توطئه ی قابل پیش بینی رجوی ها از سرنوشت بدفرجام و مرگ مرضیه، نخستین ضربه را از بی اعتنایی جامعه هنری ایرانیان برون مرزی و جمع هنردوستان دریافت کرد. اگرچه خود رجوی ها هم هنوزعرق تشبثات عزاداری منافقانه خشک نشده، به معرکه ی جشن و رقاصی شان پریدند. چه عذری جهت این سنگدلی برای نوه ی مرضیه تراشیدند به خودشان وطرف مربوطه! مربوط است. اما در پرده ی اول نمایشنامه وتجارت مخوف مرده خواری، همه ی تلاش رجوی ها چیزی بیشتر از دست بدامان شدن نوه ی مرضیه و همچنین حضورخواجه ی جدید حرم، که انصاف، آبرو وغیرت اش را به تیغ نقره اخته کرده ، رحم ناموس اش را به شیوه ی فرقه یی بیرون کشیده اند، به میراث خواری نبود. هادی خرسندی ! که دردوگانگی مشمئرکننده ازطرفی ادعای شدید و غلیظ بر علیه عدم دموکراسی درایران دارد و ناخرسندی یا ضدیت فیلسوف نمایانه برعلیه اسلام! وازطرف دیگر سنگ رجوی ها را به سینه می زند. فیا عجباعجبا، ظاهرا به فارسی شکرشکن- منافق و التقاطی چون منافق و التقاطی ببیند، خوشش آید! یا صرفا ارقام خاصه خراجی های رجوی ها در ذهن و جیب اوست.

وظیفه ی نوه ی مرضیه ضمنا شامل یک سری « ننه من غریبم » های مصلحتی بود که نه تنها جایی در دل شنونده و خواننده باز نمی کند بلکه رگ غیرت ما، آگاهان به فرقه ی رجوی را بجوش می آورد به خصوص در مورد آگهی بی مورد و غیر فرهنگی زننده برصفحه اول کیهان لندن ، حاوی نوعی از دردهای نُنری، بخصوص در مقایسه با آنچه بر فرزندان اعضای فرقه گذشت. در سلسله زنجیر خونین و دردآلود، از جداکردن به عنف وفرستادن آنان به بردگی بیگانگان، سپس در آستانه نوجوانی بازگرداندن ناجوانمردانه آنان به کمپ اشرف جهت سوء استفاده غیرانسانی مثل صدور فرمان درگیری با نیروی انتظامی صاحبخانه که به جوانمرگی سوزناک و سوگ آور « سیاوش نظام الملکی و حنیف امامی » منجر گردید. کمابیش همان دورانی که نوه ی مرضیه به سابقه ی هنری مادربزرگش و مهم تر از آن به یمن ولخرجی های حسابگرانه ی رجوی، یعنی جلاد سیاوش و حنیف، در اروپا نامجویی می کرد. ما از فوت هنگامه امینی بسیار متاسفیم وپیشترازاینها، درهنگامه یی که رجوی ها برپا کرده و عقل و عاطفه از سر و دل مرضیه بریدند تا در اوج قساوت و بی رحمی حیرت آوری بگوید اگررژیم دخترش را که در ایران اقامت داشت بکشد هم دست ازرجوی ها برنخواهد داشت! آیا این را می توان بحساب شهامت یک مادرگذاشت یا برمادری او گریست؟ گذشته از این صدها مادردر بساط فرقه، نمرده! ناگزیر به قطع رابطه با فرزندان خویش گشتند. مادر آلان محمدی مجبور به توجیه بی ثمرمرگ سوزناک دخترش در یکی دیگر از افتضاحات ویدئو سازی رجوی ها گشت و درافتضاحی دیگر، سمیه محمدی به فحاشی والدین شجاع و دلسوزش پرداخت که بی کفش آهنین، در خطرناک ترین شرایط به سفرهای مدام در ره آزادی دخترشان، « چل گیس » گرفتاری در قلعه ی سنگباران دیگر، برخاسته اند. آیا مرضیه ونوه اش هیچ از این حقایق مخوف نمی دانستند؟ این اسارت های رنج آور و تنهایی جانکاه و مردافکن.

یکی ازوظایف مادربزرگ نوه مرضیه! اجرای نقش محلل، با سوء استفاده ازرابطه ی پیشین هنری با هنرمندان ایرانی بود. د ر تاریخ ننگین برده داری و آدم ربایی اهالی آفریقا توسط تاجران غیرمتمدن و وحشی آمریکایی، همکاری بعضی آفریقایی های خائن با آنها جهت اسارت همنوعان خویشتن را می توان به منزله تلخ ترین بخش حقیقت هولناک برده داری خواند. مرضیه به شهادت آگاهان این کار را از آغاز با زیر نظرگرفتن بانوی فولکوریک ایران « پری زنگنه » آوازخوان « گنجشگک اشی مشی » کرد که درآن قطعه ادبی، فضای ظلم فرقه یی را هشدار می دهد!

