17.01.2011

امید پویا، مجاهدین دبلیو اس
http://bestthinking.net/article/show.php?id=3652

سازمان مجاهدین بار دیگر خبر از درگیری میان ساکنین قرارگاه اشرف و خانواده های متحصن و همچنین گروهی از اقشار مختلف مردم عراق داد. در این رابطه تلویزیون مجاهدین در اخبار شبانگاهی جمعه 17 دی ماه با نمایش متوالی صحنه هایی از این درگیری مدعی شد ساکنین این قرارگاه مورد حمله خانواده ها و گروه های عراقی قرار گرفته اند. همین منبع مدعی شد در جریان درگیری ها یکصد و هفتاد نفر زخمی شده که در میان آنها بیش از هفتاد زن دیده می شود. مجاهدین همچنین مدعی شدند نیروهای مهاجم از کوکتل مولوتوف استفاده کرده اند. شورای ملی مقاومت نیز با انتشار چند بیانیه متوالی و ارائه اطلاعات یک جانبه بر حضور نیروهای آمریکایی و واگذاری کنترل قرارگاه اشرف به نیروهای آمریکایی تأکید کرده است. تلویزیون مجاهدین با نشان دادن برخی صحنه های درگیری و تعدادی از افراد سازمان علی الظاهر از ناحیه سر باندپیچی شده بودند مدعی بود این افراد در معرض حمله قرار گرفته اند، این در حالی است که تلویزیون مجاهدین در ویدئو - کلیپی که به همین مناسبت تهیه و پخش می کرد از این درگیری ها با عنوان خروش اشرف نام می برد.

لازم به ذکر است نفس این نامگذاری و همچنین صحنه هایی که تلویزیون مجاهدین اقدام به پخش آن نمود، تمامی بر نقش مهاجم بودن مجاهدین تاکید داشتند. هر چند تلویزیون مجاهدین تلاش کرده بود تا با تدوین تصاویر ضبط شده را مصادره به مطلوب کند، اما برخی گاف های تصویری حداقل حاکی از این بود که افراد داخل قرارگاه به طرز مؤثری در تحریک و شروع خانواده ها دخیل بوده اند. در این رابطه می توان از جمله به مجروح شدن دکتر نافع رئیس کمیته عراقی حمایت از خانواده های متحصن اشاره کرد. همچنین می توان به مانور خودروهای مجاهدین در مجاورت سیاج های قرارگاه و تجمع شمار زیادی از اعضای سازمان در جلو ورودی اشرف اشاره کرد.

با توجه به تصاویر پخش شده از تلویزیون مجاهدین طرح این سؤال جای تأمل دارد که به چه دلیل اعضای قرارگاه خود را به کمترین فاصله استقرار خانواده ها رسانده و با فحاشی و پرتاب سنگ و دیگر اقدامات باعث تحریک خانواده ها بشوند. آنچه مسلم اینکه فاصله اسکان خانواده ها با مکان های استقرار اعضای سازمان در داخل قراراگاه اشرف حداقل به چند صد متر می رسد. این فاصله با هر خوش بینی علی الظاهر اگر از سوی اعضای اشرف رعایت شود، قاعدتاً نمی تواند خانواده ها را در موضع مهاجم قرار بدهد، مگر آنکه ساکنین اشرف به خواست و اراده و طبق برنامه ریزی ضمن رساندن خود به نزدیک ترین فاصله ممکن به خانواده ها توأمان هم اقدام به تحریک و هم حمله به آنها بنمایند. ادعای دیگر مجاهدین پرتاب کوکتل مولوتوف به سوی اعضای سازمان است که این نیز در نوع خود خنده دار است. در تمامی صحنه هایی که در تلویزیون مجاهدین پخش گردید هیچ صحنه و نشانه ای که دلالت بر استفاده از کوکتل مولوتوف شده باشد وجود ندارد. جالب اینکه تنها سند و گواه مجاهدین در اثبات این ادعا عکس نیمه سوخته یک شیشه نوشابه خانواده در سایت سازمان است که به استناد همین عکس مدعی حمله به وسیله کوکتل مولوتوف شده اند.

