«سازمان مجاهدین خلق» یک واقعیت است
اما واقعیتی که خود را بیش از آنچه هست «تاثیر گذار» و «ریشه دار» در جامعه
ایران می پندارد ... اینک با تحولات نسلی و تعمیق ایده‌های مسالمت جویانه
در نسل های جدید که اکثریت جامعه ایران را به خود اختصاص داده‌اند
«محصولات» این سازمان خریدار چندانی ندارد، مگر اینکه تحولی شگرف در درون و
برون این سازمان روی دهد.
اگر بخواهیم منصفانه به پهنه
نیروهای فعال سیاسی مرتبط با ایران بنگریم نمی‌توانیم واقعیت «وجود» نیروی
سیاسی با نام «سازمان مجاهدین خلق» را انکار کنیم. از دهه ها پیش سازمانی
متشکل تحت این نام راه اندازی شده است و در فراز و فرودهای تحولات سیاسی
ایران نیز نقش داشته است. گاه نقشی همراه با دیگر جریان های سیاسی برای
تغییر و گاهی نیز نقشی مستقل و راهنمای راهی متفاوت. کارنامه این سازمان
سیاسی «لکه» های سیاه زیادی را نیز بر خود دارد که مشی کادر رهبری آن عملاً
این امکان را مهیا نکرده است تا فرصت واکاوی و تحقیق و بررسی همه جانبه ای
از آن صورت گیرد. ساختار بشدت بسته و تک قطبی آن با تکیه بر تفسیری
ایدیولوژیک و رادیکالیسم خشن حاکم بر آن، چه در ادبیات و چه در مشی سیاسی
عملاً این سازمان را به «مساله» تبدیل کرده است. «مساله»ای برای بهره
برداری های گاه و بی گاه «جمهوری اسلامی» و همچنین «مساله» برای نیروهای
سیاسی و دموکراسی خواه خارج از حکومت.
در سال‌های گذشته زمان زیادی را صرف مطالعه برخی کتاب‌ها و اسناد مرتبط با
این سازمان کرده‌ام، از کتاب‌هایی که برخی جداشدگان از این گروه در سال‌های
اخیر به رشته تحریر درآورده‌اند گرفته تا برخی از نشریات سازمانی و
کتاب‌های سازمانی رهبران این سازمان. زمان زیادی را نیز صرف مطالعه اسناد
پیش از انقلاب ۵۷ این سازمان و مجموعه های مرتبط با آن کرده ام. پس از ظهور
جنبش سبز نیز رویکرد و عملکرد این سازمان را زیر نظر داشتم و کلیت رویکرد
این سازمان در این زمینه که در کتابی تحت نام «استراتژی قیام و سرنگونی »
به نام «مسعود رجوی» به تاریخ ۳۰ دی ۱۳۸۸ منتشر شده است را نیز به دقت
خوانده ام.
در اینکه با مشی این سازمان و ساختار و اهدافش هیچ همراهی و همخوانی ندارم
شکی نیست اما به عنوان یک روزنامه‌نگار علاقمند به تاریخ و مطالعات تاریخی
از دانستن و مطالعه کردن در مورد هیچ فرد یا گروهی ابایی نداشته و ندارم.
با همه مخالفت ها و مرزبندی ها، «سازمان مجاهدین خلق» را یک واقعیت
می‌دانم. با اطمینان کامل باور دارم این سازمان در ایران پایگاهی ندارد
(هرچند در دوران انقلاب و سال‌های اولیه پس از انقلاب دارای پایگاه غیرقابل
انکاری بود) و قادر به تاثیرگذاری کلان بر معادلات و تحولات داخلی نیست.
این برداشت هم حاصل مطالعه است و هم حاصل زندگی در ایران.
