اين چيزي است كه مريم رجوي ـ رهبر سازمان مجاهدين خلق ايران ـ در مورخ 27 ژانويه، در بروكسل هنگامي كه در مقابل هوادارانش ايستاده بود، درست پس از اقدام دادگاه عدالت اروپا در جهت حذف نام گروهش از فهرست تروريستي، بيان كرد.

« هموطنان و دوستان مقاومت، مانع برچسب تروريستي فرو ريخت . بالاخره طلسم شكسته شد. با عزم راسخ و استقامت شما شجاعانه از شراره هاي آتش بي عدالتي طلوع كرديد و قانون و عدالت را تسليم كرديد... اين نشانگر نقطه عطفي در مسير تغيير دمكراتيك در ايران است.»

در عين حال، گزارش وزارت امور خارجه امريكا درباره سازمان هاي تروريستي به شرح زير است :

« سازمان مجاهدين خلق در پي براندازي خشونت آميز رژيم ايران است و مسئول مرگ چندين شهروند و پرسنل نظامي امريكا در دهه 70 بوده است. رهبريت و اعضاي سازمان مجاهدين خلق در سراسر جهان داراي ظرفيت و اراده ارتكاب به اعمال تروريستي در اروپا، خاورميانه ، ايالات متحده ، كانادا و ... هستند.

سازمان مجاهدين خلق در دهه 60 به عنوان يكي از خشن ترين جنبش هاي سياسي مخالف سلطنت پهلوي و روابط نزديكش با امريكا، ظهور كرد. ايدئولوژي مجاهدين خلق بارها تغيير كرده است و اكنون عناصري از ماركسيسم، اسلام و ................ را به هم مي آميزد.»

خنده دار اين است كه اگر به وب سايت هاي رسمي مريم رجوي مراجعه كنيد، هر بار جمله اي مانند اين را مي خوانيد : « هدف ما رسيدن به قدرت به هر قيمتي نيست. هدف ما تضمين آزادي و دمكراسي به هر قيمتي است، حتي به قيمت فدا كردن جان مان.» اين جمله بسيار شبيه بيانيه هاي تروريست هايي است كه از ماركسيسم، اسلاميسم يا فيمينيسم الهام مي گيرند.

حق با چه كسي است؟

مجاهدين هنوز در فهرست گروه هاي تروريستي امريكاست چرا كه آن ها مي گويند ارزش هاي اصولي اين گروه ضد غرب و خشونت طلبانه است. اين گروه در انقلاب سال 1979 عليه محمدرضا پهلوي و حكومت غرب گرايش، شركت داشت و به روحانيون كمك كرد تا قدرت را در ايران به دست گيرند. اما وقتي كه هدف اصلي نابود شد، در ائتلاف پيروزمند، جنگ واقعي بر سر قدرت آغاز شد و بدين وسيله رهبر واقعي انتخاب شد. اين چيزي است كه باعث شد مجاهدين خلق با رژيم آيت ا... خميني در نيفتد. رهبريت سازمان مجاهدين تلاش كرد كه رژيم جمهوري اسلامي تازه پاي ايران را سرنگون كند اما شكست خورد . آيت ا... خميني ، در پاسخ ، شروع به قلع و قمح ميليشياي مجاهدين كرد و گروه مجبور شد به فرانسه نقل مكان كند.

كنت پولاك در « پازن فارسي » اين حوادث را چنين توصيف مي كند :

« ... مجاهدين خلق خود را هدف نخستين قهر و غضب جمهوري اسلامي قرار داد. اين گروه به اين نتيجه رسيد كه بهترين دفاع تهاجمي مناسب است و سعي كرد رهبري جمهوري اسلامي را به اميد سرنگوني رژيم يا اجبار به مصالحه، از بدنه رژيم جدا كند . در 28 ژوئن 1981، انفجار عظيمي در مقر حزب جمهوري اسلامي منجر به كشته شدن بيشتر رهبران رده بالاي حزب شد...

