انقلاب ایدئولوژیکی مجاهدین ـ قسمت شانزدهم

05.12.2010

حامد صرافپور ـ کانون وبلاگ نویسان مستقل ایرانی

http://www.cibloggers.com/?p=5853

لینک به قسمت اول و دوم

لینک به قسمت سوم

لینک به قسمت چهارم

لینک به قسمت ششم و هفتم

لینک به قسمت هشتم

لینک به قسمت نهم و دهم

لینک به قسمت یازدهم

لینک به قسمت سیزدهم

لینک به قسمت چهاردهم

لینک به قسمت پانزدهم

بعد از آماده شدن کلیه افراد صدایمان کردند و به سالنی موسوم به سالن X وارد شدیم . این سالن بسیار مرتب و تمیز و تزئین شده بود و کف آن ملافه های سفید پهن را بر روی قالی تثبیت کرده بودند . همه سالن به رنگ سفید بود . دو مبل سفید هم وسط آن قرار داده بودند . جلوی این دو مبل یک میز که در آن قرآن و آئینه و شمع هائی که روشن بود بهمراه یک جعبه که بعداً متوجه شدم گردنبندهای طلا در آن است و یک کیک بزرگ چند طبقه قرار داشت بعد با یک هیاهوئی مریم و مسعود با لباس راحتی که معمولا خانواده ها در خانه می پوشند یعنی لباسهای نرم و پیژامه و آستین کوتاه و بدون جوراب وارد شدند مریم موهایش را آرایش کرده و بدون روسری بود مسعود روی مبل نشست و مریم مثل همیشه روی مبل کنار مسعود ننشست و رفت بالای سر مسعود ایستاد و مبل کنار مسعود خالی بود یکی از خانم ها از مریم رجوی سوال کرد که چرا نمی نشیند و صندلی خالی است. مریم با لبخندی گفت که این برای شماها و دیگر زنهای مسعود است من کمی از کلمه زن مسعود جا خوردم بعد من متوجه شدم که یکسری از افراد مثل مریم روسریشان را برداشته اند.

…من در آن موقع چنین احساسی را نداشتم که انگیزه مسعود رجوی از این روش های فرقه گرایانه، انگیزه های جنسی است. فکر می کنم که سایرین هم در آن موقع چنین برداشتی داشتند. ولی هاله ای از ابهام، ترس، خجالت و پرسش در درونم وجود داشت، در آن لحظات قلبم به شدت می تپید و نمی دانستم چه برنامه ای در کار است. با خود می اندیدشیدم که می خواهند ببینند ما که می گوئیم امضا به مسعود به عنوان رهبر عقیدتی مان داده ایم آیا حاضریم او را بعنوان همسر بپذیریم و این یک آزمایش است و جنبه عملی ندارد. کم کم جمعیت آرام گرفت و مسعود گفت مریم اینها چی می خواهند ؟ من را برای چه آوردی اینجا ؟ مریم رجوی گفت که مراسم عقد این زنان با شماست. سپس مسعود رجوی آیه هائی را از قران خواند از جمله اینکه گفت فتبارک الله احسن الخالقین، صفی تا تهران، و یکبار هم گفت که لاحول ولا قوه الی بالله و یک سوره بلند دیگر را هم خواند و گفت که این سوره احزاب است که مربوط به زنان امیرالمومنین می باشد (منظور ایشان پیامبر است=نگارنده) و بعد مریم گفت یکی یکی بیائید روی این مبل و بله بگوئید و مسعود خطبه عقد را می خواند و بعد از گفتن بله مسعود از داخل جعبه یک گردنبند طلا به گردن هر زنی می انداخت و دیده بوسی انجام می شد.

