26.01.2011

پیام رهایی
http://payamerahai.com/?p=1549

توضیح:

هادی شمس حائری یکی از قدیمی ترین فعالین سیاسی ایران است که در زمان شاه دو بار در سال های 1344 و 1355 زندان شاه را تجربه کرد ه است.

وی پس از آزادی از زندان در مقطع قیام 22 بهمن همچنان فعالیت خود را با مجاهدین ادامه داد و پس از گذراندن دوران سخت 1360 تا 1362 در ایران و خانه های تیمی به ترکیه و سپس به فرانسه مهاجرت نمود و سپس توسط مجاهدین با این تأکید که به منطقه مرزی ایران و عراق فرستاده می شود ، به عراق تحت حاکمیت صدام اعزام شد . شمس حائری در عراق مسؤلیت های متعددی را در سازمان مجاهدین بعهده داشت اکنون وی پس از رهائی از فرقه رجوی در کشور هلند سکونت دارد.

او پس از ازادی از فرقه رجوی دو جلد کتاب در مورد روابط درونی اسارت بار رجوی برشته تحریر در آورد که همین موضوع باعث شد خشم و کینه مسعود رجوی علیه او بر انگیخته شود و اقدامات مخرب و تهدیدات متعدد علیه او در کشور هلند باجرا در آورد.
مسعود جابانی

سئوال :

آقای شمس حائری ضمن تشکر از وقتی که به ما در مورد این مصاحبه دادید مقدمتا توضیح مختصری در مورد تاریخ و هدف از استقرار مجاهدین در عراق و همچنین مقاومت سازمان در تخلیه اشرف و خروج نیروهایش از عراق برای ما بدهید؟

من هم بنوبه خود از شما تشکر می کنم :

سازمان مجاهدین بعد از بن بست عملیات مسلحانه در ایران و تقریبا کشته و دستگیر شدن تمامی افراد تیم های ترور و ته کشیدن نیروی زبده برای ادامه عملیات و مهمتراز آن بعلت عدم حمایت مردم و آغاز زود رس در گیری با حکومت جمهوری اسلامی، ایران را ترک می کند.

شکست عملیات نظامی سازمان در ایران و ایزوله سیاسی در اروپا توسط اپوزیسیون و احزاب ایرانی و اروپائی باعث شد نیروها یکی پس از دیگری سازمان را ترک کنند بویژه وقتی تمامی افراد سرشناس از شورای ملی مقاومت خارج می شوند ریزش نیرو شتاب می گیرد، رجوی با تیز بینی و شم قوی ضد انقلابی دریافت که نگه داری نیرو در اروپا کار ساده ای نیست این است که بفکر افتاد سازمان خود را به عراق منتقل کند تا راه خروج را تا جائی که می تواند بلوکه کرده و با ایزوله کردن آنان بتواند آنان را جسما و روحا به اسارت و کنترل خویش درآورد.

عراق دوران صدام کشوری نظامی و در حکم یک پادگان بزرگ را داشت، کسی نمی توانست براحتی از عراق خارج شود و یا از قرارگاههای مجاهدین فرار کند و خود اقدام به پیدا کردن راه های خروج بنماید . بمحض اینکه ارتباط کسی با سازمان قطع می شد گرفتار دستگاه امنیتی عراق می گردید و دوباره به مجاهدین تحویل داده می شد.

معمولا هر انسان عاقلی دنبال محل امن برای زندگی می گردد اگر جائی امنیت ندارد عقل حکم می کند باید از ان مکان دوری کرد. درعراق هم دولت و هم ملت عراق اعم از کرد و عرب دل خوشی از مجاهدین ندارند بخصوص اکراد که مجاهدین به شهر های آنها حمله کردند و تعداد زیادی از آنها را کشتند و اگر می بینیم که امروز دولت عراق و ملت کرد که بخشی از حاکمیت را تشکیل می دهند با مجاهدین مدارا می کنند و قصد انتقامجوئی ندارند باید خیلی شکر گزار باشند و این از سعه صدر این ملت نجیب است.

