حمله به مجاهدین یا سربازان عراقی؟

29.04.2011

بتول ملکی

یک بار دیگر مجاهدین خلق سوژه ای یافتند که بتوانند بوسیله آن خودشان را مطرح نموده و مظلوم نمایی کنند. در روز 19 فروردین که مجاهدین ادعا میکنند ارتش عراق به آنها حمله کردند بنظر من دروغی بیش نیست. مجاهدین همیشه  و در همه صحبت ها و سخنرانی ها میگفتند که نمی گذارند کسی وارد شهر من درآوردی شان بشوند. همیشه از آمریکا بخاطر سپردن حفاظت کمپ اشرف به عراقی ها گله می کردند. اگر این مقدار ناچیز زمین یک شهر است ، پس ورود افراد عراقی و نصب محل حفاظت و ورود و خروج آن حق مسلم طرف عراقی است چون به هر حال این زمین در خاک عراق قرار دارد.

طبق گفته طرف عراقی شروع کننده دعوا خود مجاهدین بودند که همیشه با تیر و کمان به طرف سربازان عراقی سنگ پرتاب می کردند و آنها را مجروح می کردند.  آنطور که من در تلویزیون خود مجاهدین دیدم، این افراد مجاهدین بودند که با لباس فرم نظامی و کلاه خود در صحنه حضور داشتند و به طرف ماشین ها و لودر عراقی حرکت می کردند و خودشان را جلوی ماشین و لودر می انداختند و این عراقی ها بودند که از دست مجاهدین فرار می کردند. تیراندازی هایی که صورت گرفت ممکن است بعضی از طرف عراقی ها باشد که به خاطر دفاع از خود این کار را کرده باشند و بعضی ها هم از طرف خود مجاهدین. اگر مجاهدین آنطور که می گویند به آنها حمله شده پس چطور افرادشان آماده با لباس نظامی و شال گردن های عربی و کلاه خود حضور داشتند؟ این نشان دهنده طراحی قبلی از طرف مجاهدین برای حمله می باشد.

البته مجاهدین می گویند که کشورهایی مثل اسپانیا ، بلژیک و دیگر افراد و دولت های غربی این حمله را محکوم کردند و از عراق خوستند که از دست زدن به حمله و هجوم خودداری کنند ( نقل به مضمون ) . ولی طرف عراقی همانطور که گفته اگر غربی ها دلشان به حال مجاهدین می سوزد می توانند آنها را به کشور خودشان جای دهند ( نقل به مضمون) ، البته عقیده من هم همین است . چرا بعضی از افراد کشورهای اروپایی و غربی حرف مفت می زنند و از جیب خلیفه می بخشند اگر راست می گویند خودشان در حق مجاهدین لطفی بکنند.

کسانی را که در این حمله ها حضور داشتند و کشته و زخمی شدند، یک عده شان بر اثر مغزشویی 20 الی 30 ساله فکر می کردند که حق با سازمان است. یک عده شان نیز بطور یقین افراد ناراضی بودند که سازمان طبق شناختی که از آن دارم، آنها را به این رودررویی آورده است. یعنی چه بسا افرادی که در این درگیری کشته یا زخمی شدند حتی افراد منتقد و ناراضی می توانند باشند.

جالب این است که حتی یک نفر از افراد شاخص سازمان ، اعضای شورای مرکزی و رهبری به جای خود ، در این کشته ها و زخمی ها وجود ندارند. سالهاست که رهبر ترسو و بزدلشان یعنی رجوی خائن، به بیغوله ها پناه برده و گم و گور شده است. زن جاه طلب و یاوه گوی او یعنی مریم رجوی نیز خود را در پناه غربی ها جا داده و در حال خودفروشی سیاسی می باشد.

رهبران حاضر در اشرف یعنی آدم هایی مثل عباس داوری، مژگان پارسایی، صدیقه حسینی و دیگر افراد مفت خور و راحت طلب رهبری مثل ترسوهای بزدل همچون رهبرشان به سوراخ موش خزیدند. بنابراین فقط به بیچاره های دست پایین و دختران و پسران جوان بی تجربه و بریده از زندگی که به بهانه دیدن پدر و مادرشان به عراق برده اند  در  این درگیری حضور داشته باشند و خودشان را سپر بلای سازمان بکنند.

