_________ استفاده از مطالب اين سايت با ذکر منبع بلامانع است _________

کالبد شکافی رهبران فرقه ای ـ قسمت هشتم

واسطه ها و کاتالیزورها رجوی ابزار سوء استفاده از بنیانگذاران و تاریخچه سازمان

28.11.2008

سایت مجاهدین

در بخش اول این مقالات به طرح مقدماتی درباره سوء استفاده ابزاری رجوی از تاریخچه سازمان و همچنین بنیانگذاران آن پرداخته و به بازخوانی خاطرات ساختگی واسطه ها و کاتالیزورها برای رجوی رسیدیم. در این بخش با خاطره نگاری های جعلی این افراد ادامه بحث را پی خواهیم گرفت. محمد حیاتی یکی از بازیگردانان انقلاب ایدئولوژیک بدون حاشیه رفتن و مقدمه چینی یک راست می رود سر اصل موضوع و رجوی را در مقام تنها مشاور حنیف نژاد معرفی و می نویسد:

"من هیچ کس را ندیدم که در بحث و مشاورت با محمدآقا نزدیکتر از مسعود و فعال تر از او باشد، بدون استثنا هیچکس حتی سعید و اصغر." (1)

مهدی خدایی صفت که ظاهرا هیچ ملاقات و برخوردی با حنیف نداشته و نمی توانسته بی واسطه خاطره نویسی کند، از زاویه دیگری شخصیت رجوی را برجسته و می نویسد:

"روزی از روزهای آبان 1351 در زندان شماره 3 قصر مسعود را نشناخته پیدا کردم و در وجودش رمز بودن را. یک بار دیگر هم در زمستان 1354 در سلول های بند 6 کمیته. وقتی دیگر بار صدای اش را شنیدم در یک چشم به هم زدن صاحب همه چیز شدم، از آن پس کمیته مشترک و ساواک با تمام دژخیمان اش، پوشالی بیش نبود." (2)

حمید اسدیان ادیب و شاعر مجاهدین نیز بیشتر به کلی گویی اکتفا می کند و می نویسد:

"مسعود ارزش های انقلابی نسلی را نمایندگی می کند که از سال 1344 در صحنه سیاسی - اجتماعی و فرهنگی ایران حضوری تاریخی یافته است." (3)

و در همان جا تاکید می کند:

"تمام ایستادگی ها، راه گشایی ها، پیروزی ها و در یک کلام بقای مجاهدین با یک نام گره خورده است. نامی که آرمان ها و استواری های نسل مجاهد را نمایندگی می کند. داستان او داستان همه مجاهدین و داستان مجاهدین داستان او است." (4)

و ابریشم چی در این راستا رجوی را تنها کاشف حنیف نژاد معرفی می کند و می گوید:

"نقش او(حنیف نژاد) یک نقش یگانه تاریخی و عقیدتی بوده که در روزگار خودش ناشناخته مانده بود. تنها یک نفر یعنی مسعود این حقیقت را کشف کرده بود و به طور زنده و عملی این رابطه را با او برقرار می کرد و بهای آن را در سخت ترین شرایط می پرداخت." (5)

در مقابل این اظهارات و برای پی بردن تناقضات این اظهارات و اینکه حداقل بدانیم حقیقت امر در این میان تا چه اندازه به مسلخ رفته و قربانی شده کافی است این اظهارات را با بخشی از خاطرات دیگر اعضای سازمان از جمله لطف الله میثمی که اتفاقا از نزدیک ترین اعضای سازمان به حنیف نژاد بوده، مقایسه کنیم و حداقل اینکه چند سوال ساده مطرح کنیم از جمله اینکه با عنایت به تاریخ اظهارات این خاطره سازان بپرسیم چگونه شده این خاطرات پس از گذشت چند دهه همه شان یکباره نبش قبر شده اند و در یک مقطع و با شباهت های شگفت انگیز بیان می شوند.

میثمی در خصوص دیدگاه های حنیف نسبت به رجوی مطالبی مطرح می کند که درست در نقطه مقابل خاطره سازان جعلی است. در نقطه مقابل منظور خاطره سازان از توجه حنیف نژاد به رجوی، میثمی تاکید می کند دلیل این توجه بیشتر نگرانی حنیف نژاد از غرور و نخوت و کیش شخصیت رجوی بوده و به همین دلیل ضمن کنترل او همواره نسبت به انحرافات او هشدار داده است. فی المثل میثمی در خصوص توجه حنیف نژاد به رجوی از منظر کاملا متفاوتی موضوع را برداشت و می نویسد:

"این مسئله مهم است که همه ما به یک میزانی رگه های غرور یا خودکم بینی و خصلت داریم. منتهی درون یک تشکیلات صحیح، بسیاری از اینها قابل حل است. برای خود رجوی نیز چنین بود و تا زمانی که با محمدآقا و سعید و... بود به طور مداوم بالای سرش بودند و او را کنترل می کردند." (6)