بشدت به امکان تغییر افراد و گروه‌ها باور دارم و هرگز این راه را بسته نمی
دانم. سال‌ها پیش در جریان حمله آمریکا به عراق و سقوط صدام در یادداشتی که
در اردی‌بهشت ۱۳۸۲ در روزنامه اعتماد منتشر کردم جزو اولین کسانی بودم که
پیشنهاد تغییر مشی مبارزاتی این سازمان از مشی مسلحانه به مشی سیاسی را
دادم. این یادداشت در کتاب مجموعه مقالاتم تحت عنوان «زیر هشت» هم منتشر
شده است. آن روزها در روزنامه‌ای که سمتی نیز در آن داشتم این موضوع را
پیگیری کردم و البته چه آن روز و چه امروز همچنان تفاوتی بین کادر رهبری
این سازمان و بدنه باقی‌مانده آن قایل بوده و هستم.
چند ماه پیش نیز که دور جدید حملات نیروهای نظامی امنیتی دولت عراق به «کمپ
اشرف» صورت گرفت یکی از امضا کنندگان نامه جمعی در دفاع از «حقوق انسانی»
ساکنان این کمپ بودم. نامه‌ای که هرچند مورد بهره برداری رسانه‌های حکومتی
برای ربط دادن فعالان جنبش سبز به سازمان مجاهدین خلق قرار گرفت اما محتوای
نامه سند قابل دفاعی بود که نشان از آن داشت که می‌توان در عین مرز داشتن
با این سازمان از «حقوق انسانی» افراد نیز دفاع کرد.
اما این روزها موضوع در «لیست ترویستی» آمریکا، ماندن یا نماندن این سازمان
مقوله ای شده برای مباحث رسانه ای و تبادل نظر در محافل سیاسی. صرف
هزینه‌های میلیونی توسط این سازمان برای برگزاری کمپین های مختلف و فعال
کردن لابی های متفاوت برای اقناع تصمیم گیران آمریکایی در جهت حذف نام این
سازمان از لیست «گروه های تروریست»در نوع خود جالب توجه است.
یکی از نکات جالب، همین فعالیت گسترده این گروه تحت نام های مختلف در
آمریکا است در شرایطی که این «سازمان» با توجه به بودن در «لیست» با
محدودیت فعالیت رسمی در آمریکا روبرو است.
اما آیا بازی «لیست» و تمرکز بروی آن، بازی مورد علاقه کادر رهبری این
سازمان نیست؟ توجه بیش از حد به مقوله در «لیست» بودن یا نبودن این سازمان
آیا سبب انحراف از توجه به مقوله‌های با اهمیت‌تری نخواهد شد؟
اینکه «سازمان مجاهدین خلق» در لیست «تروریستی» آمریکا باشد یا نباشد چه
تفاوتی در حال قربانیان «کمپ اشرف» دارد؟ از واژه «قربانیان» استفاده کردم
چون گزارش ها و شواهد منتشر شده بسیار در این سال‌ها نشان دهنده حاکمیت
شرایط «معمولی» در آن مکان نیست. آیا ماندن یا خارج شدن از «لیست» سبب
خواهد شد که دیوارهای تنیده شده در اطراف تک تک اعضای باقی‌مانده این
سازمان – بخصوص ساکنان کمپ اشرف - ترک بردارد؟ و چشم‌ها و گوش هایشان حرف و
حدیثی جز آنچه تاکنون در همه این سال‌ها به آن‌ها «تزریق» شده است را ببیند
و بشنود؟
آیا ساکنان «کمپ اشرف» می‌توانند بجز دیدن و شنیدن «سیما آزادی» دیگر
رسانه‌ها را نیز آزادانه و مختارانه ببینند و بشنوند؟ در خبرها خوانده
بودیم که آن‌ها دسترسی به اینترنت هم ندارند آیا تغییر در لیست به دسترسی
آزادانه آن‌ها به اینترنت و دنیای بی مرز کنونی نیز خواهد انجامید؟
آیا روایت ها و گزارش هایی که برخی از جداشدگان در سال‌های اخیر از
شیوه‌های «حکمرانی» و «رهبری» با دیگر جهانیان به اشتراک گذاشته‌اند با
حضور نهادهای مستقل و بطور آزادانه قابلیت بررسی خواهند داشت؟
«سازمان مجاهدین خلق» مدعی است که مشی «مسلحانه» را کنار نهاده اما هنوز
برای باورپذیر شدن این ادعا اقدام‌ها کافی را صورت نداده است. «شعار تغییر
استراتژی» بیشتر به یک تاکتیک سیاسی می‌ماند تا یک تغییر واقعی و
استراتژیک. حداقل بنده شخصاً در چند گفت و گویی که در دو سال اخیر با برخی
از اعضا و هواداران این سازمان در مقاطع مختلف در نیویورک داشتم به این
باور که آن‌ها همچنان «مشی مسلحانه» را خط مشی خود می‌دانند و تغییر مشی را
باور ندارند راسخ تر شدم.
