|
همبسترهای
غریب
"اندرو
هیگینز" و "جی سولومون"/
وال استریت ژورنال
وال
استریت ژورنال
02.12.2006
"مجاهدین خلق" که خیلیها آن را فرقهی
تروریستی میخوانند، فقط بهخاطر
مخالفت با تهران، دوستانی در ایالات متحده پیدا کرده است.
اوایل تابستان امسال در حالی که واشنگتن شکایتهایی
دربارهی
برنامهی
هستهای ایران داشت، هواداران گروه اپوزیسیون ایرانی مجاهدین خلق، تجمعی را
در یک ساختمان نزدیک به کاخ سفید صورت دادند. اعضای شناخته شدهی
کنگره و نیز سفیر سیار وزارت خارجه که بهخاطر
جنایات جنگی اخیراً بازنشسته شده، برای تجمع کنندگان سخنرانی کردند.
مریم رجوی رهبر این گروه، از طریق ماهواره از فرانسه سخنرانی مهیجی را
ارائه کرد. وی با محکوم کردن رهبران مذهبی ایران و خواستههای هستهای
آنان، ادعا کرد "دموکراسی پاسخ به بنیادگرایی اسلامی است".
به گفتهی
حامیان این گروه، مجاهدین خلق بزرگترین گروه اپوزیسیون تبعیدی ایرانی و
بهترین امید برای آوردن دموکراسی به ایران است. این گروه از طریق کانال
تلویزیونی ماهوارهای خود برای ایران برنامه پخش میکند و ادعا میکند که
شبکهای زیرزمینی از فعالیتها در داخل جمهوری اسلامی دارد. این گروه حضور
فعالی نیز در عراق دارد، جایی که سربازان امریکایی از بیش از 3000 عضو
مجاهدین خلق در اردوگاهی در شمال بغداد حفاظت میکنند.
اما مجاهدین خلق یک نارسایی بزرگ دارد: دولت ایالات متحده میگوید که آنها
یک سازمان تروریستیاند.
مسؤولان امریکا به نقش این گروه در قتل امریکاییها در دههی
1970 و حملات تروریستیای
که در آنها صدها ایرانی کشته شدهاند
استناد میکنند. دیگر عیب بزرگ این گروه، همکاری طولانیمدت
با صدام حسین است. بالاتر از همه اینکه
اعضای سابق، مجاهدین خلق را یک فرقه توصیف میکنند که درگیر تجرد و مرگ در
راه رهبران است.
پس چطور است که یک سازمان متمرد با سابقهای خونین، تاریخچهی
نزدیکی با حاکم مستبد سرنگون شدهی
عراق و شهرت به عجیب و غریب بودن، میتواند تشویق ِ رسای برخی را در دولت
موجب شود؟
بخشی از پاسخ در ترفند مجاهدین است: مجاهدین خلق که بهمعنای
جنگجویان مقدس مردم میباشد، تعداد زیادی از گروههای هوادار با اسمهای یکنواخت
و بیخاصیت دارد، مثل کنگرهی
ملی برای جمهوری دموکراتیک سکولار در ایران، که تجمع واشنگتن را میزبانی
میکرد. این گروهها ممنوعه نشدهاند و خشونت را انکار میکنند.
اما آنچه در محو کردن وضعیت مجاهدین مهمتر استف نابسامانی در خط مشی
ایالات متحده نسبت به ایران است. در حالی که نیروهای امریکایی در عراق
گرفتار شدهاند و گزینههای نظامی امریکا علیه کشور همسایه (ایران) بسیار
محدود هستند، مجاهدین خلق و حامیانش بهشدت
در حال لابی هستند تا این گروه را بهعنوان
متحدی معرفی کنند که میتواند در مهار کردن نفوذ روبهرشد
ایران کمک کند. این حامیان، که قانونگذاران
و تحلیلگران
محافظهکار سیاست ِ خارجی را شامل میشوند، اصرار میکنند که مجاهدین خلق
هیچ ارتباطی با تروریسم ندارد.
اکثر مسؤولان امریکایی به ایجاد هرگونه اتحاد با مجاهدین خلق میخندند و
ادعاهای این گروه مبنی بر اینکه
حامیان زیادی در ایران دارند را مورد تردید قرار میدهند، و تأکید
مینمایند که خیلی از ایرانیها از این گروه متنفر هستند. یک مسؤول ارشد
کاخ سفید میگوید که دولت بوش همچنان مجاهدین خلق را یک سازمان تروریستی
میداند و "نه یک حامی دموکراسی یا حقوق بشر" در ایران.
برخی از تحلیلگران
ایران میگویند که ادامهی
حضور مجاهدین در ایالات متحده با اندکی تغییر چهره، باعث تمسخر مبارزهی
دولت علیه تروریسم میشود. آنان میگویند که کاخ سفید ایران را به حمایت از
گروههای تروریستی متهم میکند، اما چشمانش را بر روی مجاهدین خلق بسته
است. "تریتا پارسی" رییس شورای ملی ایران - امریکا ( یک سازمان مدنی ایرانی
- امریکایی) میگوید: "این احساس بهوجود
میآید که برخی از سازمانهای تروریستی بهتر از بقیه هستند".
