ما مي‌گويند، داشته باشيم. پس بايد گفت کاخ سفيد ما را ترغيب به پذيرش مشتاقانه فرهنگ ترس کرده که اين خود سياست خارجي ما را تضعيف مي‌كند و در عين حال، توان گفت‌وگوي كارساز با ديگران را نيز از مي‌گيرد؛ يک نمونه از ترس، بي‌ميلي ما به تفکر درباره اين است که دنبال ديدگاه‌ها و نقطه توجهات ديگر نباشيم.

وي تأكيد كرد: جايگاه آمريكا در دنيا در حالت سقوط آزاد است، به ويژه در سال‌هاي اخير، زيرا کشور ما گمان مي‌كند در حال تلاش براي اين است كه عينيت خود را تحميل کند و مي‌خواهد دنيايي را شکل دهد که براي ما امن و راحت است، بدون کمتر توجهي به نظرات ديگران.

آلبرايت مي‌گويد: من عميقا آمريكا را دوست دارم و بر اين باورم که کشور ما هنوز در دنيا بهترين است، اما اين باور را هم دارم که ما با يک فقدان خطرناک از خودآگاهي روبه‌رو هستيم؛ ما مي‌گوييم هسته‌اي نه! در حالي که بزرگترين موشک دنيا را داريم؛ ما مي‌خواهيم همه قانون را محترم شمارند، در حالي که بي‌توجه به کنوانسيون ژنو هستيم؛ ما اين را مي‌گوييم: با ما هستي يا در برابر ما؟ در حالي که نسبت به اثر كارهايمان در ترکيه و خاورميانه چشم‌پوشي مي‌کنيم؛ ما درباره عراق هشدار مي‌دهيم که مداخله ممنوع؛ اما در عين حال ارتشمان بغداد را اشغال مي‌کند؛ فرياد برمي‌آوريم که نسبت به ارتش چين هشيار باشيد؛ حال آن كه هزينه‌هاي هنگفتي براي دفاع بقيه جهان صرف مي‌کنيم؛ تبليغ مي‌کنيم که آينده را محترم شمرده و ارج نهيم، اما در تغييرات جوي به تعطيلات غير موجه مي‌رويم.

وي ادامه مي‌دهد: ما به اين نياز داريم که کار بهتري انجام دهيم و آن اين که به خودمان نگاه کنيم؛ درست مثل ديگران.
آلبرايت مي‌افزايد: براي جهان اين مسئله خنده‌دار است که ما با اين ثروت و قدرت، از تروريست‌ها، دولت‌هاي خودسر، مهاجران غيرقانوني و رقابت اقتصادي خارجي ‌مي‌ترسيم. مردم خودشان را جاي ما مي‌گذارند و از ما انتظار دارند با اعتماد عمل کنيم و ما بايد همين کار را انجام دهيم، اما اعتماد راستين با تمايل نشان دادن براي ورود به مناظرات دشوار و پاسخگويي به انتقاد و رفتار احترام‌آميز با ديگران، خود را نشان مي‌دهد و اين‌که سهم خود را در درگيري با مسائل جهاني ايفا کنيم.

او مي‌گويد: من اميدوارم هنگامي كه رئيس‌جمهور آينده، سوگند مي‌خورد، هم و غمش اين نباشد که ما را بترساند، بلکه نياز به بازگرداندن ايمان و باور به ايده و فكر آمريكايي را مد نظر قرار دهد؛ ايد‌ه‌اي که بر پايه حس اتحاد و انسجام و مشارکت ما با طرف‌هاي ديگر استوار شده باشد و بايد بر پايه باور به دمکراسي بوده و با حس مسئوليت ما براي نسل‌هاي پيشين و آينده شکل گرفته باشد؛ اين چيزي است که به ما توان اين را مي‌دهد که بر اختلافات سياسي متعصبانه رخ داده در دهه‌هاي اخير چيره شده و در کنار ايمان به گذشته خود و اعتماد براي جست‌وجوي ارزش در ديگران، به جاي متوسل شدن به ترس، سکويي قدرتمندتر براي رياست و رهبري آمريكا بسازيم.
 

 

مطالب در ارتباط:

ــ نگاه رقبای دمکرات و جمهوریخواه درآمریکا به «مسئله ایران»