لازم به یادآوری است که مریم رجوی در صحبت هایش گفته بود که مسعود رجوی به زهیر ذاکری کلت هدیه داده است. ابتدا داستان را از طرف خودش و به نقل از سایت سازمان مجاهدین بخوانید:

و درود بر گوهران بی‌بدیل، حنیف کفایی، علی‌اکبر مددزاده، مسعود حاجی‌لویی، غلام تلغری، مرتضی بهشتی و زهیر، زهیر ذاکری را می‌گویم، پسر دلیر کاک صالح، ابراهیم ذاکری، نسل سوم از شهدای خانواده ذاکری. کاک صالح و مادرش و حالا هم پسر قهرمانش...
وقتی در جنگ کویت بچه‌ها را به خارجه می‌فرستادیم... هرکار که کردیم او نرفت. آن زمان ۱۴-۱۵ سال داشت...
چون قرار بود همه بچه‌ها بروند تا کسی در معرض بمبارانهای شبانه روزی در بغداد نباشد، پدرش مثل بقیه رفته بود با او خداحافظی کند. اما زهیر سوار اتوبوس نشده و با پدرش بحث و جدل کرده بود و گفت نمی‌روم هر کاری بکنی، نمی‌روم...
اصرارهای پدرش فایده نکرد. شب در زیر بمبارانها نشست داشتیم... کاک صالح هم آمد. در وسط بمباران، مسعود از مسئولان کار پرسید بچه‌ها چه شدند؟ آنها را فرستادید؟
گفتند بله، بچه‌های خردسال و شیرخوار رفتند. البته در مسیر آنان خطرات زیادی وجود داشت. کاک صالح هم گفت هر کار کردم زهیر نرفت، فردا باید بروم و با او دعوا کنم...
مسعود گفت هیچ نیازی به این کار نیست، وقتی خودش نمی‌خواهد برود چرا می‌خواهی او را مجبور کنی، بعد سلاح کمری خودش را باز کرد و به کاک صالح داد که به زهیر بدهد و گفت پیشانی او را از طرف من ببوس و در آغوش بگیر و کمری مرا هم به او بده.
 

اولا این یک اعتراف بزرگ از سوی مریم رجوی است که کودکان را مسلح می کرده اند، نکته ای که بارها اعضای جداشده بیان می کردند . مریم رجوی گفته است زهیر ذاکری 14و 15 ساله بوده است درحالیکه وی 12 سال بیشتر نداشته است چرا که ابراهیم ذاکری بعد از آزادی از زندان در سال 1358 ازدواج کرد بنابراین در بهترین حالت این بچه بی گناه 12 ساله بیش نبوده است که توسط مسعود رجوی مسلح شده است و بعد هم در یک پروسه مغزشوی تا مرز سی سالگی  در این زندان بوده  و بعد هم قربانی شده است. گناه این بچه های کوچک که باید درس می خواندند و بازی می کردند چه بوده است ؟ بنابراین مریم رجوی در سخنرانی خودش با زبان بی زبانی این مسئله سواستفاده از کودکان را برملا کرده  که سازمان بچه های کوچک را مسلح می کرده است. چرا که هیچ جای دنیا به یک بچه کلت و سلاح کشنده  جایزه نمی دهند . هم اکنون من یک فرزند کوچک دارم اگر کار مثبتی انجام دهد به او وسائل مورد علاقه اش یا پول جایزه می دهم نه اسلحه واقعی . البته جهت اطلاع خانم مریم رجوی این جنایت و مسلح کردن کودکان را به اعتراف خودش در مسیر قانونی در حال پیگیری هستیم.

این مسئله یعنی کشته شدن افراد برای سازمان مجاهدین نه تنها یک عزا و مصیبت نیست بلکه یک نعمت است که بوسیله آن بتواند باز هم خون شهید خوری کتتد و خود را سرپانگهدارند.

بنابراین تا زمانی که سازمان خود را صاحب این عزا معرفی می کند از آنجایی که می دانم نه تنها صاحب عزا نیست بلکه قاتل فرزندان مردم است، تسلیت نمی گویم فقط برای پدر و مادر کشته شده ها اظهار تاسف می کنم.

مطالب دیگر:

ــ پیام صوتی آقای مهدی خوشحال به خانواده های قربانیان اسیر در قلعه اشرف ( مهدی خوشحال )

ــ ذهن بیمار رجوی وانقلاب ایدئولوژی مجاهدین( علیرضا میرعسگری )

ــ کانون ایران قلم نسبت به تهدیدات تروریستی فرقه مجاهدین علیه خانم بتول سلطانی هشدار می دهد ( ایران قلم )

ــ مجاهدین خلق از کجا تا به کجا؟ ( حامد صرافپور )