یک نکته ظریف و جالب در این رابطه نشان دادن تصاویر گروهی بود که ادعا می شد در حملات با سنگ مهاجمان زخمی شده اند. در این تصاویرعده ای از ناحیه سر و صورت باندپیچی شده بودند، اما تمام بانداژهای سر و صورت این افراد کاملاً تمیز و اتو کشیده بود، بطوری که ساختگی بودن آنها براحتی قابل تشخیص بود. این خبرها در شرایطی پخش می شود که رسانه های عراقی از جمله السومریه خبر داد، روز جمعه صدها نفر از مردم استان دیالی در یک تظاهرات مسالمت امیز خواستار پیگیری و عملی شدن اخراج مجاهدین از خاک عراق شده اند، اما حملات مجاهدین به خانواده ها باعث زخمی شدن تعدادی از تظاهرکنندگان گردید. شبکه تلویزیونی العالم نیز در همین رابطه خبر از حمله مجاهدین به تظاهر کنندگان و زخمی شدن تعدادی از مردم عادی داده است. نکته حائز اهمیت در این رابطه مانور هلی کوپترهای آمریکایی بر فراز منطقه است. یک منبع داخل ایران (واحد مرکز خبر) می نویسد این هلی کوپترها به قصد ترساندن تظاهرکنندگان و دور کردن آنها از منطقه به پرواز در آمده اند.

صرفنظر از هر گونه قضاوت درباره سطح اتفاقات و مقصر شناسی چنین وقایعی اما آنچه محرز و قطعی است تلاش سازمان برای بحران سازی و سرپوش گذاشتن بر روی مسئله ساده ای است که هر عقل سلیم و انگیزه صادقی به سهولت می تواند آن را ریشه یابی کند. واقعیت امر این است که مجاهدین در پیچیده کردن موضوعات ساده به مسائل پیچیده و غامض به دلیل مولفه های فکری و سیاسی و اخلاقی بسیار ماهر هستند. این شیوه برخورد با موضوعات از همان ابتدای شکل گیری سازمان به جزیی تفکیک ناپذیر برای حل مشکلات و راه بندان های سیاسی و استراتژیکی سازمان تبدیل شده است. در وقایع و ماجراهای بسیاری از جمله دستگیری مریم عضدانلو در جریان پرونده 17 ژوئن شاهد چنین رویکردی بوده ایم. در هر مقطع هم بنا به نیازها و ضرورت هایی که سازمان در نظر دارد شکل و محتوای و سازوکار این رویکرد فرق می کند. در حال حاضر نیز سازمان به دلیل قطعیت خروج اش از عراق و از سویی دیگر مطالبات حداقلی و طبیعی خانواده ها و همچنین حمایت شهروندان عراقی از خانواده های ایرانی، به چنین بحران سازی هایی نیاز مبرم دارد. سازمان اکنون به دلیل جلب حمایت برخی غربی ها سعی می کند با خودزنی و مظلوم نمایی تا حد امکان چند هدف عمده را دنبال کند. اصلی ترین هدف سازمان به تأخیر انداختن پروسه خروج از عراق است. هر یک از این اتفاقات و دامن زدن به مسائل جانبی و به خصوص وقتی تعدادی زخمی و کشته روی دست مجاهدین باشد، بهترین فرصت و امکان را برای به حاشیه بردن موضوع اصلی به دست می آورند. هدف دیگر سازمان چنانچه به صورت مستمر دنبال می کنند، بازگرداندن نیروهای آمریکایی به اشرف و خارج کردن کنترل آن از دست نیروهای عراقی است.

سازمان برای محقق کردن این دو خواسته هر کاری لازم و در این جهت مؤثر باشد انجام خواهد داد. و در این راستا با سوء استفاده از احساسات افراد ناآگاه سعی می کند طیف حامیان خود را گسترش بدهد. سادگی و سلامت و از سویی برخورد ساده خانواده ها و عراقی ها با موضوع اشرف و از سوی دیگر پیچیدگی های ذاتی مجاهدین شرایطی را بوجود آورده است که بیش از هر نیاز به تعمق نگری و باز کردن ابعاد ناپیدا موضوع در اولویت خاص قرار می گیرد. باید با تمام توان و امکان به افشای این جنبه های ناپیدا اقدام کرد. سازمان تحت هیچ شرایطی قدمی به عقب بر نخواهد داشت و بر عکس تا حد امکان و ضرورت این پروسه را پیچیده خواهد کرد. عنصر و ابزار اصلی سازمان برای این پیچیده نمایی خشونت امیز کردن موضوع است. با هر فرض و نگاهی تصور اینکه خانواده ها در این ماجراها نقش داشته باشند، تصور اشتباهی است. مسئله اصلی خانواده ها در حال حاضر ملاقات با فرزندان شان و مسئله اصلی برای مقامات عراقی خارج کردن تشکیلات رجوی از عراق و گرفتن اشرف است، بقیه اتفاقات و رخدادها و مقصر شناسی و ریشه یابی اتفاقات فقط در همین چارچوب قابل امکان است. هر بحث و موضوعی ولو با هر میزان اهمیت انسانی و عاطفی و حقوق بشری و قانونی و ... در همین چارچوب قابل طرح و بحث است. فقط در چنین چارچوبی است که می شود مهاجمان اصلی را شناسی کرد.