حال چرا سازمان مجاهدین با این همه نا امنی و دشمنانی که دور و برش را گرفته اند اصرار دارد در کشور عراق بماند حتما دلیلی دارد به نظر من به این دلیل است که اگر اشرف را رها کند دیگر آن ظرفی که بتواند نیروهای خود را در آن مهار کند از بین می رود و فرقه ها باید در محل سر بسته و حصار کشیده از نیرو های خود نگهداری کنند زیرا اگر پایشان به محیط های ازاد و باز برسد آن اتوریته و فرماندهی قابل ادامه نیست و همه نیروها پراکنده می شوند این 3 هزار و اندی نیرو سرمایه رجوی هستند و با آن می تواند از امثال بولتون ها و نمایندگان پارلمانهای اروپائی امضا بگیرد چرا این سرمایه را راحت از دست بدهد همه آنها وسیله و ابزارند و استفاده های مختلفی دارند شاید هم روزی لازم باشد همه آنها را یکجا دستور خود کشی بدهد. به همین علت پس از سرنگونی صدام برای جلوگیری از فروپاشی سازمان، رجوی همچنین بر ماندن در عراق اصرار می ورزد.

سئوال :

پس از سقوط صدام و خلع سلاح آنها توسط امریکا مخارج این سه هزار و چهارصد تن از کجا تامین می شود؟

شمس حائری

اجازه بدهید با مقدمه ای کوتاه بحث را باز کنم.

وقتی سازمان در اروپا بود وضعیت مالی اش بسیار وخیم بود و با ترفند های متعدد از خانواده اعضای خود در ایران کلاشی می کرد. مثلا پیک می فرستاد به آدرس خانواده ها و می گفت پسر یا دختر شما در اروپا بخاطر مسائل پناهندگی احتیاج به پول دارد تا برای او وکیل بگیریم چنانچه نتواند وکیل بگیرد او را به ایران دیپورت می کنند و اعدام می شود خانواده این فرد هم برای حفظ جان فرزندشان هر چه در توان داشتند به پیک مجاهدین پول می دادند یکی دیگر از راه های درآمد سازمان دزدی از فروشگاهها و سوپر مارکت های اروپا وبویژه امریکا بود که مبالغ هنگفتی از این طریق پول بدست مجاهدین رسید اما وقتی سازمان به عراق رفت گشایشی در وضعیت مالی اش بوجود آمد و دیگر کلاشی و دزدی را رها کرد صدام حسین طبق شهادت ژنرال اسامرائی مجاهدین ماهیانه 10 میلیون دلار بطور ثابت و بازاء هر نفر که مجاهدین به عراق می آوردند ماهیانه 1000 دلار از دولت عراق پول دریافت می کرد این دو قلم مبلغ بزرگی را تشکیل می داد از طریق همین درامد مجاهدین توانستند تجارت کنند و با این سرمایه عظیم درآمد های نجومی داشته باشند اکنون این درآمد ها و سرمایه گذاری ها است که مخارج مجاهدین را تأمین می کند و علاوه بر همه هزینه های جاری می توانند 2 هزار نفر را از اروپا با هواپیما و 3 روز پذیرائی در هتل به برای تظاهرات امریکا ببرند که حتی از عهده خیلی از دولتها چنین کاری بر نمی اید.

سئوال :

با توجه به اینکه آقای رجوی یکی از همکاران و همفکران صدام شناخته شده است چگونه تاکنون توانسته است به دادگاه کشانده نشود در حالیکه تقریبا تمامی دستیاران صدام دستگیر و محاکمه شده اند؟

شمس حائری

در ابتدای حمله امریکا به عراق امریکا با این تصور که رجوی همکار و متحد صدام است قرارگاه اشرف را مانند نقاط دیگر عراق بمباران کرد که در این حمله بگفته مجاهدین بیش از 40 نفر کشته شدند اما بلا فاصله ملاقات هائی بین نمایندگان مجاهدین مانند سید المحدثین با آمریکا صورت می گیرد آنان ضمن اظهار پشیمانی از ترور نظامیان امریکا در دوران شاه مراتب وفاداری و اطاعت مجاهدین از امریکا به آنها ابلاغ می گردد. سیاست مداران امریکائی بر عکس نظامیان امریکا که دور اندیش تر هستند این وفاداری را مغتنم شمرده و به این تحلیل می رسند که اگر بخواهند روزی با رژیم ایران درگیر شوند مجاهدین ایرانی مانند مجاهدین افغانی می توانند در این زمینه امریکا را یاری رسانند بدین لحاظ از طریق پنتاگون به فرماندهان نظامی دستور صادر می شود که در مقابل دولت عراق از مجاهدین حمایت کنند.