وقتی همه عقد شدند بین همگی نفرات یک برگ کاغذ سفید سایز A4 پخش شد و مسعود گفت تناقضاتتان را هر چه هست به مریم بدهید این کاغذ را سیاه کنید و درون و ضمیر خود را پاک مثل الان این کاغذ سفید کنید. من تناقضات جنسی شما را می خواهم هر آنچه که تا بحال نتوانسته اید بگوئید و سختتان بوده است. و همه مشغول نوشتن شد یادم هست که یک نفر بود گفت که صفر صفر است و هر چه داشته نوشته و گفته است. مسعود گفت محال است. مریم رجوی هم گفت شما الان عقد و زن مسعود هستید و به هرحال هر زنی بعد از ازدواج حتما حرف و نگفته ای برای شوهرش دارد. مسعود رجوی اون خانم و بعضی دیگر از خانم ها که همین موضع را داشتند صدا زده و در گوشی با آنها از نزدیک حرف می زد. در این میان تعدادی از خانم ها وضعیت به هم ریخته ای پیدا کردند و با گریه عنوان می کردند که موضوع هائی بوده که سالیان در دلشان نگهداشته اند و اذیتشان می کرده است و خلاصه همه شروع کردند به حرف زدن که تقریبا یک تعداد هم صحبت کردند و سر هر کدام هم مسعود یا مریم حرف می زدند.

بعد چند نفر از دفتر، همان نفرات که کارهای خدماتی و اداری مسعود و مریم رجوی را انجام می دهند، میز را برداشتند و شیرینی پخش شد و گفتند که وسط را خالی کنید وقتی وسط خالی شد با اشاره شهرزاد صدر یک آهنگ تند از بیژن مرتضوی که هنوز طنین آن در ذهنم است پخش شد و در برابر چشمان حیرانم متوجه شدم که زنان ارشد شورای رهبری به وسط ملافه ها که خالی بودند، آمده و در حال در آوردن لباسهایشان هستند. مسعود می گوید بله لباسهای شرک و جاهلیت را درآورید و این حوض شما است که بایستی در آن شیرجه بزنید و اینجا یگانه شوید تا در تمام صحنه های رزم دیگر و کار و مسئولیت مثل کوه استوار باشید. در این حین نفراتی از دفتر، هر نفر که لباسهایش را در می آورد جمع کرده و همگی را در نایلونی قرار می دهند و درب آن را بسته و روی آن با ماژیک نوشته و می بردند و نفر مشغول رقص می شد و همینطور نفرات رو به زیاد شدن بودند و مریم به همه می گفت که لباس شرک و ریا را بکنید و با مسعود نزدیک شوید و یگانه شوید و همینطور متوجه شدم که مریم و چند نفر دیگر از جمله گیتی گیوه چی و فائزه محبت کار و دیگران به دقت بقیه را زیر نظر دارند و تعدادی از اعضای ارشد مشغول صحبت و متقاعد کردند نفراتی هستند که در در آوردن لباس مکث دارند و یکی دو نفر هم را هم از جلسه خارج کردند.

در این بین یک توقف کوتاهی به جلسه داده شد و مریم سخنرانی کوتاهی کرد و گفت شما که هنر نکرده اید شما امضا ایدوئولوژیک و آرمانی داده بودید به مسعود و هر مقطع یا سرفصلی دوباره می دهید پس کسر رهائی برای شما چیست این رقص رهائی شماست شما باور نداشتید که مسعود شوهر شماست وگرنه شما یادتان هست فیلمهائی حتما دیده اید یک عقد کافی بود برای یک زن که تا ابد خودش را در حریم شوهرش ببیند. اگر سقف ایدئولوژیک امضا به رهبر عقیدتی سقف این سالن است سقف ازدواج و زناشوئی این میز است شما درک و فهم نادرستی دارید برای این است که الان بعضی سختتان است لباس زیر در بیاروید وگرنه شیرجه می زدید. این حوض مسئله از خود شما حل می کند وگرنه یک زن چشم ندارد زن دیگری را ببیند و با این مکانیزم شما حاضرید برای همدیگر جان بدهید و همدیگر را دوست دارید و حسادتهای زنانه و قالی از زیر پای همدیگر کشیدن جای خودش را دوست داشتن همدیگر می دهد و خیلی تشویق می کرد که ما صحنه های دیده بوسی و عشق بازی مسعود با زنهای دیگر را نگاه کنیم. آخر جلسه همه یک بسته دیگر از مسعود هدیه گرفته و جلسه تمام شد. اولین جلسه که 5 ساعت به طول انجامید ساعت 4 صبح تمام شد و ما همگی به مقرهایمان برگشتیم . پس از آن سلسله نشستهائی با خود مسعود و همینطور با مریم رجوی آغاز شد.»»»