ساختار بسته و عمودی و غیردموکراتیک سازمان مجاهدین خلق و مونولوگ شدید
حاکم بر مجموعه این سازمان و ادبیات حاکم بر رسانه‌ها و گفتمان این مجموعه
برای من «شعارهای دموکراسی خواهانه» و «گفتارهای آزادایخواهانه » آن‌ها را
غیرقابل باور می سازد.
حال در این بین بیش از اینکه بودن یا نبودن «سازمان مجاهدین خلق» در «لیست
تروریستی» آمریکا از منظر یک ناظر سیاسی که دموکراسی و حقوق بشر از اولویت
هایش است مهم باشد میزان تحقق ادعای «دموکرات» بودن و «آزادیخواه» بودن آن
هم در وهله اول در درون یک سازمان سیاسی از اهمیت برخوردار است.
شفاف سازی از رویکردها و مکانیزم های رهبری و هدایت نیروهای «خودی» و روبرو
شدن با «پرسش ها»ی واقعی در مورد کارنامه و عملکرد این سازمان در دهه های
مختلف و بخصوص در برهه جنگ ایران و عراق … و ایجاد امکان دسترسی آزادانه
نهادهای حقوق بشری به ساکنان کمپ اشرف و همچنین دسترسی آزادانه ساکنان این
کمپ به دنیای بیرون و … گوشه‌ای از اقداماتی است که می‌تواند در اولویت این
سازمان باشد.
آنچه در مورد همه، از جمله این سازمان سیاسی باید مورد توجه قرار گیرد
پرهیز از «سیاه و سفید» بینی است هرچند مشی و گفتمان و ادبیات این سازمان
بی تردید مبتنی بر همین «سیاه و سفید» بینی در مورد دیگران است. اگر
«سازمان مجاهدین خلق» خود را برحق می‌داند و رویکرد ها و مشی درون سازمانی
اش را بی‌نقص می پندارد نباید از قدم بر داشتن در مسیر شفاف سازی واهمه ای
داشته باشد.
اینکه یک گروه یا سازمان سیاسی در «لیست تروریستی» باشد یا نباشد تغییری در
محتوا و واقعیت‌های حاکم بر تفکر و ساختار فکری آن سازمان ایجاد نمی‌کند
بلکه برای انکار ادعای «دیگران» در مورد «سازمان» باید تغییرات اساسی در
بدنه و روابط و رویکردهای این سازمان را شاهد بود.