سئوال :

چرا آقای رجوی خروج بیش از 3400 نفر از نیروهایش را خیانت و مزدوری می نامد ؟ آیا وجود آنان و مرگ تدریجی آنها خدمت به جمهوری اسلامی نیست؟ به نظر می رسد که در رابطه با قفل کردن اینهمه نیرو در بیابانهای عراق آقای رجوی با بخشهائی از رژیم تبانی کرده است نظر شما در این رابطه چیست؟

شمس حائری:

بهمان دلیلی که در سوال بالا به آن اشاره کردم. اگر رجوی خروج از سازمان را تابو نکند و آنرا خیانت و گناه نابخشودنی نخواند دیگر خروج از سازمان قبحی ندارد و به امری عادی تبدیل می شود و طبیعی است که انسان زندگی در محیط بسته و یکنواخت و کسل کننده پادگان را در مقابل زندگی در بیرون و در جامعه باز با همه مزایا و زیبائی هایش انتخاب نمی کند پس باید خروج علاوه بر ممنوعیت خیانت و مزدوری هم تعلیم داده شود

در مورد بخش دوم سوال من فکر نمی کنم بین مجاهدین و جمهوری اسلامی نوشته و قول و قراری مبنی بر همکاری و تبانی مبادله شده باشد اما در اغلب مواقع مواضع مجاهدین با جناح خشونت طلب و سرکوبگر و سخت سردر مقابل جناح اصلاح طلب و نرم وفاق و اتحاد عمل بیشتری دارد. نمونه در این مورد بسیار است که موجب طولانی شدن بحث می گردد.

در مورد اشرف به نظر نمی رسد که جمهوری اسلامی مایل باشد که مجاهدین در عراق حضور داشته باشند نه بعلت اینکه از انها واهمه دارد زیرا می داند بعلت کهولت سن و مشکلات جدی روحی- روانی کاری از دست آنها ساخته نیست و فرسوده شده اند.

سازمان دیگر آن نیروی اعتقادی و ایدئولوژیک سابق را ندارد و آنهائی که تمایل به ماندن با رجوی را دارند روز و شب بفکر رده تشکیلاتی و موقعیت خود هستند.

جمهوری اسلامی می داند که مجاهدین در عراق آنقدر خواهند ماند که یکی یکی یا بمرگ طبیعی بمیرند و یا در حوادث و ماجراجوئی های رجوی از بین خواهند رفت مگر در همین درگیری های اخیر با نظامیان عراقی تعدادی از مجاهدین از بین نرفتند؟ برای رجوی کشته شدن هر 3400 نفر نه تنها مهم نیست بلکه یک موهبت است. مجاهدین بیش از آنکه مسئله ایران باشد مسئله عراق است برای جمهوری اسلامی حضور مجاهدین در عراق بیشتر جنبه حیثیتی و روانی دارد.

سئوال :

چه عواملی باعث می شود که نیروهای مجاهدین نتوانند از این مکان بگریزند؟

شمس حائری:

عوامل متعددی دست بدست هم داده و مانع خروج نیروها از کمپ اشرف و بطور کلی خروج از مناسبات رجوی گردیده است باید توجه داشته باشیم که مجاهدین تبدیل به یک سکت مذهبی شده اند که برای رسیدن به جهان آرمانی خود روش نظامی و خشونت آمیز را هم اختیار کرده اند.

خروج از فرقه ها بسیار مشکل است نه بلحاظ فیزیکی، بلکه بیشتر جنبه روانی و تلقینی دارد که از طریق شستشوی مغزی در فرد ایجاد می شود.

اکثر نیروها مدت بیش از بیست سال است که در اشرف بدون ارتباط با فامیل و بستگانشان اسیر می باشند. در این مدت اکثرا پدر و مادر و عزیزانشان را از دست داده اند و جرات آن را که از روابط خارج شوند و با بقیه بستگانشان ارتباط برقرار کنند را ندارند زیرا وحشت از اینکه به آنان گفته شود که ” شما مسئول خونریزی و مسبب اعدام ها و دق مرگ کردن پدر و مادر و عزیزانتان هستید ” بسیار گزنده و آزار دهنده است و آنان ترجیح می دهند که مرگ تدریجی را در روابط مجاهدین تحمل کنند.