باز در اظهارات مشابهی می گوید:

"در همین دوران بود که شخصیت مسعود رجوی زیر سئوال رفت. از هر طرف هم نقل قول هایی می شد. حنیف نژاد گفته بود که غرور مسعود بالاخره ضربه خواهد زد و این را اعضای شورای مرکزی شنیده بودند." (7)

و جالب اینکه در این خاطرات بعضا شاهد اسامی و نام هایی هستیم که در آن زمان مقابل رجوی و خودسری های او موضع مخالفت داشته و اما اینک به تولید خاطرات مورد اشاره مشغولند. در خاطرات میثمی نام شماری از این افراد ذکر شده است:

"به دنبال ضربه سال 1350 و پس لرزه هایش، در زندان قصر موضوع رهبری درون زندان مطرح شد. شمار بچه ها به 70 نفر می رسید و نیاز به برنامه ریزی و سازماندهی وجود داشت. نخست، مسعود رجوی مسائل گروه را حل می کرد. مثلاً اگر کسی یا چیزی لو می رفت او به بیرون خبر می داد یا اگر دستاوردی داشتیم، توسط او به بیرون انتقال می یافت و خلاصه مسعود خبرهای بیرون و درون را منتقل می کرد. بعد که بهمن بازرگانی به جمع اضافه شد، آن دو با هم همکاری می کردند، اما پس از این که عده بچه ها زیاد شد و تقریبا همگی به زندان آمدند، مسعود تا اندازه ای زیر سئوال رفت. افرادی چون موسی خیابانی، فتح اله خامنه ای، کاظم شفیعیها، نبی معظمی، ابراهیم آوخ و بچه های فلسطین رفته، به مسعود و ویژگی های شخصیتی او انتقاد داشتند ." (8)

بخش دیگری از اظهارات میثمی بر این مهم دلالت می کند که رجوی در آن زمان چنان ایزوله و مورد بی اعتنایی زندانیان بوده که علیرغم در دست گرفتن رهبری سازمان در زندان، زندانیان از موضع مخالفت با او اقدام به رای گیری برای تشکیل شورای رهبری در زندان می کنند و در این رای گیری رجوی حتی یک رای هم نمی آورد. در این رابطه می خوانیم:

"در زندان قصر بچه ها تعدادشان زیاد شد از طرفی بعد از شهادت بچه های بنیانگذار و مرکزیت، خلاای احساس می شد و از طرف دیگر بچه ها به رجوی بی اعتماد شده بودند. مطرح شد برای انتخاب مرکزیت رأی گیری شود. در این رأی گیری موسی خیابانی و 2 نفر دیگر رأی آوردند و رجوی اصلاً رأی نیاورد." (9)

در بخشی دیگر از خاطرات میثمی در همین رابطه می خوانیم:

"بچه ها دیگر رهبری ثابت را قبول نداشتند. بنابراین انتخاباتی برگزار شد و فتح اله خامنه ای، کاظم شفیعیها و موسی خیابانی برای نوبت اول برای مرکزیت زندان انتخاب شدند و مسعود یک رای آورد." (10)

و نکته مهمتر اینکه میثمی مدعی است، رجوی پس از اعدام بنیانگذاران اولیه سازمان مسیر جداگانه ای را دنبال می کرده، به طوری که حتی بنیانگذاران را به اصطلاح، خودی نمی دانسته است. در این رابطه هم می خوانیم:

"بعد از شهادت بنیان گذاران، برخی افراد مثل مسعود رجوی دیدگاه دیگری نسبت به قدیمی ها داشتند و حتی مبارزان قدیم را که عضو تشکیلات بودند، زیاد درونی محسوب نمی کردند." (11)

ادامه دارد

منابع

1- کتاب بنیانگذاران. نوشته سازمان مجاهدین خلق. انتشارات خارج کشور. سال 1381. محمد حیاتی. ص 121.

2- همان. مهدی خدایی صفت ص 138.

3- همان. حمید اسدیان. ص 160.

4- همان. ص 161.

5- همان. ابریشم چی ص 87.

6- مقاله افول اخلاقی یک مجاهد. نوشته لطف الله میثمی. نشریه راه مجاهد شماره 32.

7- آنها که رفتند. خاطرات لطف الله میثمی. جلد دوم. انتشارات صمدیه. تهران 1382. ص 74.

8- همان. ص 194.

9- مقاله افول اخلاقی یک مجاهد. نوشته لطف الله میثمی. نشریه راه مجاهد شماره 32.

10- آنها که رفتند. خاطرات لطف الله میثمی. جلد دوم. انتشارات صمدیه. تهران 1382. ص 194.