در چارچوب چنین فرمولی است که می توان فلسفه وجودی چنین اتفاقاتی را ریشه یابی کرد. نباید دنبال طرح موضوعاتی فرعی و جنگ های زرگری مجاهدین رفت. با درک هر ضرورتی باید کماکان بر روی نقطه اصلی و پاشنه آشیل مجاهدین انگشت گذاشت. سازمان می خواهد با نمایش تعدادی زخمی و احتمالاً کشته خانواده ها و مقامات عراقی را به انفعال و دفاع از خود وادار کند تا موضوع اصلی ولو برای مدت زمانی کوتاه به حاشیه برود. با مجاهدین باید مثل خودشان برخورد کرد و تا زمانی که با ذهنیت ساده با آنها مواجه شویم حتی تا هزار سال دیگر هم مدام از سوراخ هایی که سازمان پنهان شده گزیده خواهیم شد. وقتی سیمای مجاهدین مدام بر تصاویر کله پیچ شده عده ای زوم و مخاطبان فرضی خود را بمباران عاطفی می کند، باید اهمیت موضوع را نه در تعهد و احساس مسئولیت و دلسوزی در قبال این افراد، که دقیقاً در نیاز به افزایش کمی و کیفی چنین افرادی جستجو کرد. باید با تأکید و طرح مطالبات ساده و خواسته های قانونی و شفاف تا حد امکان جلو پیچیده نمایی موضوعات را گرفت. وقایع روز جمعه 17 را نیز نمی توان خارج از این قاعده ارزیابی و تحلیل کرد.

مجاهدین و رسانه های آن هر چه می خواهند بگویند و بنویسند و نشان بدهند و هر که را می خواهند بنوازند و مقصر معرفی کنند. هر چقدر می خواهند به شهروندان عراقی و خانواده ها و مالکی و مقامات عراقی و شخصیت های حقیقی و حقوقی عراقی و ... فحش و فضیحت بدهند. این کاری است که سالهاست مشغول آن هستند و چیزی را عوض نکرده و نمی کند. مسئله اصلی کماکان حق قانونی خانواده ها برای ملاقات در بیرون از قلعه رجوی با فرزندان شان و در گام بعد تن دادن به مصوبات قانونی دولت عراق و خارج شدن از عراق است. بقیه مسائل و اتفاقات، فرعی بر این موضوعات اصلی می شود. با کمی صبر و حوصله نقش و حضور مجاهدین را به عنوان مقصر اصلی در تمامی این وقایع ردیابی خواهیم کرد.

فرار از اشرف، پاسخ به یاوه های رجوی

امید پویا، مجاهدین دبلیو اس، شانزدهم ژانویه 2011
http://bestthinking.net/article/show.php?id=3651

خبر فرار یکی دیگر از ساکنین قرارگاه اشرف (جلیل عبدی بارنجی) در 4 ژانویه بار دیگر بر ادعای دروغ و واهی رجوی یعنی آزاد بودن ساکنین اشرف برای ماندن و رفتن خط بطلان کشید. همچنین بر این ضرورت که حضور خانواده ها و تحصن و مطالبات حداقلی آنها در خصوص ملاقات بی قید و شرط با فرزندان شان معقولانه ترین و مبرم ترین کارزار بر علیه دستگاه امنیتی و تاروپودهای عنکبوتی رجوی است.

فرار ساکنین قرارگاه در واقع سرراست ترین و شفاف ترین واکنش و پاسخ به ادعاهای رجوی است. این پاسخ می تواند مخاطبان فراوانی داشته باشد. از نهادهای بین المللی و مدافعین حقوق بشر گرفته تا حامیان ریز و درشت مجاهدین در اروپا و آمریکا و اتحادیه و پارلمان ها. می تواند روشن ترین و عینی ترین بینه برای کسانی باشد که بیهوده و با بازیگردانی مجاهدین بر طبل حقوق از دست رفته ساکنین اشرف می کوبند. اینجا دیگر شعر و شعار و هیاهوی رسانه ای و مظلوم نمایی و به رخ کشیدن کنوانسیون های بین المللی چندان محلی از اعراب ندارد و بکار نمی آید. عرصه عمل و آزمایش برای اثبات تمامی ادعاهایی است که رجوی از موضع خیلی بالا مطرح و دستگاه امنیتی و تبلیغاتی او مرتب نشخوار می کنند و بدتر از آن کسانی نیز خارج از دایره بسته تشکیلاتی و بنا به انگیزه های شخصی و جناحی و حزبی و برخی هم مالی و مادی و شهرت طلبانه و هزار انگیزه ناپیدای دیگر، بی توجه به همه این نشانه های بدیع و مشاهدات، طوطی وار دنبال این هیاهو راه افتاده اند.

