شکنجه و کشتار در زندانهای 1373- آیا سکوت جایز است؟ (قسمت آخر)

16.11.2010

علیرضا میرعسگری ـ کانون آوا

….بعد از ورود به عراق به پایگا ه موسوم به اشرف منتقل شدم و به گذراندن آموزشهای مختلف پرداختم. در همان ایام ( ابتدای سال 1368 ) هنوز بحث انقلاب ایدوئولوژی در سازمان باز نشده بود و افراد این امکان را داشتند که در شام های جمعی که اغلب در آخر هفته ها اجرا میشد فامیل و دوستان خود را دیدار کنند.

در همین شام های جمعی بود که قربانعلی ترابی و همسرش زهرا سراج و فرزند کوچک وی را دیدم . قربانعلی تنها فردی بود که هنوز همان شوخ طبعی گذشته را داشت و فضای خشک مناسبات تشکیلاتی وی را مانند همسرش زهرا سراج سرد و بی روح نکرده بود.

بعد از یکماه حمید امامی و همسرش معصومه ترابی به عراق منتقل شدند. معصومه در پاکستان صاحب دختری شد که وی را آناهیتا نامیدند.

بعد از بحث انقلاب ایدوئولوژی در سازمان و مجبور شدند افراد به طلاق از هسمرانشان چند بار در نشستها ی جمعی و یا مسابقات ورزشی که گاها برگزار می شد قربانعلی ترابی و حمید امامی را دیدم . فضای خشک تشکیلاتی باعث شده بود که آنها جرات نکنند که بگویند از شرایط ناراضی هستند

چند بار به طور سر بسته به قربانعلی گفتم که این بود آن چیزهایی که میگفتی برای چی افراد اینجا اینقدر خشک و بی روح هستند ولیکن گویا وی جوابی بجز سکوت نداشت .

بارها در شوخی هایی که میکرد به نارضایتی خود از شرایط موجود اشاره می کرد.

لازم به یاد آوری است که در آن ایام به دلیل شرایط جنگ ( حمله آمریکا به عراق) خانواده ها مجبور شده بودند فرزندانشان را به خارج از کشور بفرستند . از جمله محمد رضا ترابی و آناهیتا امامی که چند ماهی بیشتر نداشت به خارج از کشور فرستاده شدند .

تحمل این شرایط برای حمید امامی و قربانعلی ترابی خیلی سخت بود و بارها این نارضایتی را در صحبت هایشان ابراز کردند.

در پی نشستی در سال 1373 به عنوان معاون بخش انتخاب شدم که در این نشتستها حمید امامی را هم دیدم و با تعجب متوجه شدم که از قربانعلی ترابی خبری نیست . بعضی میگفتند که وی مسئله دار است ( مخالفان درون سازمان را مسئله دار می نامند).

در همان دوران سوالاتی را راجع به همکاری سازمان با بخش اطلاعات ارتش عراق و اینکه ما اساسا مستقل نیستیم و وابسته به عراق هستیم را مطرح کردم و خواستار خروج از سازمان مجاهدین شدم که با مخالفت شدید مسئولین و برچسب بریده مزدور مواجه شدم.

در همان ایام تعداد زیادی از نیروهای درون سازمان غیبشان می زد که مسئولین می گفتند که آنها به ماموریت رفته اند.

در واقع سازمان مجاهدین طرحی را برای پاکسازی نیروهای مخالف خود بدون اطلاع به نیروهای عراقی در دست اجرا داشت.

در یکی از شبهای بهمن ماه 1373 توسط مسئولم به من گفته شد که برای سوالاتی توسط افسر امنیت به همراه وی میروم.

وی مرابه یکی از مقرهای سازمان که مدتها متروک بود برد و در آنجا اسدالله مثنی را دیدم و وی مرا به اطاقی برد و گفت همینجا باش تا سراغت بیایم .وی بعد از خروج در را قفل کرد . خیلی جا خوردم چون این در سازمان مرسوم نبود.

بعد از چند ساعت اسدالله مثنی سراغم آمد و گفت که به همراه وی بروم . مرا به اتاقی راهنمایی کرد و در آنجا یک میز و دو صندلی بود . در پشت میز شخصی قرار داشت که برای اولین بار وی را میدیم ؛ وی حسن محصل نام داشت یکی از شکنجه گران شقی و خشن سازمان مجاهدین .

من که روحم از چیزی خبر نداشت به وی سلام کردم ؛ حسن محصل بدون جواب فرمی را جلویم قرار داد که در آن نوشته شده بود که من به جرم نفوذ در ارتش آزادی بخش! دستگیر میشوم و باید این فرم را امضا میکردم . خنده ام گرفته بود گفتم این چیست که با پرخاش و فحاشی وی روبه رو شدم.

مجید عالمیان و شخصی به نام نریمان عزتی به سرعت به من دستبند زده و چشم مرا بسته و در عقب لندوکروزی انداختند. باورم نمی شد که در سازمان مجاهدین هستم. وقتی چشم بند مرا باز کردند با عادل( سيد محمد سادات دربندي )مواجه شدم. با خشونت مرا مجبور کردند که یونیفورم های نظامی را در آورده و به من لباس زندان را دادند که بپوشم.