و این بود رقص رهایی زنان در مرحلۀ دیگری از بندهای انقلاب ایدئولوژیک مریم رجوی در مسیر رها شدن از چنگال دستگاه جنسیت و یگانگی با رهبری عقیدتی خود یعنی مسعود رجوی!. البته با توجه به بهت و حیرتی که به صورت طبیعی گریبانگیر زنان می شد، لازم بود در ادامۀ این مراسم بحثهای زیادی انجام گیرد و به همین خاطر چند ماه پس از آن کلاسهای درس مسعود رجوی حول مسائل ایدئولوژیکی و به عمق بردن مفاهیم انقلاب مریم آغاز شد، کلاسهایی که یکسال به طول انجامید (به این خاطر از بهت و حیرت گفتم که تا پیش از آن تمامی زنان و مردان مجاهد تصورشان بر این بود که مسعود با اینهمه سختگیری حول مسائل جنسی و عاطفی دیگران، خودش بایستی ورای چنین تفکراتی باشد و مطلقاً گرد چنین مسائلی نمی گردد، اما انجام چنین مراسمی می توانست دستگاه فکری زنان مجاهد را درهم بشکند و آنان را دچار تناقضات پیچیده ای کند که حل آن امکانپذیر نباشد. ضمن اینکه بایستی همین زنان را به مرور قانع می کرد تا به طور مادی و ملموس با وی همبستر شوند و این مسئله خود بر پیچیدگی شرایط می افزود. برای هموطنانی که درک درستی از مناسبات داخلی مجاهدین نداشته اند قابل فهم نیست که گذار از حوادث انقلاب چه فراز و نشیبهایی با خود داشته است. من فقط یک نمونه را نقل می کنم که شاهد آن بودم. در همان دوران بحث بند الف انقلاب و البته بعد از جنگ کویت که رجوی آنرا همگانی کرده بود، در لشکر 61 محور چهارم و در محلی که به آن سوله سوخته گفته می شد، یک روز صبح بناگاه دیدم درب آسایشگاه زنان مجاهد باز شد و خانمی که فکر می کنم آن زمان نزدیک به چهل سال یا کمتر داشت و مدتی پیش از آن در کارهای صنفی انجام وظیفه می کرد، به سرعت با پای برهنه و بدون روسری به محوطه دوید و پشت سر او چند زن مجاهد از جمله خانمی که بعدها مدتی مسئول من شد بیرون آمده و او را گرفته و بداخل آسایشگاه منتقل کردند. آن زمان کارگران سودانی هم توی آشپزخانه ها کار می کردند و یادم هست تعدادی از آنان شاهد ماجرا بودند. یکی دو روز بعد در نشست با فرمانده یگان همین موضوع مطرح شد و فرمانده یگان با خنده می گفت معلوم است که فهم طلاق و ازدواج ایدئولوژیک ساده نیست و این خواهر بنده خدا هم نتوانسته آنرا هضم کند! البته این موضوع را یکی از فرماندهان دسته مطرح کرد که او هم شاهد قضیه بود. این نکته را عنوان کردم که هموطنان بدانند مسائل به آن راحتی که تصور کنند بحثهایی شده و همه هم راحت پذیرفته اند نبود بلکه حوادثی بیشمار رخ می داد که توأم با درگیریها و جدلهای بسیار بود.)

گفته های بعدی خانم بتول سلطانی حول موضوع «شب زفاف» بخوبی بیانگر این مطلب است که رجوی اهداف دیگری را نیز دنبال می کرد، اهدافی که بهره های جنسی در پایین ترین سطح آن قرار داشت، چرا که مسعود نیاز حیاتی به حل مسائل جنسی خود نداشت و نیازهای حیاتی بالاتری را باید رفع می کرد که بعد به آن اشاره خواهم نمود:

«««بخش دوم سخنان خانم بتول سلطانی:

در این جلسات مریم رجوی دائماً می گفت: فکر می کنید بعد از این عقد چی است؟ برای شما چه چیز دیگری هست؟ و یکی از خانمها گفت: من برایم واقعی نمیشود و با همسرم مقایسه می کنم. بعد مریم گفت که شما عاشق نیستید، و قیمت عشق مسعود به شما یکجانبه است و من می فهمم وگرنه شما چرا تا حالا کاری نکردید؟ و ما نمی دانستیم که دیگر چکار باید بکنیم. ما که همه جور جسماً و روحاً در اختیار رهبری هستیم. دیگر چکار باید بکنیم؟ ما که حتا برهنه جلوی او رقصیدیم.