در ضمن قطع رابطه با جامعه یک حالت بی خبری و بد بینی و عدم اعتماد بنفس و مسائل و کمبود های روانی دیگری برای آنها بوجود آورده که حاضر به ریسک نیستند با توجه به فضای غیر واقعی از محموعه ترس و نگرانی هائی که از زندگی بیرون در بین افراد ایجاد کرده اند امر گریز و خروج را برای آنها مشکل کرده است حالا با این مجموعه شرایط دشوار کسی اگر بخواهد درخواست خروج و یا اقدام به فرار کند با موانع فیزیکی مانند سیم خاردار و نگهبانی و خاکریز های بلند چند متری بدور قلعه اشرف و تهدید و فحش و زندان و قطع جیره عذائی و هواخوری هم مواجه می گردد.

سوال شما مانند این است که بگوئید چرا زندانیان از زندان نمی گریزند خب این اختیار و امکان را ندارند دقیقا گریز از اشرف بمراتب سخت تر از فرار از زندان است.

سئوال :

با توجه به اینکه دوتن از فرزندان خود شما در این پادگان می باشند چگونه می شود عشق و نیاز عاطفی و خانوادگی را در آنان بیدار نمود و آنان را از توهم زدائی نجات داده و آنان را به زندگی در دنیای واقعی امیدوار نمود؟

شمس حائری:

بدلیل قطع تمامی راه های ارتباطی امکان اثر گذاری و ابراز عشق و محبت بسته است.

شما زمانی می توانید روی پدیده ای اثر بگذارید که بتوانید با او در تماس باشید وقتی بیش از 20 سال است که فرزندان خود را ندیده باشم و هیچ مکالمه و مکاتبه ای بین ما وجود نداشته باشد این احساس و عاطفه چگونه در آنها شکل می گیرد حالا من بخاطر اینکه از کوچکی آنها خاطراتی در ذهن دارم می توانم عاطفه و احساس داشته باشم اما آنها که 20 سال است رابطه شان قطع است و خاطره کمی از دوران طفولیتشان دارند بسیار مشکل است انها بلحاظ انسانی حتما دنبال پدر و ریشه و تبار خود خواهند بود و در عمق وجودشان عشق و عاطفه نهفته است اما باید با دیدن و تماس فعال شود. من می دانم که آنها چقدر به عشق و عاطفه پدری احتیاج دارند اما چگونه می شود این عشق را نثار آنها کرد و بزندگی واقعی امیدوار نمود.

سئوال :

آیا نصرت و امیر در سنین 27 و 31 سال با درخواست خودشان آنجا مانده اند ؟ چه عوامل ذهنی و عینی مانع از فرار آنان از شرایط موجود می باشد؟

شمس حائری:

خیر آنها وقتی زیر سن 18 سالگی بودند از مدرسه خارج و بدون اطلاع من به عراق فرستاده می شوند و در آن موقع نمی توانستند که خود راه زندگی خود را انتخاب کنند بچه های من در آنموقع در اختیار مجاهدین بودند و هر گز اجازه نمی دادند که من با آنها تماس داشته باشم وقتی من اطلاع پیدا کردم زمانی بود که آنها را در تلویزیون مجاهدین دیدم که مجری از آنها سوال می کرد آیا شما خود با اختیار خود به اشرف آمده اید آنها هم در اثر فشار و مغز شوئی اظهار کردند که بله ما خودمان تصمیم گرفتیم برای مبارزه با رژیم خمینی به عراق برویم و حال آنکه نو جوانانی در سنین 14-15 سالگی معنی مبارزه با رژیم خمینی را نمی داند چیست آنها می بایست در المان می ماندند و درس می خواندند و پس از پایان تحصیلات و در سنی که قدرت تشخیص و انتخاب داشتند راه زندگی خود را انتخاب می کردند نه آنکه انتخاب بر آنها در کودکی تحمیل شود و در سن بزرگی ازانها سوال شود “آیا شما خودتان تصمیم گرفتید به عراق بیائید” عوامل ذهنی و عینی مانع می شود آنها بتوانند خود را از زیر این بار سنگین رها سازند همان عواملی که در بخش های فوق ذکر کردم شامل حال این دو تن هم می گردد.