حداقل این بیرونی ها اگر نیمچه صداقت و انگیزه انسانی و حقوق بشری دارند، باید بفهمند که پرستیژ و شخصیت حقیقی و حقوقی خود را هزینه داعیه های بی پایه ای می کنند که برای احراز ماهیت و حقیقت آن شعور و درک بالایی نیاز نیست. همین تک و توک کسانی که طی چند ماه گذشته از اشرف فرار کرده اند، حداقل برای ایجاد حس کنجکاوی و تشکیک نسبت به داده های مجاهدین کفایت می کند. اتفاقاً این معدود افراد فراری کسانی هستند که نیمی از عمر خود را در تشکیلات مجاهدین سپری کرده اند. کسانی نیستند که از سر زیاده خواهی یا رفاه طلبی و انگیزه های فردی تن به ریسک فرار از اشرف داده باشند. پای صحبت هر کدام بنشینیم عمری تجربه و خاطره و رنج و حرمان و فعالیت تشکیلاتی و سیاسی دارند. آدم هایی هستند که به قولی سالها است از خود عبور کرده اند. به فرصت های بهتر و بیشتر از این برای خارج شدن از تشکیلات رجوی وقعی نگذاشته و مانده اند. بعضاً جداشدگان را با همان لحن و ادبیات رجوی مورد شماتت و سرزنش و در معرض افترا و اتهام خیانت و بریدگی و ... قرار داده و برای ماندن هزار دلیل و انگیزه داشته و با هزار عشق و امید چشم به فردا و رهایی و سرنگونی دوخته بودند. اما امروز و در بدترین شرایط حفاظتی و امنیتی و با بیشترین هزینه و ریسک به نتیجه فرار از چنبره اشرف رسیده اند. حالا رجوی هر چقدر هم تلاش کند با انگ و اتهام های کلیشه ای وانمود کند اینها بریده مزدور و خصلتی و ضعیف النفس و نفوذی و ... هستند، در اصل ماجرا توفیری نمی کند. کسانی که باید پیام این فرارها را بگیرند، براحتی می گیرند و کسانی هم که نمی خواهند حقیقت را پذیرا شوند، کماکان بر طبل ادعاهای کلیشه ای خواهند کوبید.

با این حساب و نتیجه بدیهی و حداقلی، هر فراری از قرارگاه اشرف حامل تکرار این پیام است، که فدائیان مورد ادعای رجوی در محاق مناسبات امنیتی و فرقه ای رجوی اسیر هستند، که ساکنین قرارگاه به کمترین روزنه و امکان برای فرار از سیستم محاق رجوی دل بسته اند، که چشم و دل بسیاری از آنها برای دیدن والدین و بستگان شان لحظه شماری می کند، که بسیاری آنها آرزو می کنند والدین شان از کارزار یک ساله عقب نشینی نکنند، با جان و دل بر ادامه حضور آنها امید بسته اند. هر فرار و گسستی از تارهای عنکبوتی رجوی به همان اندازه که والدین را شاد و دل های شان را به آینده امیدوار می کند، به همان اندازه در میان ساکنین قرارگاه شور و فتور به راه می اندازد. به آنها انگیزه و امید به زندگی و حیات می دهد. در این سوی نیز هر فرار به والدین انگیزه مقاومت و استمرار برای ادامه کارزار ناعادلانه و نابرابر علیه رجوی می دهد. فرار جلیل ها و رازانی ها و ... آن هم در شرایطی که رجوی فتوای به مزدور بودن والدین می دهد آشکارا تو دهنی به رجوی و دارودسته امنیتی و تبلیغات چی او است. هر فرار و گسستی از رجوی در واقع التیامی است بر احساسات جریحه دار شده والدینی که قریب یک سال در بیابان های عراق با عشق به جگرگوشه گان خود هرزه درآیی های رجوی را تحمل می کنند.

این گسست ها پاسخ حداقلی به کرور کرور عشق و عاطفه و مهر بی شائبه و بی منت پدران و مادران سالخورده ای است که بقیه آفتاب عمرشان را به جوار فرزندان شان آورده اند تا آنها را شریک و قسمت کنند. و پیام سر راست و شفافی است به قلب های فسرده و یخ زده که همچنان یا خفته اند و یا به خفتگی تمارش می کنند، جاهل هستند یا خود را به تجاهل می زنند، مزدور هستند یا بی جیره و مواجب پادویی می کنند.

مطالب دیگر:

ــ پیام صوتی آقای مهدی خوشحال به خانواده های قربانیان اسیر در قلعه اشرف ( مهدی خوشحال )

ــ ذهن بیمار رجوی وانقلاب ایدئولوژی مجاهدین( علیرضا میرعسگری )

ــ کانون ایران قلم نسبت به تهدیدات تروریستی فرقه مجاهدین علیه خانم بتول سلطانی هشدار می دهد ( ایران قلم )

ــ مجاهدین خلق از کجا تا به کجا؟ ( حامد صرافپور )