تقریباً یکسال بعد دیدم که مریم در جلسه ای گفت: شما چگونه زنی هستید که مسعود را می بینید ولی خودتان را برایش هلاک نمی کنید که به اتاق خواب او بروید و با او بخوابید و با او یکی شوید؟ من احساس کردم که آب شدم و پتکی توی سرم خورد. یعنی چه؟ امکان ندارد. می خواستم بدانم که آیا موضوع بیش از این هم جنسی می شود؟ و موضوع چیست؟ و یا اینکه ادامۀ آن ایدئولوژیک است و آزمایش است؟ تا اینکه اولین بار بعد از برنامۀ رقص رهایی که تقریباً از ساعت ده تا یک شب بود و جلسه تمام شد، من را صدا زدند و به من گفتند که بعد از تمام شدن حوض به مقر نروم چونکه خواهر مریم با من کار دارد و به دفتر بروم. بعد از رفتن به دفتر مریم، بعد از گفتن این کلمه که امشب شب زفاف تو و شب معراج تو است، احساس کردم که یکباره مردم، و احساس می کردم که در این زمین نیستم. خدایا چه می شنوم؟ بعد از آن مریم به من گفت: قدرشناس قیمتی باش که مسعود برایت داده. یا همانند من و در سطح من و بیش از من در این معراج با مسعود یکی می شوی و بار مسئولیت بدوش می کشی، و خودت را عاشق ترین می دانی، و یا اگر خوب نفهمی و ناسپاسی کنی، از دور خارج می شوی؛ مثل یک سونامی و مثل جسدی می شوی در تشکیلات و روی میز ما خواهی ماند. بنابراین سعی کن قیمتی که برایت داده شده را درک کنی و در کار و مسئولیت ماده کنی. او مرا با لبخندی به سوی مجموعه ای که اتاق خواب مسعود بود راهنمایی کرد. و من در حالی که شوکه شده بودم و سردرد عجیبی گرفته بودم باز هم فکر می کردم که این آزمایش است. مگر ممکن است که یک رهبر ایدئولوژیک تا این حد منحط باشد؟ باز هم فکر می کردم که این یک ابتلاست.

اما آن شب تا صبح و شبهای دیگر متأسفانه رجوی را یک مرد عادی و ملاقات را یک ملاقات جنسی محض یافتم، و از نظر من پلیدی ای که با این برنامه رنگ و لعاب ایدئولوژیک به آن زد. از نظر من همچون ازدواجش با مریم، همچون طلاق گرفتن مریم از شوهرش شریف، این هم مانند آنها رنگ و لعابهایی به آن زدند و من عمق یک فرقۀ واپسگرا را با تمام وجود دیدم که اینگونه همه چیز افراد را در قید و بند خود نگه می دارد. و از همانجا احساس کردم که همه چیز برای من تمام شد. احساس می کردم همانجا هرچه از سازمان و بنیانگزاران و مقاومت و راه سرخ حنیف و مبارزه بود درونم تبدیل به مشتی خاکستر شد. اما سعی کردم خودم را نگه دارم و تصمیم گرفتم. در ذهنم طراحی می کردم و شاید تصمیم فرار از همانجا در ذهنم قطعی شد. با خود فکر می کردم اینهمه شبانه روز به دستور تشکیلات و نشستهای موسوم به سرویس تشکیلاتی توی سر برادرها همین شماها که تحت مسئولهای ما بودید می زدیم و خونتان را توی شیشه می کردیم که چرا نگاه چپ به کسی کردید؟ اینهمه جداسازی می کردیم، حتا پمپ بنزین را و زمان گذاشته بودیم یکساعتی مردها بروند و یکساعتی زنها بروند. اینهمه جداسازی و زن و مرد کردن، طلاق، بندهای انقلاب و فشار و فشار و فشار… و به قول مسعود که همیشه سفارش می کرد و دستور می داد که سه تیغ را این مردها باید دائماً بالای سر خود احساس کنند: تیغ انتقاد و کار کشیدن از جسم، تبر و تپانچه. مسعود می گفت اینقدر از تحت مسئولینتان کار بکشید که وقتی روی تخت می روند مثل جسد شوند. تا نتوانند به دوران فکر کنند و یاد بند الف شان بیفتند و فیل شان یاد هندوستان کند. اما چطور که ماکزیمم رفاه و عیاشی و حرمسرا را برای خودش می خواست؟ به ما می گفت که دلسوزی برای تحت مسئول یعنی همخوابگی با آنها! و اینطور حتا دلسوزی برای کسی را حرام می کرد. به ما می گفت که بین المرء همه و جسم و روح تک تک شما زنها مال من است.