سئوال :

به عنوان پدری که سالهاست از دوری فرزندانش محروم است چه آرزوئی برای آنان درشرایط حاضر می کنید ؟ در صورت رهائی آنان از اسارت کنونی و پیوستن آنان به شما چه تدابیر و مسائلی باید برای وصل آنان به جامعه ضروری به نظزتان می رسد؟

شمس حائری:

طبیعتا هر پدری برای فرزندانش بهترین ارزوها را دارد من نیز آرزو می کنم که آنها سالم و تندرست از زندان اشرف نجات یابند وبتوانند مانند هر انسانی از مزایای جامعه باز و مواهب زندگی و اینده روشن برخوردار باشند.

آنها حتما پس از خروج از اشرف بخاطر محرومیت ها و کمبودهای روحی و روانی ناشی از سالها زندگی در فرقه و محیط بسته دچار مشکلاتی خواهند شد.

من تمام سعی خود را در صورت آزادی انها بکار خواهم برد تا آنها بتوانند با شرایط جامعه بیرون آدابته شوند و در این راه از فراهم کردن همه گونه امکانات زندگی برای آنها مضایقه نخواهم نمود.

سئوال :
در هفته گذشته شاهد تظاهرات مردم عراق و تعدادی از خانواده ها در پشت درهای بسته اشرف بودیم که در این رابطه سنگ پرانی هائی هم همراه با تهدید صورت گرفت. شما این نوع تظاهرات را چگونه ارزیابی می کنید؟

شمس حائری:

کسانی که در اشرف بسر می برند سالهای متمادی است که از دیدار خانواده خود محروم بوده اند پس از سرنگونی صدام خانواده ها به این امید که دیگر موانع قبلی برداشته شده برای دیدار بستگانشان بار سفر بستند و با زحمات و خطرات زیاد به عراق آمدند اما بر خلاف تصور آنها اگر چه حامی نظامی رجوی سرنگون شده بود اما وضعیت بلحاظ عملی چندان فرقی با قبل نکرده و گویا که حمایت امریکا جایگزین حمایت صدام شده است اگرچه دولت عراق موافق این ملاقات و تسهیل کننده راه خانواده ها است اما نظامیان امریکائی هنوز هم مانع تراشی و کارشکنی می کنند.

اکنون نزدیک به یکسال است که خانواده ها پشت درب پادگان اشرف در انتظار دیدار فرزندان خود نشسته اند و اهالی منطقه با دیدن این وضعیت به حمایت از خانواده ها امده و انها هم دم درب اشرف برای فشار به مجاهدین اجتماع کرده و از مجاهدین می خواهند که به این خانواده ها حق ملاقات بدهد بعضی اهالی منطقه که جلو کمپ اشرف اجتماع کرده اند آدمهای عادی هستند و باندازه کافی هم از دست مجاهدین عصبانی می باشند ممکن است به این خاطر بسمت مجاهدین سنگ پرانی بکنند که این ربطی به خواست انسانی خانواده ها برای ملاقات با عزیزانشان ندارد این سنگ پرانی ها تماما بنفع مجاهدین و ایجاد ترس برای ساکنین اشرف هست که مانع فرار آنها می شود و آنها را وادار به مقابله بمثل می کند و رجوی هم همین را می خواهد که آنها موضع بگیرند و بی طرف نباشند.

به همین دلیل من هیچ بعید نمی دانم همانطور که در اوائل انقلاب مجاهدین تعدادی از نفرات خود را داخل صفوف حزب الهی ها می فرستادند و همراه آنها علیه مجاهدین شعار می دادند در مورد سنگ پرانی این احتمال وجود دارد که خود سازمان به عده ای از اهالی منطقه پول داده که بیایند جلو مقرشان و به آنها سنگ پرانی کنند تا بیشتر مظلوم نمائی کنند اگر واقعا این طور نیست خب چرا ساکنین کمپ سعی می کنند خود را در تیر رس سنگ ها قرار دهند و قدری دور تر نمی روند اصلا چه نیازی هست که از ساختمنهای خود خارج شوند و جلو درب بیایند و با فحش و چرخاندن پرچم و شعار دادن مردم بیرون کمپ را تحریک کنند حتما کاسه ای زیر نیم کاسه هست یکی از این نیم کاسه ها این است که نفرات ساکن کمپ را به دشمنی با خانواده ها بکشانند و بترسانند که اگر از کمپ خارج شوند آنها را در بیرون لت و پار خواهند کرد.