سپس مرا به سلولی انداختند و در آنجا افرادی را دیدم که مسئولین سازمان می گفتند که آنها به ماموریت رفته اند.

بعد از 3 روز مرا به بازجویی بردند که باز جوها ی من دونفر بودند. حسن محصل از من خواست که فرمهای مربوطه را امضاء کنم که از آن امتنا کردم که به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفتم .

حسن محصل در تمام مدت از قربانعلی ترابی و باقی خانواده وی میگفت و گفت که قربانعلی اعتراف کرده که عضو وزرات اطلاعات است و قرار شد مرا با وی روبه رو کند.

بعد از چند روز مرا با قربانعلی ترابی روبه رو کردند . وقتی چشم بندم را باز کردند در مقابل خود چهره درهم شکسته قربانعلی را دیدم که به شدت مورد شکنجه قرار گرفته بود . در مقابل سوال حسن محصل که از ما پرسید که آیا برای رژیم کار میکنید و عضو اطلاعات رژیم هستید هردو جواب منفی دادیدم که با حمله شکنجه گران مواجه شدیدم. بعد ازمدتی مجددا مرا به سلول خودم بردند . نمیداستم که باید چه بکنم . از طرفی در ابتدای ورودم به سلول جمعی از نزدیک شاهد این بودم که جسد نیمه جان و شکنجه شده پرویز احمدی را در سلولمان انداختند که متاسفانه وی در سلول جان سپرد.

بعد از آزار و شکنجه فراوان به ناچار تمامی آنچه میخواستند را نوشتم و امضا کردم .

نمی دانستم چه بر سر من و باقی افراد می آید . بعد از چند ماهی مرا از باقی نفرات جدا کرده و با چشم بند و دستبند مرا به جایی بردند که بعدها فهمیدم مقر رجوی به نام پارسیان است .

به من لباس نظامی داده و گفتند که منتظر باشم و سپس محبوبه جمشیدی سراغ من آمد و گفت دنبال من بیا. نمی دانستم چه چیزی در انتظار من است . بعد از مدتی به سوله بزرگی رسیدیم که وقتی از درب آن وارد شدم دیدم که رجوی یه طرف میز نشسته و در طرف دیگر حمید امامی . رجوی به من گفت که بنشینم . در کنار حمید نشستم .

بعد از مدتی رجوی گفت از آنجا که شما فامیل قربانعلی هستید و با وی هم پرونده بودید باید بگویم که قربانعلی ترابی در زندان خودکشی کرده و خودش نوشته که با اطلاعات رژیم همکاری کرده و نام شما ها را هم وی گفته و سپس دست نوشته هایی را نشان داد که دست خط قربانعلی نبود و سپس از ما خواست این مسئله را جایی بازگو نکنیم.

سپس من و حمید را مجددا به اتاقی بردند و برایمان غذا آوردند. هیچ کدام جرات نمی کردیم با هم صحبت کنیم ولی با نگاهی که بینمان رد و بدل شد فهمیدم که وی هم اساسا حرفهای رجوی را قبول ندارد و لی هیچ کدام جرات نداشتیم اینرا اعلام کنیم .

بعد از چند ساعت به سراغمان آمدندو ما را مجداد به همان سالن بردند که این بار جمع زیادی از افرادی که زندان را پشت سر گذاشته بودند در آنجا بودند که مجداد رجوی همان داستانها را سر هم کرد که ما مجبور بودیم که شما را دستگیر کنیم چون عده ایی می خواستند مرا ترور کنند و در سازمان مجاهدین نفوذ کرده بودند !

سازمان مجاهدین به خانواده قربانعلی ترابی در ابتدا گفت که وی در عملیاتی در شمال کشور کشته شده که بعد از پی گیرهای خانواده وی در نهایت مجبور می شوند که بگویند وی در اثر بیماری در عراق فوت کرده است!

قتل قربانعلی ترابی و پرویز احمدی پرونده ایی ناگشوده شده است که می تواند مسعودو مریم رجوی را با شواهد ومستندات زیاد به پای میز محاکمه بکشاند.

تعداد زیادی از جدا شدگان که زندانهای 1373 را تجربه کرده اند و از نزدیک شاهد شکنجه و کشتار در این زندان ها بودند هم اکنون در اروپا زندگی می کنند که هر کدام بنا به مسئولیت انسانی با مقالات یا مصاحبه هایی ؛ اعمال ضد انسانی در سازمان مجاهدین را افشا کرده اند؛ ولیکن سوال اساسی این است که آیا افشاگری به تنهایی کافی است؟ آیا مسعود و مریم رجوی به عنوان عامران و حسن محصل و باقی شکنجه گران سازمان مجاهدین به سزای اعمال خودرسیده اند؟

سخن آخر اینکه جا دارد تمام کسانی که از نزدیک شاهد شکنجه و کشتار در درون زندانهای سازمان مجاهدین بوند با مراجعه به ارگانهای مربوطه کیفر خواستی را علیه مسعود و مریم رجوی به دادگاه های ذیصلاح ارجاع داده و هم چنین درخواست پرداخت خسارت به دلیل شکنجه ایی که بر آنان اعمال شده بشوند .