«سازمان مجاهدین خلق» یک واقعیت است اما واقعیتی که خود را بیش از آنچه هست
«تاثیر گذار» و «ریشه دار» در جامعه ایران می پندارد. اهداف ایده ها، آرمان
ها، و ادبیات و مشی ای که این سازمان نمایندگی آن را برعهده دارد شاید ۳۰،
۴۰ سال پیش قادر به «یارگیری» در بدنه جامعه بود اما با تحولات نسلی و
تعمیق ایده‌های مسالمت جویانه در نسل های جدید که اکثریت جامعه ایران را به
خود اختصاص داده‌اند «محصولات» این سازمان خریدار چندانی ندارد، مگر اینکه
تحولی شگرف در درون و برون این سازمان روی دهد
دستگاه تبلیغی فرقه رجوی اما باانتشار این خبر دچار یاس ودرماندگی
وسرخوردگی شدید قرارگرفت _ فرقه رجوی که تصور می کرد نام این گروه از لیست
تروریستی خط خوادهد خورد قبلا برنامه ریزی کرهده بود که دروز 26 آگوست جمعی
از طرفدران خود را درواشنگتن گر د هم آوده واین پیروزی را جشن بگیرد! اما
باانتشار خبر ابقا درلیست تروریستی در18 اگوست درسایت وزارت امورخارجه همه
توهم ها وهزینه کردن های فرقه رجوی برباد رفت بهمین دلیل جشن پیروزی تخیلی
تبدیل به تجمع اعتراضی علیه ابقا درلیست تروریستی مبدل گردید_ این گردهمایی
اعتراضی باشرکت حدود هزار نفر که ازبیکاران وبیکاران ایرانی وهمچنین بی
خانمان های امریکایی که از بوسیله فرقه رجوی از شهرهای امریکا بااتوبوس به
واشنگتن آورده شده بودند برگزار گردید.
نکته جالب درانعکاس این خبر درصدای امریکا عصبیت _ سرخوردگی و سانسور نمودن
خبر از جانب انوشیروان کنگرلو عاشق مریم قجر تروریست دراین رسانه بود _
نگاه کنید به شکل وقیافه ونوع خبررسانی دردمندانه وتوام با سرخوردگی وحالت
نزدیک به مرگ انوشیروان گنگرلو _ این فرد چنان ناراحت وعصبی وکلافه است که
گویی می خواهد خبر مرگ مادرش را اعلام نماید !..... کنگرلو وجمشید چالنگی
وعلی جوانمردی از جمله اعضا و وهواداران وعوامل نفوذی این فرقه تروریستی
درصدای امریکا بوده وهستند.
هراس ووحشت ودرماندگی وعجز فرقه رجوی از این شکست سنگین
چگونه ملیونها دلار بجامانده از مزدوری برای صدام بدون هیچ نتیجه به جیب
امریکایی ها رفت؟
مرم قجر تروریست که خوب می دانست تمام تلاش های یک ساله اش برباد رفته
دراین سخنرانی درخواست عاجزانه جهت خط زدن از لیست تروریستی راکنار نهاد و
التماس خود رابر بگارگیری حظانت امریکا از اسیران اشرف متمرکز نمود _ اوج
درماندگی زذالت _ شیادی _ دروغگویی وشکست در یاوه گوی های ابلهانه این
تروریست قجر به درستی نمایان بود.
از روز 18 اگوست وانتشار لیست اروریستی سال 2011تمامی دستگاه تبلیغی فرقه
رجوی به حالت کما رفته است _ طی یک سال اخیر فرقه رجوی درکنار هزینه کردن
ملیونها دلار پول کثیف صدامی وخریدن سیاسمتداران از رده خارج امریکا سعی
کرد برخی از نمایندگان کنگره امریکا را نیز برای اینکار اجاره کند _ درکنار
آن تمامی قلم به مزدان پیدا وپنهان خود از جمله ایرج مصاقی _ علی ناظر _
بیژن نیابتی _ منصورامان _ حسن داعی ااسلام وپرویز سربی ( مسئول رسانه جدید
فرقه رجوی تحت نام کانال مردم !)راهم روانه این کارزار بی سرانجام کرد ولی
نتیجه برای این فرقه یک حواله بزرگ از طرف دولت امریکا به این تلاش های بی
سرانجام بود.
امریکا به سران فرقه رجوی و طرفداران حرفه ای اش گفت : امسال نمایش تمام شد
بروید سال دیگر بیائید.