اینها عین جملات مسعود است که به ما درس شقاوت و سنگدلی می داد. پس چطور برای خودش اینطوری باید باشد؟ افکار درهم و پریشانی در ذهنم بود. گاه احساس می کردم که همانجا خودکشی کنم و خود را خلاص و نابود کنم. کما اینکه یکی دو بار هم دست به خودکشی زدم. و البته خدا می خواست که زنده بمانم و سند زنده ای باشم. تنها و تنها یک انگیزه داشتم و آن هم اینکه آنرا به گوش تاریخ برسانم. به گوش دیگران برسانم تا واقعیت را بدانند. و این مرا بر آن می داشت که خودم را نگه دارم و تظاهر کنم.

در جلسات دیگر حوض شورای رهبری به محض اینکه می گفتند حوض شورای رهبری است با افسوس به خواهرانم نگاه می کردم که نوبت کیست که باز هم قربانی شود؟ خدا می داند که دعا می کردم که من نباشم و این برایم یک زجر و شکنجه بود. حداقل بعد از این افشاگری ها فکر می کنم که شاید رجوی مجبور شود به ادامه این استثمارگری استپ بزند و دکانش را جمع کند. بعد از این به اصطلاح یکی شدن با مسعود و اکی شدن توسط مریم، فرد شورای رهبری یا می شد FM و مسئول سازمان و یا اگر اکی نمی شد در قلعۀ 49 بایگانی می شد و تحت نظارت و کنترل مستقیم قرار می گرفت. همۀ شما شورای رهبری که در این پادگان اسیر هستید می توانید بفهمید که من چی می گویم.

بعد از سقوط صدام و مدتی که این جلسات تعطیل شده بود، یکبار از یک شورای رهبری که FM بود شنیدم (اما نمی خواهم اسمش را ببرم چون اسیر و گرفتار است و نمی خواهم زیر فشار برود)، اما وی می گفت که به غیر از موارد تکی، چند نفری هم با برخی از نفرات هم ستادی اش در برابر چشمان همدیگر، شاهد تجاوز به چند نفر بوده است. که مسعود رجوی به چند نفر شورای رهبری همزمان تجاوز می کرده است. واقعاً دریغ و افسوس که فکر نکنم اینگونه اش دیگر در هیچ فرقه و حرمسرایی بتوان در تاریخ نمونه اش را یافت. که البته من از ذکر جزئیاتش معذورم و خجالت می کشم. او اشاره کرد که فقط جسم اش در تشکیلات است و آرزو می کند که بمیرد و نباشد و همه بمیرند و همه چیز تمام شود….