تلاش برای تغییر چهره
در رأس تلاشها برای حذف برچسب تروریستی از مجاهدین خلق، با کمک برخی از
اعضای کنگره، گروهی بهنام
"کمیتهی
خط مشی ایران" قرار دارد. رییس این کمیته، ریموند تانتر، مسؤول سابق شورای
امنیت ملی در زمان رونالد ریگان، میگوید که "طبقهبندی گروه (بهعنوان
تروریست) توانایی سازمان بهمنظور
ترویج تغییر دموکراتیک در ایران را محدود میکند". گروه وی اخیراً
کتابچهای پر زرق و برق منتشر کرد که اتهامات تروریستی علیه مجاهدین خلق را
به چالش میکشد، و همین ماه نیز به برگزاری نشستی در کنگرهی
امریکا برای بحث دربارهی
همین نکات کمک کرد.
تلاش برای تغییر چهره، مجاهدین خلق را از اصل و ریشهی
خود خیلی دور کرده است. به گفتهی
وزارت خارجه، مجاهدین خلق که ابتدا در سال 1965 توسط دانشجویان چپگرای
اسلامی در تهران تأسیس شد، عادت داشت "امپریالیسم" امریکایی را مورد دشنام
قرار دهد، و تعدادی از پرسنل نظامی و پیمانکاران
دفاعی امریکایی را در دههی
1970 در تهران به قتل رساند. در حال حاضر گروه این حملات را به گردن احزاب
مارکسیستی میاندازد و میگوید که این حملات به تأیید رهبران مجاهدین - که
در آن زمان در زندان بودند یا اعدام شده بودند - نرسیده بود.
کمی قبل از انقلاب اسلامی ایران در سال 1979، رژیم لرزان شاه که مورد حمایت
امریکا بود فعالان مجاهدین خلق را از زندان آزاد کرد. یکی از آنان مسعود
رجوی، دانشجوی سابق حقوق در دانشگاه تهران بود که رهبر اصلی گروه شد و برای
سرنگون کردن شاه با نیروهای اسلامگرا
متحد شد. اما گروه خیلی سریع با حاکمان مذهبی ایران به رهبری آیةالله خمینی
دچار شکاف شد و اختلافات را با موجی از ترور پاسخ داد. رژیم نیز هزاران نفر
از آنان را اعدام کرد.
آقای رجوی به فرانسه فرار کرد، جایی که برادرش که یک دکتر است، در
اور-سور-اواز، شهرکی آرام در حومهی
پاریس، خانه دارد. آقای رجوی برای جمع کردن ایرانیها برای هدف خود، مسعود
خدابنده، یک مهندس الکترونیک تحصیل کرده در بریتانیا را به منطقهی
کردستان ایران فرستاد تا یک دستگاه فرستندهی
رادیو نصب کند. او پخش سخنرانیهای ضبط شده علیه آیةالله خمینی را آغاز
کرد.
در فرانسه، گروه خیلی سریع طعمهی
مشاجرات احساسی و سیاسی شد. آقای رجوی که از همسر دومش جدا شده بود، طی
ازدواج با همسر یکی از دوستان و فعالان نزدیکاش،
هوادران خود را شوکه کرد. آنان ازدواج کردند و همسر او صاحب نام مریم رجوی
شد.
یک اتفاق جنجالبرانگیز
دیگر رخ داد. آقای رجوی در سال 1986 همراه با همسر جدید خود به عراق نقل
مکان کرد و با صدام حسین که در آن زمان در جنگ با ایران بود متحد شد. اعضای
سابق مجاهدین خلق میگویند که دیکتاتور عراق یک ساختمان دفتری شش طبقه در
بغداد و پایگاههایی نظامی، از جمله اردوگاه اشرف (که به افتخار همسر اول
رجوی که توسط رژیم کشته شده بود به این نام شناخته میشود) را به گروه اهدا
کرد.
بعد از یک حملهی
فاجعهبار
به ایران در سال 1988، مجاهدین خلق به اقدامات نظامی موفقتری متوسل شد. به
گفتهی
دیپلماتها و گزارش تروریسم سال 2005 وزارت خارجه، این گروه به صدام حسین
کمک کرد تا شورش کردها را بعد از شکست عراق توسط نیروهای امریکایی در جریان
جنگ اول خلیج فارس سرکوب کند.
غرب، مجاهدین را آلت دست عراق میدانست، به همین دلیل مسعود رجوی، مریم
رجوی را به فرانسه برگرداند تا کسب حمایت کند. تلاش او کمی موفقیتآمیز
بود اما وقتی ایالات متحده و اروپا جستجوی راهی برای نزدیک شدن به رییسجمهور
جدید ایران (محمد خاتمی) را آغاز کردند، اقدامات او با شکست مواجه شدند.
دیپلماتهای ارشد در دولت کلینتون میگویند که مجاهدین دائماً بهعنوان
یک مهرهی
معامله در نزدیک شدن به تهران مدنظر قرار میگرفته است. واشنگتن امیدوار
بود که بتواند ایران را به حمایت از صلح خاورمیانه، متوقف کردن حمایت مالی
از گروههای تروریستی و دست کشیدن از سلاحهای هستهای ملتزم گرداند. ایران
نیز در عوض از ایالات متحده میخواست که با مجاهدین خلق سختگیری
کند.
"مارتین ایندیک" که معاون وزیر خارجه در امور خاور نزدیک بود میگوید: در
سال 1997، وزارت خارجه مجاهدین خلق را به لیست سازمانهای تروریستی جهانی
اضافه کرد تا تمایل ایالات متحده برای نزدیک شدن به اصلاحطلبان
ایران را نشان دهد. دولت خاتمی این امر را یک معاملهی
بزرگ میدانست.
