|
رابطه مجاهدین خلق با دیکتاتور
های منطقه،اعراب و « بهار عربی » - قسمت اول
جواد فیروزمند، آریا ایران، بیست و
دوم سپتامبر 2011
http://ariairan.com/fa/?mod=view&id=11795
اولین ارتباط سازمان مجاهدین خلق
ایران با اعراب منطقه به زمانی برمیگردد که برای آموزش های نظامی عازم
فلسطین شدند.
ارتباط با سازمان الفتح
در سال ۱۳۴۸ شمسی، برای کسب توان نظامی و شروع عملیات مسلحانه بر علیه نظام
سلطنتی ایران،تصمیم به برقراری ارتباط با "سازمان فلسطینی الفتح" گرفتند.تا
با استفاده از امکانات آنان آموزش های چریکی و مسلحانه را فرابگیرند.
هیئت نمایندگی سازمان مجاهدین خلق متشکل از اصغر بدیعزادگان، تراب
حقشناس، مسعود رجوی و لطفعلی بهپور در شهر امّان-پایتخت اردن، با
نمایندگان سازمان الفتح دیدار و مذاکره کردند.الفتح قول داد افراد اعزامی
از سوی سازمان را آموزش دهد و سلاح و تدارکات نظامی نیز در اختیارشان قرار
دهد.
پس از توافق با الفتح، اولین گروه اعضای سازمان مجاهدین از ایران به دبی
رفتند تا از آنجا عازم فلسطین شوند. امّا در اثر یک حادثه پیش بینی نشده
پلیس دبی به این عده مشکوک شد .آنان را دستگیر و زندانی کرد و درصدد بود به
مقامات امنیتی ایران تحویل دهد. اما تشکیلات مجاهدین در ایران برای نجات
دستگیر شدگان ،دو تن از اعضا را به دبی اعزام کردند. این دو تن توانستند به
همان هواپیمایی که اعضای دستگیر شده را به ایران میبرد سوار شوند و با
استفاده از اسلحه و مواد منفجرهای که با خود داشتند هواپیما را در میانه
راه ربودند و به بغداد بردند.
آنها مدتی دربغداد زندانی بودند که با وساطت نمایندگان الفتح عازم اردن
گردیدند و در آنجا آموزش جنگهای پارتیزانی را فراگرفتند.
پس از انتقال پایگاههای فلسطین به لبنان،عناصر دیگری از سازمان در
اردوگاههای فلسطینی در لبنان آموزش دیدند؛ عدهای از این عناصر توانستند
از طریق لبنان تعدادی اسلحه و مهمات وارد ایران کنند. در مجموع ۲۲ نفر به
اردوگاههای الفتح اعزام شدند، و اکثر افراد اعزامی در سال ۱۳۵۰ به ایران
بازگشتند.
ارتباط با دیگر سازمان های مسلح منطقه،حزب بعث و صدام حسین
پس از پیروزی انقلاب 22 بهمن در سال 1357 شمسی نیز این گونه ارتباطات وجود
داشت.محمد محدثین و خدایی صفت از مسئولین مجاهدین در ارتباط با سازمان های
مسلح منطقه از جمله سومالی،اریتره،الفتح،حزب بعث عراق و ... بودند.دیدار
مسعود رجوی با هانی الحسن و یاسرعرفات در تهران و هدیه یک قبضه کلاشینکف به
او برای قدردانی از جنبش فتح بود.
سازمان مجاهدین خلق با صدام حسین و پس از آن در عراق
ارتباط سازمان مجاهدین با صدام حسین نیز به دستگیری آنان(1348 شمسی) در
بغداد بر می گردد.پس از انقلاب ایران،مجاهدین این ارتباط را حفظ
کردند.زمانیکه صدام برای تصرف خاک ایران حمله کرد این ارتباط وجود داشت.دو
سال پس از انقلاب یعنی در تیرماه 1360 شمسی گروه هایی از چریک های مسلح
مجاهدین میهمانان گرامی سازمان اطلاعات و امنیت صدام حسین در منطقه مرزی
کردستان عراق بودند.
ارتباط مسعود رجوی و سازمان مجاهدین خلق با صدام حسین و سازمان اطلاعات و
امنیت عراق از زمانی شدت گرفت که مسعود رجوی بهمراه اعضای کادر مرکزی
مجاهدین در سال 1365 شمسی برای همکاری نزدیک و فشرده با صدام حسین به بغداد
رفته و در پایگاه های اهدایی صدام ماندگار شدند.
مجاهدین با پشتیبانی کامل صدام حسین، طی 30 سال اقامت در عراق به عملیات
های نظامی گسترده ای بر علیه کشور خود دست زدند.با بودجه و تسلیحات صدام
حسین ارتش آزادیبخش تشکیل دادند و با اعزام گروه های چریکی به تهران و دیگر
شهرهای بزرگ ایران ،اقدام به ترور شهروندان وخمپاره باران کردن مناطق
مسکونی پرداختند.بر اساس آمار و ارقامی که در نشریه های مجاهد،ایران
زمین،اتحادیه دانشجویان مسلمان... و رادیو تلویزیون مجاهدین منتشرشده است
بیلان افرادی که آنان از ایرانی ها کشته اند بیش از 100.000 نفر می باشد.