... دو روز بعد، آيت ا... خامنه اي در حالي كه نماز جمعه تهران را ادا مي كرد ] سخنراني در مسجد ابوذر تهران [ مورد هدف يك بمب گذاري قرار گرفت. فدائيان خلق، كمونيست ها و ديگر گروه هاي چپ گرا نيز كه احساس مي كردند اين آخرين شانس بقاي آنهاست ( چه رسد به دستيابي به قدرت)، به اين جنبش خونين پيوستند. از آن پس، مجاهدين و متحدان چپ گرايشان جنبش تروريستي وسيعي به راه انداختند كه تا پايان ماه آگوست تقريباً دويست تن از مسئولان حكومتي را به قتل رساند. سپس در 30 آگوست، مجاهدين با ضربه نمايشي ديگري به مقابله ادامه داد و بمبي را در دفتر نخست وزيري جاسازي كردند و رئيس جمهور رجائي ( كه در انتخاباتي پر سر و صدا بر بني صدر پيروز شده بود) و نخست وزير محمدجواد باهنر ( كه در عوض دفتر پيشين رجائي را گرفته بود ) و سه مقام بلندپايه ديگر را به قتل رساندند. طبيعتاً ، رژيم با خشونتي پيوسته واكنش نشان داد... »

آيا ما درباره آب مقدس صحبت مي كنيم يا خود شيطان؟ شوراي روابط خارجي درباره مجاهدين خلق شرحي دقيق ارائه مي دهد:

« ... كارشناسان مي گويند كه مجاهدين خلق به نحو رو به رشدي روز به روز بيشتر شبيه به يك فرقه مي شود؛ فرقه اي كه خود را وقف تفسير سكولار مسعود رجوي از قرآن كرده است و متمايل به تغييرات ناگهاني و دراماتيك ايدئولوژيك است.»

در واقع ، مجاهدين خلق داراي بازويي سياسي است به نام شوراي ملي مقاومت ايران كه رهبري آن با همسر مريم رجوي ، مسعود است. هيچ كس واقعاً نمي داند مسعود رجوي در حال حاضر كجا زندگي مي كند اما در مورخ 2 فوريه 2009 مصاحبه اي با يك عضو سابق سازمان مجاهدين خلق ( به صورت خلاصه ) آن لاين شد. اگر براي واژه هاي mek و فرقه در گوگل جستجو كنيد، اين مصاحبه به دست خواهد آمد. اگر روي آن كليك كنيد، به برخي اخبار نامرتبط رهنمون مي شويد، بنابراين تنها عنوان مقاله را كه شما مي توانيد بخوانيد كافي است : عضو سابق مجاهدين مي گويد : « مجاهدين مانند يك فرقه است .» و چند كلمه ديگر .

البته ، اين واقعيت كه اتحاديه اروپا مجاهدين را از فهرست تروريستي حذف كرد، واكنش حكومت تهران را در پي داشت: محمد خزاعي، نماينده دائمي ايران در سازمان ملل متحد خطاب به دبيركل سازمان ملل بان كي مون نوشت : « اتحاديه اروپا بايد درك كند كه برخورد سياسي نسبت به تروريسم، كه حيات و امنيت مردم دنيا را تهديد مي كند، كاملاً غيرقابل قبول براي افكار عمومي جهان است.» او افزود : « تصميم گرفته شده از سوي اتحاديه اروپا كه با انگيزه سياسي بوده است، ماهيت تروريستي اين گروه را تغيير نمي دهد. اين تصميم صفحات تاريخ را كه پر است از فعاليت هاي تروريستي و كشتار شهروندان بي گناه توسط اين فرقه، برنخواهد گرداند و اين گروه را از گذشته جنايتكارانه اش تطهير نخواهد كرد.»