مجاهدین خلق بهواسطهی
موجی از ریزش نیروها نیز ضربه خورده است.
آقای خدابنده، مهندس الکترونیک، از کسانی است که گروه را ترک کردهاند.
او با یکی دیگر از جدا شدهها، خانم آن سینگلتون ازدواج کرد، یک زن انگلیسی
که از اردوگاه اشرف دیدن کرده بود و به گفتهی
خودش شعری ضدامپریالیسی را به او آموخته بودند که "مرگ ِ امریکا" را وعده
میداد. خانم سینگلتون کتابی را در محکوم ساختن مجاهدین خلق، بهعنوان
یک فرقه که بهصورت
مفرط به تجرد و نظم خشن مشغول است، تألیف نمود.
دیگر اعضای سابق گروه یک هدف خوب را توصیف میکنند که بهواسطهی
شیوههایی شبیه به انقلاب فرهنگی مائو منحرف شده است: شکار دائمی دشمنان
داخلی، جلسات تطهیر ایدئولوژیکی و تنبیه سخت نارضایتی واقعی یا متصور شده.
محسن عباسلو، یک عضو 28 سالهی
سابق میگوید که "بهمدت
یک ماه پس از ابراز تردیدهای ملایم، در اردوگاه اشرف زندانی و شکنجه شد".
آقای عباسلو ضمن آنکه
اشاره دارد که چهار سال را در ساختمانهای اداری و مجموعههای آموزش نظامی
بین بغداد و مرز ایران سپری کرده است، میگوید: "من با امید کامل به آنجا
رفتم اما حتی یکدرصد
از آنچه انتظار داشتم هم نبود".
محمد محدثین، عضو باسابقهی
مجاهدین خلق و مسؤول امور خارجی شاخهی
سیاسی گروه، اتهامات خشونت را رد میکند و جداشدگان را "ابزار رژیم ایران"
توصیف میکند.
در طول دههی
1990، مجاهدین خلق به فعالیت در واشنگتن و دیگر نقاط از طریق شعبههای
پوششی خود ادامه داد، که شناخته شدهترین آنها "شورای ملی مقاومت" است. در
سال 1999، وزارت خارجه شورای ملی مقاومت را تحت این عنوان که شاخهی
سیاسی رسمی مجاهدین خلق است ممنوعه نمود. شورای ملی مقاومت خودش را پارلمان
در تبعید ایران میخواند که از 530 عضو تشکیل شده و فقط نمایندهی
مجاهدین خلق نیست.
علیرضا
جعفرزاده، سخنگوی سابق این گروه در ایالات متحده، در دوایر سیاسی و
لابیگری واشنگتن باقی ماند. در سالهای اخیر وی بهطور
منظم بهعنوان
تحلیلگر
امور خارجی در فاکس نیوز ظاهر شده است. در سال 2002، وی یک کنفرانس
مطبوعاتی در واشنگتن برگزار کرد تا تأسیسات مخفی غنیسازی
اورانیوم در شهر نطنز را فاش کند. آژانس بینالمللی انرژی اتمی در وین
بعداً این ادعا را تأیید کرد. جورج بوش و دیگر مسؤولان ارشد ایالات متحده
بهصورت
علنی از آنچه "فاش شدن اطلاعات توسط یک گروه ناراضی ایرانی" خواندند ستایش
کردند.
اعضای سابق مجاهدین خلق و برخی از مسؤولان امریکایی معتقدند که اطلاعات
نطنز توسط اسراییل به مجاهدین خلق داده شد تا علنی شود. مجاهدین این گفته
را یاوه میخواند.
"جان مودی" معاون ارشد مدیر فاکس نیوز، میگوید قرارداد آقای جعفرزاده بهعنوان
تحلیلگر
امور خارجی منقضی شده است. اما وی قرارداد بعدی با وی را رد نکرد. او
میگوید: "جعفرزاده دائماً اطلاعات دقیق و گاهی خاص را فراهم میکند".
در سال 2002، 150 عضو مجلس نمایندگان طوماری را امضا کردند که خواستار حذف
نام مجاهدین از لیست گروههای تروریستی شده بود.
افرادی که در سال 2003 در اشرف بودند میگویند "با حرکت امریکا بهسوی
جنگ در عراق در اوایل سال 2003، مجاهدین خلق ستایش از صدام حسین را متوقف
کرد".
بهزاد علیشاهی، ایرانیای که بیش از 15 سال را در اردوگاه مجاهدین بهعنوان
مجری تلویزیونی مجاهدین سپری کرده است، میگوید: "ناگهان متوجه شدیم که
خیلی از افراد ارشد حضور ندارند."
وی میگوید: درست قبل از حملهی
ایالات متحده در ماه مارس، صدها نفر از جنگجویان
مجاهدین خلق برای حمله به ایران به مرز ایران - عراق هجوم بردند. اما بعد
از بمباران کاروان آنان و اردوگاه اشرف توسط امریکاییها،
این جنگجویان
برگشتند.
خانم رجوی به مجتمع مجاهدین در اور-سور-اواز در فرانسه گریخت. همسرش به
همراه محافظان و آرایشگرش ناپدید شد. این امر موجب شد شایعاتی پخش شود مبنی
بر اینکه
ارتش امریکا او را در اختیار گرفته و وی اطلاعاتی دربارهی
صدام حسین و نیز ایران ارائه میکند.