مجاهدین پس از سقوط صدام حسین (2003 میلادی) در "پادگان اشرف" متمرکز
شدند.از آنجا که می دانستند حکومت آینده عراق از بین شیعیان و کردها تشکیل
خواهد شد،با استخدام بازماندگان صدام حسین و حزب بعث عراق دست به انتشار
بیش از 25 نشریه عربی،چند رادیو تلویزیون و در حمایت از "ایاد علاوی" دخالت
مستقیم در انتخابات عراق نمودند.اما برخلاف میل آنان آقای جلال طالبانی
رئیس جمهور و آقای نوری المالکی نخست وزیر منتخب مردم شدند.
ضدیت علنی مجاهدین با دولت منتخب عراق شروع شد.آنها دولت نوری المالکی را
مزدور جمهوری اسلامی می نامند و به همین دلیل تمامی توان خود را از طریق
نیروهای باقی مانده صدام حسین و حزب بعث بکار گرفتند تا او را زمین
بزنند.این ضدیت ها زمانی به اوج رسید که دولت نوری المالکی اخراج آنان را
تا پایان سال 2011 میلادی ابلاغ نمود.
دولت عراق معتقد است که سازمان مجاهدین خلق طی 30 سال همکاری همه جانبه با
صدام حسین دست به کشتار شیعیان و کردهای عراق زده و جایی برای ماندن در این
کشور ندارند.
اما مجاهدین با گسترش اعتراضات مردمی در کشورهای عربی ،با خرید لابی عراقی
و پرداخت پول، دست به تشکیل گروه های معترض در بغداد زدند.آنها این گروه ها
را برای اعتراض در برابر دولت قانونی عراق سازماندهی و پشتیبانی مالی
میکنند.همزمان در اردن،عربستان،کویت و برخی کشورهای عربی نیز فعال هستند تا
با تشکیل گروه های فشار لابی بر علیه دولت عراق مانع از اخراج خود شوند.
در طی 30 سال گذشته سازمان مجاهدین خلق با دیکتاتورهایی مانند صدام
حسین،مبارک،بن علی،قذافی ،سران برخی کشورهای عربی و بخصوص سازمان اطلاعات و
امنیت موساد و دولت اسرائیل رابطه مستقیم و بسیار نزدیکی داشته و از طریق
همکاری با آنان بر علیه ایران، میلیون ها دلار پول کسب کرده اند.اما چند
ماه پس از شروع «بهار عربی» در کشورهای منطقه، خود را حامی مردم و
انقلابیون جازده اند.
در همین رابطه مسعود رجوی طی پیامی در شب قدر با مقایسه "ارتش آزادیبخش
لیبی" با ارتش خلع سلاح شده خود در عراق که در آستانه اخراج قرار دارد،
بیکباره حامی مردم لیبی و سوریه می شود. تا اینطور وانمود نماید که اگر
آمریکا و کشورهای غربی از او حمایت کنند، ارتش او همانند "ارتش آزادیبخش
لیبی" توان حمله به ایران و تسخیر تهران را دارد.رویایی که با امکانات مالی
و تسلیحاتی صدام حسین محقق نشد و اکنون در تداوم خیانت بدنبال برانگیختن
کشورهای غربی برای حمله به ایران و مردم خود می باشند.گروهی که سی سال است
از بین مردم رانده شده و همچنان برای خیانت به کشورو مردم خود نقشه می
کشند.
بتازگی نیز مریم رجوی در "بیانیه سی امین سالگرد تاسیس شورای ملی مقاومت"
ضمن تشریح «بهار عربی» در کشورهای منطقه خواستار حمایت از راه حل حمله به
ایران توسط نیروهای خارجی شده است.
در این مقاله به رابطه متناقض و متضاد سازمان مجاهدین خلق با اعراب و« بهار
عربی » خواهیم پرداخت.
مختصری در باره « بهار عربی »
می گویند سونامی «بهار عربی» در خاورمیانه و شمال آفریقا زمانی شروع شد که
"محمد بوعزیزی" جوان فارغ التحصیل تونسی، در اعترض به بیکاری و ضبط گاری
کوچک سبزی فروشی اش دست به خودسوزی زد.پس از آن شعله برکشید و سرتاسر تونس
را در خود بلعید.انقلاب یاسمن با سرنگونی «بن علی» به پیروزی رسید.
این آتش همزمان به دیگر کشورهای عربی و آفریقایی سرایت کرد.میدان آزادی
قاهره دومین مقصد این بهار بود.مردم بجان آمده مصر با دلیری و شجاعت بیاد
ماندنی، دیکتاتوری «مبارک» را که همپیمان قوی اسرائیل در منطقه بود در هم
شکسته،او و خانواده اش را پشت میله های قفس آهنی به محاکمه کشیدند.