سئوال :

با توجه به تجربه ای که از مجاهدین دارید چه راههای دیگری را بجز راههای رفته شده برای نجات اسیران اشرف پیشنهاد می کنید؟

شمس حائری:

برای مثقاعد کردن مجاهدین به این که دست از سر بچه ها بردارد و آنها را ازاد بگذارد تا خودشان آنچه را می پسندند و می خواهند انتخاب کنند همه راهها رفته شده است زبان فرقه ها با دیگر زبانها فرق دارد اساسا با مجاهدین نه می توان صحبت کرد و نه چیزی ازشان در خواست نمود باید مخاطب ما خود بچه های اسیر در تارعنکبوت فرقه باشد باید بچه ها رودبایستی و ترس را کنار بگذارند و دید و تصورشان را از رهبری مجاهدین عوض کنند رجوی فوق العاده ضعیف و نا توان است که بتواند در مقابل خواست بچه ها مقاومت کند همچنانچه خشم توفنده ملت ها بساط دیکتاتوری دولتها را بر می افکند بچه های اشرف هم می توانند با اتحاد و هماهنگی روش های نافرمانی و اتخاز مواصع اعتراضی و بویژه دور ریختن تمامی آموزه های فرقه ای موسوم به انقلاب ایدئولوژیک و عملیات جاری بر اراده های خود فائق آیند و بسوی ازادی پرواز کنند.

ذهن ما زندان است …..مادر آن زندانی…. قفل آن را بشکن….. در آن را بگشای…. وبرون آی از این دخمه ظلمانی…….. نگشایی در آن……… خویش را حبس در آن خواهی کرد……همدم جهل در آن خواهی شد……. همدم دانش و دانایی محدوده خویش……. و در آن ویرانی همچنان تنگ نظر می مانی………. هر کسی در قفس ذهنی خود زندانی است…….. ذهن بی پنجره بی پیغام است…….. ذهن بی پنجره دود آلود است……… ذهن بی پنجره بی فرجام است ………

سوال:

با توجه به اینکه در چند دیدار پارلمانی که شما در آن حضور داشتید عزیمت یک گروه متشکل از صلیب سرخ و سازمانهای پناهندگی و خبرنگاران به عراق و دیدار از پادگان اشرف ممکن و هرروز عملی تر به نظر می رسد، آیا حاضرید این گروه را همیاری کرده و به آنان در این مورد یاری رسانید؟

شمس حائری:

اگر گروه های حقوق بشر و صلیب سرخ و سازمانهای ضد شکنجه و دیده بان حقوق بشر که گزارسی هم از روابط و مناسبات فرقه منتشر نموده و کلیه انسانهایی که غم همنوعان خود را در سر دارند بخواهند به عراق بروند و سری به اشرف بزنند و بخواهند تحقیق و گزارشی از وضعیت ساکنین اشرف و خواست آنها تهیه نمایند حتما من و سایر دوستانمان که عزیزانی در این کمپ دارند آماده اند تا هیئت بازدید کننده را همراهی و یاری کنند.

آقای شمس حائری از شما بابت این مصاحبه ممنونم و امیدوارم که با این مصاحبه شخصیت های سیاسی و مردمی ایرانی و اروپائی از طریق امکانات حقوقی و قانونی که دارند به کمک این عزیزان بشتابند.

من هم متشکرم و برایتان بهترین آرزوه ها را دارم 

مطالب دیگر:

ــ پیام صوتی آقای مهدی خوشحال به خانواده های قربانیان اسیر در قلعه اشرف ( مهدی خوشحال )

ــ ذهن بیمار رجوی وانقلاب ایدئولوژی مجاهدین( علیرضا میرعسگری )

ــ کانون ایران قلم نسبت به تهدیدات تروریستی فرقه مجاهدین علیه خانم بتول سلطانی هشدار می دهد ( ایران قلم )

ــ مجاهدین خلق از کجا تا به کجا؟ ( حامد صرافپور )