یک مسؤول وزارت خارجه میگوید "آقای رجوی آخرین بار در مارس 2003 در بغداد
دیده شده و اکنون یا مرده است یا مخفی شده". مجاهدین خلق میگوید او زنده
است و از آدمکشهای
ایران فراری است.
وقتی نیروهای امریکایی کمی پس از سقوط بغداد در آوریل 2003 اردوگاه اشرف را
محاصره کردند، مجاهدین خلق هیچ مقاومتی نکرد و بعداً با خلع سلاح موافقت
نمود. آقای علیشاهی میگوید که فرماندهان مجاهدین به او و همکارانش در
ایستگاه تلویزیونی مجاهدین دستور دادند فیلمها
و دیگر اسناد نشاندهندهی
روابط نزدیک با صدام حسین را از بین ببرند.
مسؤولان امریکایی بررسی ساکنان اشرف را آغاز کردند تا مشخص شود آیا باید بهخاطر
تروریسم محاکمه شوند یا خیر؟ در همان زمان، سیا به مقامات فرانسوی هشدار
داد که مراقب مجاهدین خلق باشند. فرانسه صدها پلیس را موظف کرد تا به
مجموعهی
مجاهدین خلق در اور-سور-اواز حمله کنند. آنان مریم رجوی را دستگیر کردند و
9 میلیون دلار پول نقد و اسناد حاوی جزییات حسابهای بانکی در فرانسه،
ایالات متحده و دیگر نقاط (که دهها میلیون دلار در خود جای داده بودند) را
همراه خود بردند.
یک مقام ارشد امنیتی فرانسه میگوید فیلمهای ملاقات آقای رجوی با صدام
حسین و 99 دستگاه تعیین وضعیت ماهواره که با مختصات برای ایران برنامهریزی
شده بودند نیز توقیف شدند. فرانسویها همچنین چیزی پیدا کردند که به گفتهی
آنان نشان میدهد دیکتاتور عراق صدام حسین منبع مالی سازمان بوده است. چیزی
که مجاهدین همیشه انکار میکنند. مسؤولان فرانسوی پرونده میگویند: این
شواهد شامل انبوه دلارهایی است که در روزنامههای عراقی پیچیده شده بودند و
اسنادی که به هدیهی
نفت عراق مربوط میشوند.
انتقادات
این حمله باعث انتقاداتی از جانب قانونگذاران
و دیگران در فرانسه و نیز ایالات متحده شد. حدود 10 عضو مجاهدین خلق خود را
به نشانهی
اعتراض در اروپا و کانادا به آتش کشیدند. دو نفر از آنها بر اثر سوختگی
مردند. پلیس فرانسه خانم رجوی را آزاد کرد اما تحقیقات رسمی ِ توطئهی
تروریستی در مورد وی و 16 نفر دیگر را آغاز نمود.
آقای محدثین، سخنگوی امور خارجهی
گروه که دستگیر و بعداً آزاد شد، این حمله را بهعنوان
حرکتی تبلیغاتی برای جلب حمایت ایران به تمسخر میکشد. او میگوید "آن
تعداد پلیس برای یک کودتا در کشوری آفریقایی کافی بود".
بررسی ایالات متحده از اردوگاه اشرف که حدوداً همزمان
با حملهی
پلیس فرانسه آغاز شد و در تابستان 2004 به پایان رسید، تا حدودی از مجاهدین
رفع اتهام کرد. تنها یک نفر با اتهاماتی از جانب ایالات متحده روبهرو
شده است، یک شهروند تبعهی
امریکا از ایران که در سپتامبر بهخاطر
حمایت از یک گروه تروریستی در نیویورک دستگیر شد.
به حدود 3300 نفر که هنوز در اشرف هستند وضیت "افراد حفاظتشده" تحت
کنوانسیون ژنو اعطا شد، که رفتار انسانی با افراد غیرشهروند در یک کشور در
حال جنگ را وعده میدهد. ارتش امریکا بهعنوان
یک نیروی اشغالگر،
نقش حافظ را بهعهده
گرفت. یک مسؤول کاخ سفید میگوید وضعیت "حفاظتشده" فقط در مورد افراد صدق
میکند، نه مجاهدین خلق بهعنوان
یک سازمان.
ساکنان سابق اشرف میگویند که فرماندهان مجاهدین خلق، که اکثراً زن هستند،
سخت تلاش کردهاند که نظر سربازان امریکایی که اکنون اسماً مسؤول هستند را
جلب کنند. آنان را به استفاده از یک استخر شنای بزرگ دعوت میکنند و با
پیتزا از آنان پذیرایی مینمایند. طبق یک توافق با مجاهدین خلق، نیروهای
امریکایی حدود 300 تانک، 250 نفربر، و 1000 سلاح کوچک گروه را توقیف
نمودهاند. آنان همچنین بخش عمدهی
مهمات مجاهدین خلق را منفجر کردند. اما اردوگاه اشرف هنوز بهعنوان
یک پایگاه اپوزیسیون نسبت به ایران عمل میکند، که توسط سربازان امریکایی
در برابر تعرض مردم عراق محافظت میشود.
در ماه ژوئن، اردوگاه مجاهدین خلق میزبان یک تجمع بزرگ ناراضیان ایرانی و
هزاران عراقی بود. خانم رجوی پیامی از فرانسه ارسال کرد و آنان را به "قطع
شاخکهای رژیم ایران" تشویق نمود. در همین حال ایستگاه تلویزیونی مجاهدین
خلق تبلیغات تملقگویانه برای مریم رجوی و همسر مفقودش، مسعود، را پخش
میکند.