به قصد عدالت می توان این گناه نابخشودنی را در گام های نخستین به اعتبار ناآگاهی نخستین! بخشید. اما گناه نابخشودنی باقی می ماند در دوران واپسین که مرضیه به علت آگاهی، بزعم فرقه « بریده » بود و چندان قاطی شان نمی شد. اما به ایفا ی نقش محلل به صورت حرفه یی و درقبال لقمه نان حرامی، تن درداد. مثل ارتباط عجیب وغریب با « الهه بقراط » درتضاد آشکارفرهنگی و عقیدتی با رجوی ها! ویا دعوت – جمشید چالنگی – به خانه یی که رجوی ها برایش گرفته بودند ( این یکی شامل عشوه ها و اشارت ها از « صدای آمریکا» میشد!) اینگونه روابط برای مرضیه درگذر از میانه 80 سالگی، غریب و تنها و ناتوان و تحت نظر رجوی ها، امکان ندارد و بدون تردید توطئه و نقشه ی رجوی هاست. در پرده دیگر از این نمایشنامه مهوع، مرضیه در تماس های تلفنی با شخصیت شهیروسایل ارتباط جمعی مربوط به ایران و خاورمیانه، « دکترعلیرضا نوری زاده » ( که به جرم آگاهی و روشنگری فرقه رجوی طی سالها وبارها تحت حملات قلمی مزدوران رجوی ازقبیل « ستار لقایی » سردبیر« جوانان رستاخیز» که در یک جست وخیز محیرالعقول به خدمت « سازمان مجاهدین خلق ایران » درآمد، قرارگرفت و این حملات حتی شامل یورش فیزیکی اوباش رجوی به قصد قتل ایشان، گشت) نام همسر ایشان را مورد خطاب قرار می دهد. به سیاهکاری آنک مجاهدین از این رابطه اطلاع ندارند. که دروغ محض است و تحت نظرمستقیم رجوی ها برای ایجاد رابطه پیشنهاداتی! جهت بازداشتن دکترنوری زاده از روشنگری های مسئولانه، بوده است. زنی بنام « بدری پورطباخ » از نزدیکان رجوی که به عنوان « رئیس دفتر» مرضیه! معرفی شده است، درحقیقت سردسته « بپا» های مرضیه و مسئول فریب دادن شخصیت های مطبوعاتی ایرانی، از طریق مرضیه بوده است. مرضیه بدون صلاحدید رجوی ها، توان و اجازه تماس تلفنی با خانم آقای نوری زاده هم نداشت. علت تغییر سیاست رجوی ها در رابطه با آقای نوری زاده، همانا حضور ایشان در برنامه های تلویزیونی صدای آمریکا و توجه شنوندگان ایرانی بود.

اخیرا رجوی ها به مثابه منفعت طلبی پس از مرگ مرضیه، تلاش های مذبوحانه یی برای خبری یا به اصطلاح فرقه- آنتی - کردن نوه اش داشته اند، که هنوز از « نتایج سحر» و خواب های « پنبه دانه » یی است. ازمرضیه با یال وکوپال گذشته هنری اش به یمن هنر « یاحقی» ها و « ترقی » ها، کجا رسیدند مگر تبدیل کردن او به صورت روباه نیازمندی؟ چه رسد به نوه اش که تازه می خواست دربساط رجوی ها، چیزی شود!

درآخرین منفعت جویی از مرضیه توسط رجوی ها، طی یک سری عکس و فیلم در سایت های فرقه، نکته ها آشکاراست که خود رجوی ها نفهمیده و - گاف – داده اند. وگرنه، اگر حالی شان میشد به هنر سانسور عجین شده با جان شریرشان، تن در می دادند. ازجمله تفاوت به قول خودشان فیلم نخستین دیدار و درانتهاست. مرضیه درآغاز متکی به نفس می نمود. بغل زدن ها ی مکارانه و به به گفتن های مزورانه ی مریم رجوی، باورش شده و خیال می کرد راه احیای شخصیت هنری اش است که بازشده! اما چون لختی گذشت و به نظر شکارچی در دام افتاد و بی چاره شد، بدون تردید تحت تسویه حساب های فرقه یی جهت سلب شخصیت واراده قرارگرفت و وا داد و چنان شد که در پایان بسی رقت بار و ملتمسانه، آری، اورا دیدیم !