|
سربازان کانادائی را به خاطر
سیاست های جنگ طلبانه بوش به کشتن ندهید!
01.02.2008
سعید سلطانپور –
تورنتو
ssultanpour@yahoo.com
اتیان گانتیر(1)هفتاد و هشتمین
سرباز کانادائی است که از سال 2001 در افغانستان کشته می شود. در سال 2007
مجموعا 219 سرباز در افغانستان کشته شدند که 110 تن از آنان امریکائی بودند
و 27 تن کانادائی. کشته شدگان اخیر کانادا بیشتر از واحدزبده "ون گوک" کبک
هستند که اخیرا به افغانستان اعزام شده اند و این مسئله درگیری های سیاسی
بین حزب استقلال طلب کبک و دولت محافظه کار هارپر ـ که خواهان حضور درازمدت
سربازان کانادائی در افغانستان است ـ را تشدید کرده است. کبکی ها در حال
حاضر با 33% حمایت از ماموریت نیروها در افغانستان کمترین استان حامی حضور
ارتش هستند. نیروهای کانادائی در حال حاضر دراستان قندهار مستقر هستند و
مستقیما در درگیری بانیروهای طالبان شرکت دارند و تا کنون چندین عملیات
انجام داده اند.
علت اعزام سربازان کانادائی به افغانستان
سربازان کانادا به درخواست آمریکا و ناتو به افغانستان اعزام شدند. دولت
جورج بوش بااستفاده از فرصت تاریخی به دست آمده در پی انفجار برج های تجارت
جهانی نیویورک در سپتامبر 2001که باعث وحدت جهانی علیه تروریسم و مظلومیت
امریکا شد،با کمک ناتو به افغانستان حمله کرد و دولت طالبان را که با حمایت
سازمان سیا و سازمان ضد اطلاعات ارتش پاکستان سازماندهی و به قدرت رسیده
بود،سرنگون کرد.
بالطبع با توجه به نقش تاریخی کانادا در ماموریت صلح،این ماموریت نیز برای
حفاظت از صلح در زمان نخست وزیر ژان کریتین ـ که در سیاست خارجی مستقل از
آمریکا عمل می کرد ـ صورت گرفت. با نخست وزیری هارپر در سال 2006 این
ماموریت برای ایجاد صلح تغییر یافت.ایجاد صلح"اسم مستعار" عملیات نظامی و
درگیری در خط اول برای سربازان کانادائی است که به نوعی برای فریب افکار
عمومی کانادا از طرح های سیاستمداران راست گرای آمریکا و دنباله روهای
کانادائی آنان است.با افزایش سربازان کشته شده ی کانادایی،افکار عمومی
کانادا هم به شدت تحت تاثیر قرار می گیرد.
در اکتبر 2007 بیش از50% از مردم خواهان خروج نیروهای کانادا از افغانستان
بودند. به همین دلیل هارپر که سیاستمدار دست راستی توانائی است از ضعف
رهبری استفان دیان در حزب لیبرال نهایت استفاده را کرد و با تشکیل یک کمیته
در مورد آینده نیروهای کانادا در افغانستان به رهبری جان منلی
وزیرامورخارجه دولت لیبرال ژان کریتین و رقیبپل مارتین (جانشین کریتین) که
هر دو به جناح راست حزب تعلق داشتند،استفاده کرد. وی با یک تیر دو نشان زد:
از یک سو اختلافات داخلی لیبرال ها را بیشتر کرد و از سوی دیگر یک مانور
سیاسی تبلیغاتی فراحزبی برای جلب نظرات مردم کاناداانجام داد.
در گزارش کمیته منلی که ژانویه 2008 منتشر شد پیشنهاد شده که "کانادا نباید
افغانستان را بعد از سال 2009 ترک کند"، یعنی همان زمانی که هارپر زیر فشار
افکار عمومی، به احزاب مخالف برای خروج نیروها قول داده بود و این همان
نتیجه ای بود که هارپر در آستانه بازشدن دوباره مجلس در 28 ژانویه می خواست
به دست آورد.
بر اساس آخرین نظرسنجی های اعلام شده، از یک سو درصد کسانی که خواهان خروج
نیروها هستند به 37% کاهش یافت(2) و از سوی دیگر یک ضربه سیاسی به استفان
دیان وارد شد که بر خروج نیروها در سال 2009 اصرار داشت. اعلام این گزارش
همزمان با حضور دیان در افغانستان بود که اتفاقابدون اطلاع دولت و ملاقات
با ارتشی هاانجام گرفته بود.