پنتاگون و فرماندهی مرکزی ایالات متحده از اظهارنظر دربارهی
توافقات نظامی با مجاهدین خلق در عراق خودداری کردند. اما افسران بهصورت
انفرادی از مجاهدین خلق حمایت کردند. در ماه می 2003، سرلشگر ریموند
اودیرنو، که در آن زمان فرماندهی
لشگر چهارم پیاده نظام امریکا بود، اعضای مجاهدین خلق در اشرف را بهخاطر
همکاریشان ستود و به خبرنگاران گفت که "این امر میتواند به تجدید بررسی
وضعیتشان بهعنوان
یک سازمان تروریستی منجر شود".
در سال 2005، بهدنبال
گزارشی از سازمان دیدهبان حقوق بشر دربارهی
جزئیات شکنجه و دیگر بدرفتاریها در اردوگاههای مجاهدین خلق در عراق قبل
از حملهی
ایالات متحده، فرماندهی
پلیس نظامی ایالات متحده که در اشرف مستقر شده بود به دیدهبان حقوق بشر
نامهای نوشت تا از گروه حمایت کند. وی گفت که نیروهای امریکایی هیچگونه
شواهد معتبری از بدرفتاری پیدا نکردهاند
و افزود که مایل است دخترش برای تبادل فرهنگی روزی از این واحدها دیدن کند.
به گفتهی
مسؤولان فعلی و سابق امریکایی، در همین حال در واشنگتن بحث دربارهی
نحوهی
برخورد با مجاهدین خلق بالا گرفت. مسؤولان کنونی و اسبق وزارت خارجه که در
جریان خط مشی عراق قرار داشتند میگویند "در بحبوحهی
بررسی ساکنان اشرف، برخی از افراد در پنتاگون برای استفاده از مجاهدین خلق
بهعنوان
ابزاری علیه ایران و ستیزهجویانی مورد حمایت ایران در عراق، فشار آوردند".
مسؤولان کنونی و اسبق میگویند، کالین پاول، که در آن زمان وزیر خارجه بود،
در برابر ایدهی
همکاری با مجاهدین خلق مقاومت کرد. آقای پاول و زیردستهایش استدلال
میکردند که هرگونه نزدیکی با مجاهدین خلق به جایگاه واشنگتن علیه تروریسم
آسیب میرساند. بعد از آن وزارت خارجه شعبهی
گروه در امریکا را که قبلاً تحمل میشد، یعنی شورای ملی مقاومت ایران را بهعنوان
نمایندهی
تروریستی مجاهدین خلق طبقهبندی کرد. در آگوست 2003، اف.بی.آی دفاتر این
گروه را در نشنال پرس کلاب در واشنگتن تعطیل کرد.
لارنس ویلکرسون، که در آن زمان بهعنوان
رییس ستاد آقای پاول کار میکرد، میگوید: "این زبان (که مسؤولان پنتاگون
داشتند) اینگونه
بود که تروریست ِ یک نفر، میتواند جنگجوی
آزادی یک نفر ِ دیگر باشد".
وی میگوید: وزارت خارجه در سال 2003 و 2004 برای خلع سلاح مجاهدین خلق
فشار آورد.
داگلاس فیث، که بهعنوان
مرد غیرنظامی شماره 3 پنتاگون تا سال گذشته فعالیت میکرد، هرگونه تمایل
پنتاگون برای روابط دوستانه با مجاهدین خلق را رد میکند. وی میگوید: "این
ایده که بخواهیم از آنان علیه ایران استفاده کنیم وهم و خیال است".
رهبران مجاهدین خلق که در غرب پناه گرفتهاند
اکنون همراه با حامیان امریکایی و اروپاییشان تلاش میکنند که مریم رجوی و
همسر مفقودش را بهعنوان
تنها راه برای متوقف کردن ایران (از دسترسی به بمب هستهای) معرفی نمایند.
در تابستان امسال هزاران حامی مجاهدین در سالن گردهمایی پاریس گردهم آمدند.
خانم رجوی با یک خودروی "بنتلی" رانندهدار
به محل رسید و با صدای شیپورها بر روی فرش قرمز گام گذاشت. گلبرگهای گل
سرخ را بر روی پاهایش پاشیدند. یک نخستوزیر
سابق فرانسوی و دیگر اشخاص مهم او را تشویق میکردند.
در میان حامیان مجاهدین خلق در واشنگتن تعدادی از قانونگذاران
از هر دو سو قرار دارند. النا روس-لتینن، جمهوریخواه
از فلوریدا که ریاست کمیتهی
فرعی روابط بینالمللی در امور خاورمیانه و آسیای مرکزی را بهعهده
دارد، امسال قانونی را پیشنویس کرد که از کاخ سفید خواهد خواست از
گروههای بزرگ اپوزیسیون ایرانی حمایت مالی بهعمل
آورد، گرچه آشکارا نامی از مجاهدین خلق برده نشده است.
آقای عباسلو، ساکن سابق اردوگاه اشرف که اکنون در اروپا است میگوید که
"رژیم کنونی ایران را دوست ندارد اما مجاهدین را بهعنوان
یک آلترناتیو مسخره میکند".
وی میگوید: "با این کار یک افعی جایگزین مار میشود، امیدوارم امریکا اینقدر
احمق نباشد".