مریم قجر تروریست دریاوه سرایی های خود درحضور بی خانمان ها و علاف ها
وبیکارهای جمع شده در واشینگتن بار دیگر امریکا را از نهایت درماندگی تهدید
نمود ودرخواست کرد که طرح جابجایی واخراج اسیران اشرف را کنار بگذارد_ این
ملیجک بی عقل وشعور همچنان خود را پرت از ماجرا نشان داده وعلیرغم اینکه می
داند امریکایی ها هیچ قدرتی درعراق ندارند ودرحال ترک آنجا هستند همچنان
درخواست های عاجزانه وغیرقانونی وغیرحقوقی خود را تکرار می کند و التماس می
نملید که امریکا همچنان سرپرستی اسیران اشرف را بعهده بگیرد!
ابقا درلیست تروریستی وسرانجام اسارتگاه اشرف.
هرچند درظاهر بین دوموضوع ابقاشدن درلیست ترور دولت امریکا و جمع شدن
اسارتگاه اشرف تا آخرسال جاری ارتباطی نیست ولی دستگاه تبلیغی فرقه رجوی
این دورا بهم ربط داد تا درکنار رویای شکست خورده خروج از لیست تروریستی
مسئولیت اشرف راهم نیز به گردن امریکا بیاندازد.
ابقای فرقه تروریستی رجوی درلیست تروریستی سال 2011 گرچه می تواند به ده ها
دلیل روشن از جمله پرونده سنگین این گروه منفور باشد ولی یکی از این دلایل
راهم می توان 7 بار گفتگوهای بی نتیجه دیپلومات امریکایی لورنس باتلربا
سران اینگروه درمورد طرح امریکا جهت جمع آری اسارتگاه اشرف تا پایان سال
میلادی دانست.
خط ونشان کشیدن های دردمندانه وعاجزانه مریم قجر تروریست درسخنرانی برای
بیکاران و بیخانمان های امریکا درروز 26 آگوست نشان می دهد که فرقه رجوی که
درمسئله خروج از لیست ترور سال 2011 باشکست مواجه گردیده واینک مسئله باقی
مانده چگونگی جمع آوری اسارتگاه اشرف است.
مریم قجر دراین یاوه سرایی بار دیگر زنجیرپاره کرد ومسئولیت هرگونه رخداد
احتمالی درمورد جابجایی اسیران اشرف درخاک عراق را به دوش امریکا قرار داد.
اکنون هم امریکا وهم سران فرقه رجوی هردویکدیگر رامسئول رخداد های احتمالی
آینده جهت جمع آوری اسارتگاه اشرف می دانتد واین درحالی است که تصمیم
گیرنده درمورد جمع آوری اشرف دولت منتخب آقای نوری المالکی است که مصصم است
این غده چرکین رابرای همیشه از بدنه خاک عراق بیرون آورد.
یک راه حل برای جمع آوری مسالمت آمیز اسارتگاه اشرف
به باور نویسنده تنها یک راه حل میانه برای حل این مسئله وجود دارد وآن
اجرای حکم دادگاه عالی جنایی عراق درمورد تحت پیگرد قرارگرفتن ودستگیری 102
نفر از شکنجه گران و فرماندهان ترور مستقر دراسارتگاه اشرف می باشد _
بادستگیری این افراد تشکیلات فرقه ای ازهم خواهد پاشید و درآن صورت شرایط
برای روند مسالمت میز اعلام جدایی و درخواست پناهندگی انفرادی بدنه تشکیلات
فرقه رجوی ممکن خواهد گردید.
طبیعی است که با برهم خوردن تشکیلات فرقه ای این گروه تعداد بسیاری از این
اسیران جداگردیده وخود رابه نیروهای عراقی معرفی خواهند نمود وچنین شروعی
باعث فراهم آوردن شرایط دخالت سازمان صلیب سرخ وکمیساریای سازمان ملل
درامور پناهندگان خواهد گردید.
توصیه من به دولت آقای نوری مالکی اینست که هرچه زودتر این احکام رابه اجرا
گذارد و این افراد تحت تعقیب بین المللی را دستگیر ومحاکمه نماید واین کلید
حل مسالمت آمیز این اسارتگاه است _ البته تعین تکلیف این افراد تا اخراج از
عراق مدتی بطول خواهد انجامید و بجاست تا دولت عراق همچنان 8 سال گذشته
وجود این اسارتگاه تا تعین تکلیف نهایی را تحمل نموده وبا افراد فریب خورده
بدنه این گروه همچنان مدارا نماید.