به نظر مي رسد كه جنگ قدرت ميان جمهوري اسلامي و اتحاديه اروپا در جريان است ( كه البته جنگي نيز ميان تهران و خود مجاهدين نيز وجود دارد) و به نظر مي رسد كه از سازمان مجاهدين در اينجا به عنوان اهرم فشار استفاده مي شود. اما اين تنها يك تحليل سطحي است. حقيقت هنوز افشا نشده است و مي تواند به سادگي موضوع پول در ميان باشد. چندين منبع بسيار آگاه ادعا كردند كه رهبريت سازمان مجاهدين تاكنون به برخي سياستمداران و قاضيان بلند پايه پول مي داده اند تا به حكم دلخواه خود دست يابند، كه همانا خروج هر چه سريع تر نام گروهشان از فهرست سياه اتحادیه اروپا بوده است. البته اين تنها يك گمان است و هيچ شاهد قانوني براي پشتيباني اين فرضيه فساد مالي وجود ندارد. به علاوه ، به نظر نمي رسد كه اتحاديه اروپا به اين سادگي فاسد شود، هر چند كه آن ها مي گويند مجاهدين پول زيادي براي خرج كردن دارد. براي نمونه اين واقعيت كه صدام پول هنگفتي از درآمد برنامه « نفت در برابر غذا » را به سازمان مجاهدين خلق داده است، موضوعي است كه بسياري از آن آگاه هستند. به هر حال ، سازمان مجاهدين خلق ايران ممكن است كه از سوي اتحاديه اروپا گروه تروريستي تلقي نشود اما هنوز در امريكا يك سازمان تروريست شناخته مي شود. آيا بايد همين طور بماند؟ به گفته پائولو كازاكا : خير ، « من فكر مي كنم كه اين موضوع زواياي متفاوتي دارد كه همه آن ها نسبتاً مهم هستند: نخست بايد از قوانين ، اصول، روش ها و اقدام هاي فهرست تروريستي پرسيد. اين پرسش بسيار مهمي است كه من در كنفرانس ها و كتاب ها مطرح مي كنم؛ دوم آن كه : اين نشان مي دهد كه پس از چهار حكم قدرتمند، شورا تصميم گرفت كه « دير عمل كردن از هرگز عمل نكردن بهتر است» ؛ اما كمبود احترام به دادگاه از سوي شورا باعث هراس همه كساني مي شود كه معتقد به « حكومت و قانون » هستند؛ سوم آن كه : اتحاديه اروپا، به مانند امريكا، شديداً متعهد به سياست دلجويي هستند كه كار نكرده و نخواهد نكرد و اين سياست باعث فدا كردن مردم ايران و كشورهاي همسايه مي شود و فكر مي كند كه از خشم گرگ در امان خواهند ماند. اشتبـــــاه مي كنند، آن ها نمي پذيرند كه سياستشان مورد بررسي قرار بگيرد و ما بهاي لجاجت آن ها را خواهيم پرداخت. اين موضوع غم انگيزي است! »

كازاكا عضو پارلمان اروپا از حزب سوسياليست پرتغال است و حامي مجاهدين خلق . يك روزنامه نگار كاملاً آگاه، كه روي موضوع مجاهدين تحقيق و نگارش هايي داشته است به ما گفت كه نمي تواند گفته ها درباره فساد مالي كه در رسانه ها عنوان شده را تائيد كند. به عقيده او، مشكل فعلي، كمپ اشرف مجاهدين در عراق است. اين قرارگاه بايد ظرف دو يا سه ماه آينده بسته شود.

« حكومت عراق هرگونه حقي دارد كه اين افراد را اخراج كند. اكنون سئوال اين است، آن ها كجا بروند؟ آسان تر آن است كه اين افراد به اروپا بازگردند، به ويژه اكنون كه اروپا آن ها را از فهرست گروه هاي تروريستي خارج كرده است. آن ها حدود دو هزار انسان شستشوي مغزي شده هستند، اين يك بحران انساني خواهد بود.»

مؤفق الربيعي، مشاور امنيت ملي عراق، به مطبوعات گفت كه « تنها گزينه هاي روبري اعضاي اين گروه بازگشت به ايران يا انتخاب كشوري ديگر است... برخي از اعضاي مجاهدين اعلام كرده اند كه مايل به بازگشت به ايران هستند و ما در حال حاضر در حال تدارك اين موضوع هستيم... ما طبق قواعد انساني و قوانين بين المللي عمل مي كنيم. اين افراد خودشان تصميم خواهند گرفت كه كجا بروند. »

بنابراين ، برخي معتقد هستند كه مجاهدين خلق فرقه اي تروريستي و تشنه خون است كه تنها مي خواهد روي ايران چنگ بيندازد. برخي نيز فكر مي كنند كه اين گروه تنها جايگزين دمكراتيك براي رژيم جمهوري اسلامي ايران است. پاسخ دادن به اين پرسش ها بسيار دشوار است. اما حداقل پرسش هاي غالب ديگري وجود دارند: دولت اوباما با كمپ اشرف و مجاهدين چه خواهد كرد؟ آيا وزارت امور خارجه امريكا اين گروه را از فهرست تروريستي حذف خواهد كرد؟ آيا مجاهدين نقش بزرگ تري در آينده ايران خواهند داشت؟

نويسنده : آندرا لوكتري ـ روزنامه نگار ايتاليايي ـ مؤسسه ماگناكارتا

Should the MEK Stay or Should it Go