Bedfellows
ANDREW HIGGINS and JAY SOLOMON, The Wall Street Journa
Called a Terror Cult by Many, MEK Wins Friends in U.S. Because It
Opposes Tehran
Early this summer, as Washington fretted about
Iran's nuclear program, supporters of Mujahedin-e Khalq, an Iranian
opposition group, held a rally in an auditorium two blocks from the
White House. Prominent members of Congress addressed the crowd, as did
the State Department's recently retired ambassador-at-large for war
crimes.
Maryam Rajavi, the dissident outfit's leader, beamed in a stirring
speech via satellite from France. Denouncing Iran's clerical rulers and
their nuclear ambitions, she proclaimed democracy "the answer to Islamic
fundamentalism."
Mujahedin-e Khalq, known as MEK, is Iran's largest exile opposition
group and, say its supporters, the best hope of bringing democracy to
Iran. It reaches into Iran through its own satellite TV channel and
claims an underground network of activists inside the Islamic republic.
It also has a big presence in neighboring Iraq, where U.S. soldiers
watch over more than 3,000 MEK members gathered in a sprawling camp
north of Baghdad.
The MEK, however, has a big handicap: The U.S. government says it's a
terrorist organization. Officials cite its role in the murder of
Americans in the 1970s and subsequent terror attacks that killed
hundreds of Iranians. Another big blemish is the group's long
collaboration with Saddam Hussein. On top of all that, former members
describe the MEK as a personality cult obsessed with celibacy and
martyrdom.
So how does an outlaw organization with a bloodstained past, a history
of intimacy with Iraq's toppled despot and a reputation for oddness
generate thunderous applause almost within earshot of the Oval Office?
Part of the answer lies in subterfuge: Mujahedin-e Khalq, which means
People's Holy Warriors, has a raft of support groups with innocuous
names, such as the National Convention for a Democratic, Secular
Republic in Iran, the host of the Washington event. These haven't been
banned and disavow violence.
Iraqi dictator Saddam Hussein greets Massoud Rajavi, head of the Iranian
opposition group Mujahedin-e Khalq, before America's 2003 invasion of
Iraq.
More important in blurring the MEK's status, however, is the muddle
surrounding U.S. policy toward Iran. With the U.S. armed forces bogged
down in Iraq and America's military options against neighboring Iran
severely limited, the MEK and its fans are lobbying hard to present the
group as an ally that can help curb Tehran's growing influence. These
supporters, who include lawmakers and conservative foreign-policy
analysts, insist the MEK has no links to terrorism.
Most U.S. officials scoff at forming any alliance with the MEK and
dispute its claims of having a mass following in Iran, stressing that
many Iranians despise the organization. A senior White House official
says the Bush administration continues to view the MEK as a terrorist
organization and "not an advocate for democracy or human rights" in
Iran.
But some Iran analysts say the MEK's thinly disguised presence in the
U.S. makes a mockery of the administration's antiterrorism campaign. The
White House accuses Iran of supporting terrorist groups, they say, yet
turns a blind eye toward the MEK. "It gives the impression that some
terrorist organizations are better than others," says Trita Parsi,
president of the National Iranian American Council, an Iranian-American
civic organization.
Charm Offensive
Leading the push to get the MEK's "terrorist" tag removed, with help
from some members of Congress, is an outfit called the Iran Policy
Committee. The committee's president, Raymond Tanter, a former National
Security Council official under President Reagan, says the MEK's
designation is "restraining" the organization's ability to promote
democratic change in Iran. His group recently published a glossy book
that challenges the terrorism charges made against the MEK, and this
month helped host an event on Capitol Hill arguing the same point.
The charm offensive has taken the MEK far from its origins. First set up
in 1965 by vaguely Islamic left-wing intellectuals in Tehran,
Mujahedin-e Khalq used to curse American "imperialism" and murdered a
string of U.S. military personnel and defense contractors in the 1970s,
says the State Department. The group blames the attacks on rogue Marxist
factions and says they were not endorsed by MEK's leaders, who were in
jail at the time or had been executed.
Mujahedin-e Khalq members at a rally in Camp Ashraf, north of Baghdad,
before the 2003 U.S.-led invasion of Iraq.
Shortly before Iran's 1979 Islamic revolution, the Shah's crumbling
America-backed regime released jailed MEK activists. One of them,
Massoud Rajavi, a former law student at Tehran University, became the
group's paramount leader and allied with Islamist forces to topple the
Shah. But the group quickly split with Iran's new clerical rulers led by
Ayatollah Khomeini, who executed thousands of MEK supporters. The MEK
retaliated with a wave of terror of its own.
Mr. Rajavi fled to France, where his brother, a doctor, has a house in
Auvers-sur-Oise, a sleepy town outside Paris. To rally Iranians to his
cause, Mr. Rajavi sent Massoud Khodabandeh, a British-educated
electrical engineer, to Iran's Kurdish region to set up a radio
transmitter. He began to broadcast taped tirades against Ayatollah
Khomeini.
In France, the group swiftly fell prey to political and romantic
bickering. Mr. Rajavi, who had just divorced his second wife, shocked
supporters by taking up with the wife of a close friend and fellow MEK
activist. They married and she took the name Maryam Rajavi.
Another contentious liaison followed. Mr. Rajavi moved to Iraq in 1986
with his new wife and forged an alliance with Saddam Hussein, then at
war with Iran. Former MEK members say the Iraq dictator provided a
six-story office building in Baghdad and military bases, including Camp
Ashraf, named in honor of Mr. Rajavi's first wife, who had been killed
in Iran by Ayatollah Khomeini's regime.