نتیجه = ضمن استقبال از تصمیم دولت امریکا مبنی برابقای این گروه درلیست
تروریستی سال 2011 بایستی به مسئولین دولت امریکا یاد آور شوم که هرنوع
گفتگو با سران فرقه رجوی همانگونه که تجربه شما ودیگران نشان می دهد
بیفایده می باشد ولذا درکنارتداوم گفتگو باید قاطعیت راهم بکار گیرید واز
هرگونه مانع تراشی درمورد دستگیری سران این فرقه مستقر دراشرف وفرار کرده
ها را کنار بگذارید ودولت عراق را دراین راه یاری نمائید تابتواند حاکمیت
خود براین تکه خاک اشغالشده و خودمختار را اعمال نماید.
الف .مینو سپهر _ نویسنده _ پژوهشگر وتلاشگر حقوق بشر وزنان
رزیتا ایراندوست ،خبرنگار تلویزیون
آمریکا در واشنگتن از تجمع مجاهدین خلق در برابر ساختمان وزارت امورخارجه
آمریکا گزارشی تهیه کرده است که بشرح زیر است:
این جمع به تصمیم اخیر وزارت امورخارجه آمریکا (18 اوت 2011 ) معترض
بود.تصمیم باقی ماندن سازمان مجاهدین خلق در فهرست گروه های تروریستی!
سازمان مجاهدین خلق از 14 سال پیش در این فهرست جای گرفته است.هوادارانش می
گویند این سازمان از سال 2001 مبارزه مسلحانه را کنار گذاشته و باید از
لیست بیرون بیاید.
مریم رجوی بخاطر همین مسئله است که نمی تواند به آمریکا بیاید و ناچارا از
صفحه تلویزیون پیامش را به هوادارنش می رساند....
مجاهدین خلق برای تغییر نظر دولت آمریکا تبلیغات گسترده ای کرده اند.در این
تجمع هم عده ای از مقام های کنونی و پیشین آمریکا را دعوت کرده بودند....
چندی پیش روزنامه گاردین نوشت ؛"مجاهدین خلق به ده ها مقام آمریکایی برای
چنین سخنرانی هایی پول داده اند."
از یکی-دو سخنران این گردهم آیی پرسیدیم که پول گرفته اند یا نه؟
پاتریک کندی عضو مجلس نمایندگان آمریکا : بله گرفته ام!
اد رندل فرماندار سابق پنسیلوانیا: البته که گرفته ام.من در سه کیس متوالی
پول گرفته ام!
-پرسش از چند تجمع کننده و اینکه از کجا آمده اند....
ولی با وجود این کاغذ های رنگی و کبوترها،مجاهدین خلق دستکم تا یک سال دیگر
در فهرستی جا دارند که جای گروه هایی چون جندالله و القاعده هم هست!
در گزارشی دیگر از تلویزیون صدای آمریکا:
همچنین در هافینگتون پست آمده است؛ تبلیغات به نفع سازمان مجاهدین
خلق،دکانی است که میلیون ها دلار به جیب سیاستمداران پیشین آمریکا می ریزد.
این روزنامه می نویسد؛سازمان مجاهدین خلق در دهه هفتاد میلادی عامل قتل 6
آمریکایی در ایران بود.و فعالیت های دیگر تروریستی سازمان در سال های بعد
از انقلاب ایران در داخل و خارج از کشور،آن را در فهرست سازمان های
تروریستی قرار داده است.
اما اکنون اسنادی در دست است که برخی از سیاست مداران پیشین آمریکایی در
برابر دریافت مبالغی سخنرانی برپا می کنند و خواستار حذف آن سازمان از
فهرست سازمان های تروریستی می شوند.
.jpg)