از او پرسیدم که به شما چی گفتند و به اتاق خواب مسعود بردند؟ چون برایم عجیب بود چند نفر و همزمان. به من گفت که مریم رجوی به آنها گفته است گیس و گیس کشی و کینه و حسادت نسبت به هم دارید و برای همین راه حل این است که همگی با رجوی همبستر شوید، و مریم می گفته این ملاقات با این شکل و شیوه مسئله حل کن است. توجیه مریم در جلسات حوض خاص این بود که مثل نماز و ذکر خدا بایستی تکرار شود. همچنین توجیهاتی را برای ما بکار می برد حول فلسفۀ این حوضها و ملاقاتها. ساعتها و ساعتها کار توجیهی و نشست انجام می شد. شاید خود شورای رهبری که الان صدای مرا می شنود بدانند که چقدر این نشستها خسته کننده و کلافه کننده بود. و شاید خیلی از شماها که عضو و رده های پایین تری دارید و صدای مرا می شنوید تعجب می کردید از این همه نشست، که شورای رهبری تان به نشست می روند و اینکه اینها کجا می روند؟ یا چی هست و چه نشستی هست؟ یادم هست که در همین مجموعه نشستها رجوی می گفت که نابودی ما فقط در صورت ضربه ایدئولوژیک است و ضربه یعنی ربوده شدن و یا فرار شورای رهبری و فاش شدن اسرار سازمان. در واقع اسرار مسعود رجوی. چرا که هیچ اندیشه عادی گرایانه ای نمی تواند ذوب شما زنان را بفهمد. ببینید که رجوی چگونه انحرافات خودش را کلاه شرعی می گذشت. من همیشه فکر می کردم اینها برای امتحان و تست است تا اینکه خودم آنرا با تمام وجود لمس کردم که نه، یک پارامتر مهم وجود دارد و آن در غلطیدن مسعود رجوی به سکس و ارضای عاطفی یعنی آن سوی سکۀ قدرت طلبی و کیش شخصیت اوست، و همینطور این واقعیت که به قول معروف استثمار جنسی آخرین حلقۀ فروپاشی فرقه هاست…

در همینجا از… همۀ کسانی که صدای من را می شنوید می خواهم که خودتان را از مسیری که آگاه و یا ناآگاه یا به هر صورتی در آن قرار گرفته و دنباله روی آن شده اید بیرون بکشید و به این مسیر ننگ و خیانت به بنیانگزاران و شهدای این سازمان دست بردارید و خود را آزاد کنید از این تشکیلات…»»» پایان نقل قول خانم سلطانی.

به این ترتیب فاز دیگری از انقلاب رهاییبخش مریم به شکل گسترده آغاز شده بود تا زنان مجاهد را از قید و بند استثمار جنسی و مردسالاری رها سازد! و این «رهایی» چیزی نبود جز بستن قید و بند دیگری به نام «رابطۀ مستقیم جنسی» با زنان مجاهد توسط مسعود رجوی. حرکتی که البته قرار بود تا رهایی تمامی زنان جهان ادامه پیدا کند. مسعود رجوی بخوبی می دانست که برای یک زن شرقی (و به طور خاص زن ایرانی) هیچ چیزی سخت تر از شکسته شدن حریم جنسی اش نیست و البته اینرا خیلی پیش تر از این در بحث بند الف انقلاب شرح داده بود. وی همان زمان گفت که رژیم برای درهم شکستن زنان مجاهد هیچ وسیله ای بهتر از تجاوز جنسی در اختیار نداشته و به همین خاطر هنگام مواجهه با دختران مجاهد کارآترین شکنجه، تجاوز جنسی به آنها بوده است و بازجوها با همین شکنجه توانسته بودند برخی از دختران مجاهد را درهم بشکند. برای شکستن این طلسم، زن مجاهد خلق باید از انقلاب مریم عبور و از این «تابو» خود را رها کند، در این صورت مثل کوه استوار می شود و دیگر هیچ مانعی نمی تواند او را از مقاومت باز دارد… رجوی ابتدا چنین جمعبندی ای ارائه داد ولی گویا به ذهن خودش هم رسیده بود که برای به بند کشیدن همین زنان بهترین راه حل ایجاد رابطۀ جنسی (با سرپوش ایدئولوژیک) با آنها است. او به بهترین شکل ممکن این تجربه را بکار بست تا با شکل نوینی از تجاوز جنسی، این زنان را در قید و بند خود نگهداشته و مجری دستورات خود نماید… (و گویا به همین علت زندانبانان زندانهای خودش را ترغیب کرده بود تا زندانیان را تهدید به تجاوز کنند. من از چند همرزم خودم در درون فرقه شنیدم که نادر رفیعی نژاد آنها را تهدید به تجاوز می کرده است. همچنین شنیدم که فهیمه اروانی نیز یکی از نیروها را از تجاوز استخباراتی ها در زندان ابوغریب ترسانیده و به وی گفته بود می گویم آنجا به تو تجاوز کنند). به هرحال رجوی این تجربه را بخوبی پیش برد اما یک نکته را در نظر نگرفت. او به دلیل تفکرات کهنه و عقب ماندۀ مذهبی خود، و نیز به خاطر غرور و تکبر ناشی از قدرت پوشالی اش هرگز فکر نمی کرد گذشت زمان، بالارفتن سطح شعور سیاسی و فرهنگی و اجتماعی مردم را بدنبال خواهد داشت و این تابو برای همیشه در اذهان برجای نخواهد ماند و روزی کسانی پیدا خواهند شد که بند و زنجیر او را از هم بگسلند و اندرونی او را افشا و رسوا سازند… و امروز طلایه های آن در میهنمان خود را نشان داده است همچنانکه افشاگریهای بی باکانۀ خانم بتول سلطانی به وضوح نمایانگر همین مسئله است.