After a disastrous lunge into Iran in 1988, the MEK embarked on a more
successful military venture. It helped Saddam Hussein crush an uprising
by Kurds after Iraq's defeat by U.S. forces during the 1991 Gulf War,
according to U.S. diplomats and the State Department's 2005 Country
Reports on Terrorism.
Increasingly seen in the West as an Iraqi stooge, Mr. Rajavi sent Ms.
Rajavi back to France to drum up support. Her campaign made some headway
but foundered when the U.S. and Europe began looking for ways to reach
out to Iran's newly elected reformist president, Mohammad Khatami.
Senior diplomats in the Clinton administration say the MEK figured
prominently as a bargaining chip in a bridge-building effort with Tehran.
Washington hoped it could get Iran to back a Middle East peace
initiative, stop funding terrorist groups and forswear nuclear weapons.
Iran, for its part, wanted the U.S. to take a hard line against the MEK.
In 1997, the State Department added the MEK to a list of global
terrorist organizations as "a signal" of the U.S.'s desire for
rapprochement with Tehran's reformists, says Martin Indyk, who at the
time was assistant secretary of state for Near East Affairs. President
Khatami's government "considered it a pretty big deal," Mr. Indyk says.
The MEK also got hit by a string of defections. Among those to quit was
Mr. Khodabandeh, the electrical engineer. He married another defector,
Anne Singleton, an English woman who had visited Camp Ashraf, where she
says she was taught an anti-imperialist song that vowed "death to
America." Ms. Singleton wrote a book denouncing the MEK as a crazed cult
of enforced celibacy and brutal discipline.
Other former members describe a good cause warped by methods reminiscent
of Mao Tse-tung's Cultural Revolution -- a constant hunt for internal
enemies, ideological "cleansing" sessions and harsh punishment of real
or imagined dissent. Mohsen Abbasloo, a 28-year-old former MEK activist,
says he was jailed and beaten at Camp Ashraf for over a month after he
voiced mild doubts. "I went there full of hope but it was not even 1% of
what I expected," says Mr. Abbasloo, who says he spent four years at the
huge desert complex of barracks, office buildings and military training
grounds between Baghdad and Iraq's border with Iran.
Mohammad Mohaddessin, a veteran MEK member and chief foreign-affairs
official of its political arm, denies accusations of brutality and
describes defectors as "tools of the Iranian regime."
Throughout the 1990s, the MEK continued to operate in Washington and
elsewhere through various front organizations, the most prominent of
which was the Paris-based National Council of Resistance of Iran. In
1999, the State Department banned the NCRI on the grounds that it is the
MEK's official political arm. The NCRI describes itself as an Iranian
parliament-in-exile comprising 530 members and not just representing the
MEK.
Its former U.S.-based spokesman, Alireza Jafarzadeh, remained a regular
on the Washington lobbying and policy circuits. In recent years he
appeared routinely on Fox News as a foreign-affairs analyst. In 2002, he
held a Washington news conference to reveal a secret uranium enrichment
facility in the Iranian city of Natanz. The International Atomic Energy
Agency in Vienna later confirmed the claim. President Bush and other
senior U.S. officials publicly praised what they called an Iranian "dissident
group" for unearthing the information.
Former MEK members and some U.S. officials say they believe the Natanz
information was fed to the MEK by Israel, which wanted to make it public.
The MEK derides this as nonsense.
John Moody, a Fox News senior vice president, says Mr. Jafarzadeh's
contract as a foreign-affairs analyst lapsed, but doesn't rule out
further employment. "He consistently provides accurate and sometimes
exclusive information," he says.
In 2002, 150 members of the House of Representatives signed a petition
seeking the MEK's removal from the U.S. government's terrorist list.
As America geared up for war with Iraq in early 2003, the MEK muted its
adulation of Saddam Hussein, say people who were in Ashraf at the time.
Top leaders, including the Rajavi couple, quietly bailed from Camp
Ashraf.
"We suddenly noticed that a lot of senior people were missing," says
Behzad Alishahi, an Iranian who spent more than 15 years at the camp
working as an MEK TV presenter. Just before the U.S. invaded in March,
he says, hundreds of MEK fighters rushed toward the Iraq-Iran border for
an attack on Iran. They turned back, he says, after U.S. planes bombed
their convoy and Camp Ashraf.
Ms. Rajavi fled to the group's compound in Auvers-sur-Oise, France. Her
husband vanished, along with his hairdresser and bodyguards. This
stirred rumors that he had been picked up by the U.S. military and was
providing intelligence about Saddam Hussein and also Iran.
A State Department official says Mr. Rajavi was last seen in Baghdad in
March 2003 and is now either dead or in hiding. The MEK says he's alive
and evading Iranian assassins.
When American troops pulled up outside Camp Ashraf shortly after the
fall of Baghdad in April 2003, the MEK offered no resistance and later
agreed to disarm. Mr. Alishahi says he and colleagues at the TV station
were ordered by MEK commanders to destroy film and other evidence of
close ties to Saddam Hussein.
U.S. officials launched a review of camp residents to decide if they
should be prosecuted for terrorism. At the same time, the Central
Intelligence Agency warned French authorities to watch out for the MEK.
The French dispatched hundreds of police to storm the MEK's
Auvers-sur-Oise compound. They arrested Maryam Rajavi and carted away $9
million in cash and documents detailing bank accounts in France, the
U.S. and elsewhere holding tens of millions of dollars.