منلی در این گزارش تاکید دارد که کانادا نباید از افغانستان خارج شود، زیرا
اعتماد دولت های دوست وافغانستان را از دست خواهد داد. وی پیشنهاد می کند
که کانادا بایستی به نیروهای ارتش افغان آموزش بدهد تا آنان بعد از خروج
کانادا، آمادگی کامل برای دفاع از افغانستان را داشته باشند. کانادا در حال
حاضرعمده ترین نیروی اصلی جنگی در افغانستان است.او ادامه می دهد که امکان
ماموریت حفاظت از صلح وجود ندارد و این ماموریت باید آموزش توام با عملیات
جنگی باشد.
این نتیجه گیری همان خواستی بود که حمید کرزای در سفرش به کانادا (27
سپتامبر 2007) در پارلمان مطرح کرده بود.(3) سخنرانی ای که به گفته حزب ان.
دی پی توسط مقامات نظامی کانادایی برای کرزای نوشته شده بود.(4)
اگر سئوال کمیته بررسی آینده افغانستان این بود که آیااستراتژی نیروهای
ناتو در افغانستان کارآمد بوده است؟ به گفته ی توماس والکوم ستون نویس
تورنتو استار، در این صورت جک لیتون و استفان دیون وضعیت بهتری داشتند.(5)
بر اساس گزارش منابع نزدیک به وزرات دفاع، آمار تلفات سربازان کانادایی
برابر با 2.6% است که نسبت به نیروهای آمریکا و انگلیس بیشتر است و نسبت به
جنگ جهانی دوم هم بیشتر است که نشانگر خطرناک بودن منطقه عملیاتی کانادا در
قندهار است.(6) نیروهای انگلیسی در استان هلمند که همجوار قندهار است،
فعالیت می کنند.
ارتباط دوگانه ما با حضور ارتش کانادا در افغانستان
صرف نظر از اینکه ما ایرانیها تجربه تلخی از جنگ داریم که هنوز زخمهای آن
التیام نیافته است و اثرات اجتماعی، اقتصادی و سیاسی آن هنوز در شهرهای
مرزی و حتی تهران هست و کینه های نژادی آن همچنان زبانه می کشد،بسیاری از
مهاجران قربانیان بلافصل جنگ بوده اند.بنابر این ما در مورد جنگ حساس تر
هستیم.
حضور نیروهای کانادا در افغانستان از چند جنبه برای ما قابل بررسی است. به
عنوان یک کانادائی ماموریت افغانستان بالغ بر 4.1 میلیارد دلار تا تابستان
گذشته برای مردم کانادا هزینه داشته است. (7)به اضافه کشته شدن 78 سرباز و
زخمی شدن عده ای دیگر که قابل محاسبه عددی نیست. و از سوی دیگر درگیری
مستقیم که به تلفات غیرنظامیان زیادی منجر میشود تاثیر منفی بر اعتبار
جهانی کانادا دارد.
همچنین به عنوان یک ایرانی شهروند کانادا باید در نظر داشت که افغانستان با
ایران یکی از طولانی ترین مرزها رادارد و بالطبع هر دولتی در ایران به شدت
مسائل آن را با دقت دنبال می کند. اهمیت این مسئله وقتی بیشتر می شود که
دولت های ناتو در افغانستان به رهبری آمریکا با رژیم ایران روابط خصمانه ای
دارند.
از آنجا که دولت هارپر در سیاست خارجی مستقل عمل نمی کند، بلکه در همسوئی
کامل با آمریکا و اسرائیل حرکت می کند، برای ما این حضور و علت سیاسی آن
حساسیت بیشتری می طلبد. در دوران هارپر، کانادا به طور رسمی ازاسرائیل در
سازمان ملل دفاع می کند و سیاست پنهان کاری و نقش خنثی در مجامع بین المللی
دولتهای قبلی را کنار گذاشته است. وزیر امور خارجه اسرائیل کانادا را
بهترین دوست اسرائیل می خواند.(8)
بنابر این افغانستان به نوعی مدتی است که محل تلاقی سیاست ها و تلاشهای
نومحافظه کاران آمریکا و لابی قدرتمند اسرائیل برای حمله آمریکا علیه
جمهوری اسلامی است و از سوی دیگر رهبری طلبی رهبران دیکتاتوری ولایت فقیه
بر جهان اسلام علیه طالبان و بن لادن، امکان تلاقی دو نیرو را در پی دارد
که اثرات منفی بر جامعه ایرانی کاناداخواهد داشت.
مطالب دیگر از سعید
سلطانپور:
ــ
فرهنگ ضد
اسلامی و ضد ایرانی مجاهدین
ــ
قتل مهاجر لهستانی نقطه عطفی در
بحران ساختاری پلیس فدرال کانادا
ــ
افطاری
های سیاسی حاکمیت و اپوزیسیون در غرب
زمانی که متوجه
شدم اطلاعات هسته ای جمهوری اسلامی کار مجاهدین رجوی است
سایت ایران قلم از انتشار
مطالب و مقالاتی که در آن کلمات توهین آمیز استفاده شده، معذور است
مسئولیت
مطالب درج شده بر عهده نویسندگان آن می باشد
|