بدیهی است این امری است که در کشورهای اروپایی کاملا مرسوم می باشد و با مجموعه مستندات و آثاری که هم چنان بر روح و جسم ما شکنجه شدگان و شاهدان عینی وجود دارد می توان مریم و مسعود رجوی را به پای میز محاکمه کشید. به امید آن روز.

لینک دانلود

ــ مصاحبه محمد حسین سبحانی با آقای دکتر ابوالحسن بنی صدر ( ایران قلم )

ــ خاطرات الهه قوام پور ، آهای مردم ! پسرم را ندیدید؟ قسمت دوم  ( الهه قوام پور )

ــ پیام علی جهانی به خانواده های زجرکشیده و  محمد علیرضا علیپور یکی از اسیران قلعه اشرف ( علی جهانی )

 ــ خاطرات  مهرداد ساغرچی یکی از قربانیان سازمان مجاهدین خلق ـ قسمت  سوم ( مهرداد ساغر چی )

ــ پیام میلاد آریایی برای خانواده های دردمند و علی باقرزاده یکی از قربانیان اسیر در قلعه اشرف ( میلاد آریایی )

ــ خاطرات الهه قوام پور ، آهای مردم ! پسرم را ندیدید؟ قسمت اول  ( الهه قوام پور )

ــ مصاحبه محمد حسین سبحانی با آقای دکتر ابوالحسن بنی صدر ( ایران قلم )

ــ پنجمین پیام صوتی خانم بتول سلطانی خطاب به ناهید بلوچستانی، الهام و شهرام کیامنش ( بتول سلطانی )

ــ داستان سی زن ( مهدی خوشحال )

ــ نامه خانم بتول ملکی  به خانم هیلاری کلینتون وزیر محترم امور خارجه آمریکا ( بتول ملکی )

ــ نامه ای به خواهرم بتول سلطانی ( الهه قوام پور )

ــ مصاحبه محمد حسین سبحانی با آقای دکتر ابوالحسن بنی صدر ( ایران قلم )

ــ مصاحبه بنیاد خانواده سحر با آقای علیرضا عینکیان ( بنیاد سحر )

ــ  نامه آقای میلاد آریایی به آقای اد ملکرت نماینده سازمان ملل متحد در بغداد ( میلاد آریایی )

ــ نامه سرگشاده کانون ایران قلم به نماینده سازمان ملل متحد در بغداد ( ایران قلم )

ــ چهل تن دیگر به جمع خانواده های متحصن مقابل قلعه اشرف در عراق پیوستند ( بنیاد سحر )

ــ اعلام جدایی آقای روح الله تاجبخش از فرقه مجاهدین در همبستگی با خانواده های دردمند اسیران قلعه اشرف ( روح الله تاجبخش )

ــ  کتاب " پیکر زخمی " منتشر شد ( بتول ملکی )

ــ علیرضا عینکیان از فرقه مجاهدین فرار کرد، گریزی دیگر از پادگان فرقه ای اشرف ( بنیاد سحر )

ــ  نامه ای از زبان یک تیرباران شده سال 1350 به مسعود رجوی ( میلاد آریایی )

ــ آمدم،حلقه به در کوفتم و برگشتم ( آریا ایران )

ــ مجاهدین ، نافی آزادی آدمی ( آرش رضایی )

ــ نامه بنیاد خانواده سحر به دبیر کل ملل متحد ( بنیاد سحر )

ــ شعری برای زن دلاور ایرانی خانم بتول سلطانی عزیز ( فرزاد فرزین فر )

ــ ترجمه کتاب فرقه ها درمیان ما منتشر شد ( ابراهیم خدابنده )

ــ پیام خانم بتول سلطانی به قربانیان اسیر در قلعه اشرف در مورد تجاوز های جنسی ، ایدئولوژیک مسعود رجوی ( ایران قلم )

ــ شکست اخلاقی آمریکا و اتحادیه اروپا در قبال تروریسم ( فرزاد فرزین فر )

ــ مجاهدین ، نافی آزادی آدمی - قسمت اول ( آرش رضایی )

ــ سوز و گداز  فرقه مجاهدین از روشنگری های فعالین حقوق بشر ( بتول سلطانی )

ــ خروج آمریکاییان از عراق و نگرانی رو به افزایش مجاهدین ( میلاد آریایی )

ــ خاطرات  مهرداد ساغرچی یکی از قربانیان سازمان مجاهدین خلق ـ قسمت دوم ( مهرداد ساغرچی )

ــ غبار روبی از رای دادگاه کلمبیا در مورد سازمان مجاهدین ( بهار ایرانی )