Also confiscated, says a senior French security official, were videos of
Mr. Rajavi meeting Saddam Hussein and 99 satellite-positioning devices
programmed with coordinates for Iran. The French also found what they
say were signs that the Iraqi dictator had bankrolled the organization,
something the MEK has always denied. These included stacks of dollar
bills wrapped in Iraqi newspapers and documents relating to a gift of
Iraqi oil, say French officials who were involved.
Drawing Criticism
The raid drew criticism from lawmakers and others in France and also the
U.S. About 10 MEK members set themselves on fire in Europe and Canada in
protest. Two died from their burns. French police released Ms. Rajavi
but launched a formal terrorism-conspiracy investigation of her and 16
others.
Mr. Mohaddessin, the group's foreign-affairs spokesman, who was also
detained and later released, ridicules the raid as a publicity stunt to
win favor with Iran. There were enough police, he says, "for a coup in
an African country."
The U.S. review of Camp Ashraf, which began around the same time as the
French raid and finished in summer 2004, partially vindicated the MEK.
Only one person has faced any U.S. charges, a naturalized U.S. citizen
from Iran who was arrested in September in New York for allegedly
providing support to a terrorist group. The roughly 3,300 now still in
Ashraf were given the status of "protected persons" under the Geneva
Convention, which promises humane treatment for nonnationals in a
country at war. The U.S. military, as the occupying power, took on the
role of protector. A White House official says this "protected" status
applies only to individuals, not to the MEK as an organization.
Former Ashraf residents say MEK commanders, most of whom are women, have
worked hard to woo the American soldiers who are now nominally in charge,
inviting them to use a big swimming pool and serving them pizza.
American forces have, under an agreement with the MEK, confiscated the
group's roughly 300 tanks, 250 armored personnel carriers, 250 artillery
pieces and 10,000 small arms. They also blew up most of the MEK's
ammunition. But Camp Ashraf still functions as a bastion of opposition
to Iran, shielded from the turmoil elsewhere in Iraq by American
soldiers.
In June, the MEK camp hosted a mass rally of Iranian dissidents and
thousands of Iraqis. Ms. Rajavi sent a message from France urging them
to "cut off the tentacles of the Iranian regime." The MEK's satellite TV
station, meanwhile, pumps out adulatory propaganda for Ms. Rajavi and
her missing husband, Massoud.
Both the Pentagon and the U.S. Central Command declined to comment on
the military's dealings with the MEK in Iraq. But individual officers
have expressed support for the MEK. In May 2003, Maj. Gen. Raymond
Odierno, then-commander of America's 4th Infantry Division, commended
MEK members at Camp Ashraf for their cooperation and told reporters that
"this should lead to a review of whether they are still a terrorist
organization."
In 2005, following a report by Human Rights Watch detailing torture and
other abuses at MEK camps in Iraq before the U.S. invasion, the
commander of a U.S. military police unit that had been stationed at Camp
Ashraf wrote to the U.S.-based human-rights group to defend the MEK. He
said U.S. forces had not found "any credible evidence" of any such
abuses and said he would "like my own daughter to someday visit these
units for the cultural exchange."
In Washington, debate raged during this time over how to deal with the
MEK, say current and former U.S. officials. Amid the screening of Ashraf
residents, some in the Pentagon pushed to use the MEK as a tool against
Iran and Iranian-backed militants operating inside Iraq, say current and
former State Department officials involved in Iraq policy.
Colin Powell, who was then secretary of state, pushed back against the
idea of cooperating with the MEK, say current and former officials. Mr.
Powell and his underlings argued that any flirtation with the MEK would
undermine Washington's stand against terrorism. The State Department
then designated the group's previously tolerated U.S. affiliate,
NCRI-U.S., as a terrorist front for the MEK. In August 2003, the Federal
Bureau of Investigation shut down its offices at the National Press Club
in Washington.
"There was this kind of language [being offered by Pentagon officials]
that one man's terrorist was another man's freedom fighter," says
Lawrence Wilkerson, who served as Mr. Powell's chief of staff at the
time. He says the State Department pushed through 2003 and 2004 for the
MEK's disarmament.
Douglas Feith, who served as the Pentagon's No. 3 civilian official
until last year, denies any desire by the Pentagon to cozy up to the MEK.
"The idea that we would use them against Iran is fantasy," he says.
MEK leaders sheltering in the West are now ramping up a campaign, along
with their American and European fans, to present Maryam Rajavi and her
missing husband as the only way to stop Iran from developing a nuclear
bomb. This summer, thousands of their supporters gathered in a Paris
convention hall. Ms. Rajavi arrived in a chauffeured Bentley, stepping
onto a red carpet to the sound of trumpets. Rose petals were strewn at
her feet. A former French prime minister and other VIPs applauded.
Among the MEK's Washington supporters are a significant mix of lawmakers
on both sides of the aisle. Rep. Ileana Ros-Lehtinen, a Florida
Republican who chairs the International Relations Subcommittee on the
Middle East and Central Asia, drafted legislation this year that would
require the White House to provide funding to Iran's largest opposition
groups, although the bill doesn't explicitly name the MEK.
Mr. Abbasloo, the former Camp Ashraf resident, who is now in Europe,
says he doesn't like Iran's current regime but mocks the MEK as an
alternative. "This would only replace a snake with a crocodile," he says.
"I hope America is not going to be that stupid."
سایت قلم از انتشار
مطالب و مقالاتی که در آن کلمات توهین آمیز استفاده شده، معذور است
مسئولیت
مطالب درج شده بر عهده نویسندگان آن می باشد
|