(در همین جا به مطلبی اشاره می کنم از نشستهای حوض سال 1374 که مسعود رجوی با مرکز دوازدهم گذاشته بود. در اواخر نشست مسعود حول مسائل جنسی صحبت می کرد و اینکه همه دارای تصورات جنسی هستند و اشاره کرد که خودش هم این لحظات را داشته است… در اینجا خانم شهرزاد صدر حاج سید جوادی به او گفت نه شما فرق می کنید و اینطور نیستید!، جالب اینجاست که مسعود رجوی در این نشست با فروتنی گفت نه والله من هم هستم… و شهرزاد اصرار کرد که نه شما چنین نیستید و با ما فرق می کنید… من آن زمان به خودم گفتم که مسعود چقدر صادق و فروتن است که خودش را جدا از بقیه نمی داند. البته همیشه تصور ما بر این بود که مسعود رجوی تفکری پاک و دیدی غیر جنسی نسبت به زنان دارد، با اینحال از این گفتۀ او باز هم بیشتر احساس کردم که وی با توجه به اینکه می تواند مشکلات ما را ببیند، خیلی باید از این مسائل پاک باشد. اما بعد از شنیدن مطالب خانم سلطانی، وقتی یاد آن سخنان افتادم متوجه چیز جدیدی شدم. در واقع مسعود رجوی اگر آن زمان کتمان می کرد که او هم مثل بقیه تصورات و نیازهای جنسی دارد، چطور می توانست اینگونه که خانم سلطانی ذکر نموده است حرمسرا تشکیل دهد؟ آنوقت همان زنان برایشان سوآل می شد که اگر مسعود خودش را بری از مشکلات و نیازهای جنسی می داند چطور اینچنین حرمسرا تشکیل می دهد؟). البته بعد از این مسائل زیادی پیش آمد که به آن اشاره خواهم نمود.

باید توجه داشت در شرایطی چنین مراسمهایی (رقص رهایی و شب زفاف) برای آقای رجوی برپا می گردید که روز به روز فشارها بر دیگر مردان مجاهد افزوده می شد که چرا حتا تصورات جنسی به ذهنشان می زند؟ و هر اعتراض و انتقاد تشکیلاتی و استراتژیک و سیاسی فوراً توسط رجوی انگ جنسی می خورد و سرکوب می شد. باید توجه داشت که رجوی معتقد بود که می توان تمامی تناقضات جنسی را محو نمود و کاری کرد که هیچ تصور جنسی به ذهن خطور نکند! البته این در مورد خودش استثنا بود اما به گونه ای به دیگر مجاهدین فشار می آورد که همگی تصور می کردیم ایشان در شبانه روز عاری از تناقضات و تصورات جنسی است. باز هم برای اینکه هموطنان بدانند برخی از مجاهدین چه فشارهای روحی متحمل می شدند به ذکر نمونه ای می پردازم که به طور دقیق و کامل خودم در جریان آن قرار داشتم:

اوایل سال 1371 در رستۀ مهندسی مرکز دوازدهم ارتش بودم که بتازگی خانم زهرا مازوچیان فرماندهی اش را برعهده گرفته بود. مدتی پیش از او خانم زهرا تیفتکچی و پیش از او آقای اکبر عباسیان فرماندۀ این رسته بود. همان زمان من به مأموریتی فرستاده شدم که محل آن قرارگاه انزلی در شهر جلولا بود. مسئولیت دژبانی این قرارگاه به من سپرده شد و یکی از نفرات تحت مسئول من «بیدالله جهانی» نام داشت. وی از اهالی شمال و تا حدودی به زبان روسی هم آشنایی داشت. وی همیشه ذهنی درگیر و شخصیتی بشدت آرام و ساکت داشت و بندرت حرف می زد. سه سال بعد من مجدداً در رستۀ مهندسی بودم و بیدالله نیز به آنجا منتقل شده و وضعیت بشدت زاری پیدا کرده بود. نمی دانستم علت چیست اما مدتی بعد دیدم دچار بیماری در دستگاه تناسلی شده و براحتی نمی تواند راه برود. گاه در ستاد این رسته در مورد او صحبت می شد و فرمانده اش (اسماعیل محمدیان که بعدها جان باخت) می گفت من کاری نمی توانم برای او بکنم وضعش خراب است. در واقع از دست او خسته شده و از او بدش می آمد. درست یکسال بعد در جریان بند همردیفی و در قرارگاه باقرزاده بود که دوباره بیدالله را دیدم که اینبار مثل مرده ها شده بود. او را به صنفی مرکز وصل نموده بودند و مسئولیت خاصی نداشت. خیلی دلم برایش می سوخت چون به هرحال مدتی تحت مسئول من بود و نمی توانستم او را به این شکل ببینم. مدتی با او صحبت کردم که بدانم مشکل او چیست. بالاخره تحت فشار زیاد خودش را تخلیه کرد و به من گفت که «من زن می خواهم». من از این سخن او شوکه شدم و تازه متوجه شدم در این سالیان چه چیزی او را تحت فشار گذاشته بوده و حتا بیماری اش هم ناشی از همین مسئله بود و به دستگاه تناسلی او فشار وارد کرده بود. این موضوع را به فرمانده ام (خانم فرح شیبانی از اعضای شورای رهبری) اطلاع دادم. وی از مسئله خبر داشت و به من توضیحاتی داد که من متوجه شدم سازمان به خوبی از مشکلات این فرد مطلع است اما نه او را آزاد می کند که بدنبال زندگی برود و نه مسائل و مشکلات او را حل می کند. بعدها متوجه شدم که وی موفق به جدایی سازمان شده ولی او را به ابوغریب فرستاده بودند تا از طریق دولت عراق با ایران تبادل شود.

به این ترتیب بسیاری از نفرات تحت فشارهای جنسی حاد قرار داشتند و واقعاً نمی خواستند مجرد باقی بمانند اما رجوی آنان را برای انقلاب کردن تحت فشارهای جسمی و روحی قرار داده و از آن طرف خودش مشغول حرمسرا گشته بود. این نمونه را آوردم تا اوج رذالت و پستی رهبری را به نمایش بگذارم که نیروهای خود را از عمل جنسی و از داشتن روابط عاطفی و عاشقانه منع می کرد ولی خود را مقدس جلوه می داد و براحتی در حرمسرا به عیش و نوش مشغول می شد. طبعاً بسیاری از ما تا مدتها به طور آگاهانه و مختار انتخاب کرده بودیم چنین باشد و فشار جدی و ملموسی بر روی ما نبود، اما چرا باید چنین نفراتی تحت فشارهای جسمی و روحی و جنسی قرار داشته باشند؟ این سوآلی است که باید از رجوی در دادگاه پرسید.

مسعود رجوی به همراه مریم و مهوش سپهری هنگام بازدید از یک مرکز آموزشی

خانم شهرزاد صدرحاج سید جوادی، مسئول اول مجاهدین در دوران حضور مریم در اروپا

مهدی ابریشمچی، محمد سیدالمحدثین و تعدادی دیگر از مسئولین مجاهدین هنگام نماز به امامت مسعود رجوی

مهوش سپهری، همردیف رهبری عقیدتی مجاهدین و مسئول کل شورای رهبری مجاهدین

فهیمه اروانی اولین ایمان آورنده به انقلاب مریم و اولین جانشین مریم رجوی

________________

_______________________________________________________________________

_____________________________________________________________________-

_____________________________________________________________________