بهار به یمن رسید و حکومت «علی عبدالله صالح» را درهم نوردید.پس از آن به
لیبی پرواز کرد و دیکتاتوری سبز «معمر قذافی» را نیز به آتش کشید.
در دیگر کشورهای عربی از جمله ؛ بحرین،عربستان
سعودی،کویت،سوریه،الجزایر،عمان،مراکش و... نیز شعله های برافروخته آن دیده
می شود.تحولاتی که مردم خواهان برکناری رژیم می باشند.
نگاهی کوتاه به کرنولوژی قیام های مردمی در بهار عربی
اعتراضات و قیام تونس
این اعتراضات در ۱۸ دسامبر ۲۰۱۰ با قیام تونس، در پی خودسوزی محمد بوعزیزی
در اعتراض به فساد و بدرفتاری پلیس، آغاز شد. در تونس حکومت در ۱۴ ژانویه
با فرار زین‌العابدین بن علی رئیس‌جمهور به عربستان سقوط کرد. در روزهای
آغازین مارس ۲۰۱۱ وزیر کشور باقی مانده دولت تونس (الغنوشی) استعفا داد.
اعتراضات و انقلاب مصر
در مصر پس از سقوط حکومت تونس توجه جهان به اعتراضات عظیم مصر از ۲۵ ژانویه
۲۰۱۱ آغاز شده بود، معطوف شد. پس از گذشت چهار روز، حسنی مبارک رئیس‌جمهور
مصر اصلاحاتی را پیشنهاد داد اما حاضر به استعفا که خواستهٔ اصلی معترضان
بود نشد. در روز هشتم وعده داد که در ماه سپتامبر از قدرت کنار خواهد رفت.
در ۱۱ فوریه پس از ۱۸ روز اعتراضات مستمر در شهرهای بزرگ مصر حسنی مبارک از
مقام خود کناره‌گیری کرد. در روزهای آغازین مارس ۲۰۱۱ وزیر کشور باقی مانده
دولت مصر (احمد شفیق)استعفا داد.
اعتراضات و شورش سراسری در لیبی
اعتراضات از روز ۱۳ ژانویه ۲۰۱۱ آغاز شد و از روز ۱۷ فوریه (روز خشم) به
اوج خود رسید و به تدریج به شورش همگانی انجامید و بدنبال آن مخالفان حکومت
معمر قذافی، شهرهای شرقی و نیمی از شهرهای شمال غربی لیبی را در دست
گرفتند. در درگیری ها حدود ۶۰۰۰نفر از مخالفین کشته شدند که بوسیله اسلحه و
ماشینها و هواپیماهای جنگی دولت هدف قرار گرفتند. شورای امنیت ضمن محکومیت
کشتارها،قذافی را مجرم جنایت جنگی معرفی کرد. در شهر بنغازی (شهر عمر
مختار) دولت موقت با ریاست وزیر مستعفی دولت تشکیل شد. آمریکا و اروپا
گزینه مقابله نظامی با قذافی را محتمل دانسته و در روزهای آغازین مارس و
ناوهای جنگی آمریکا و اروپا به سمت لیبی گسیل شدند.
در سیپده دم سی و یکم مرداد 1390 ،نیروهای انقلابی با ورود به شهر طرابلس و
تصرف اکثر نقاط آن ،وارد اخرین مرحله از نبرد برای نابودی معمر قذافی شدند.
آنان بسرعت وارد میدان سبز شدند و در همین روز یکی از تلویزیونهای دولتی را
تصرف کردند.آنان پس از ورود به میدان سبز طرابلس نام آن را به میدان شهدا
تغییر دادند.
اعتراضات یمن
در ۳ فوریه علی عبدالله صالح رئیس‌جمهور یمن نیز اعلام کرد که در سال ۲۰۱۳
قدرت را پس از ۳۵ سال ترک خواهد کرد.روز ۱۱ مارس در جمعه خشم، شهرهای یمن
شاهد اجتماعات اعتراض آمیز بود که نیروهای دولتی با گاز شیمیایی با آنها
برخورد کردند و در حضرموت ۴ نفر کشته شدند. علی عبدالله صالح قول داد که
وضعیت بهتر و بیشتری برای مشارکت سیاسی مردمی در یمن فراهم آورد و تغییراتی
در قانون اساسی کشور اعمال خواهد کرد.
در ۱۴ خرداد ۱۳۹۰ برابر با ۴ ژوئن ۲۰۱۱ علی عبدالله صالح پس از مجروح شدن
با ۵ مقام بلندپایه روانه عربستان شد.
روز یکشنبه 27 شهریور1390 برابر با 18 سپتامبر 2011 تظاهرات معترضان در یمن
به درگیری‌های خونین کشیده شد. به گزارش خبرگزاری آلمان، در جریان این
درگیری‌ها دست‌کم ۲۶ نفر از مخالفان رئیس جمهوری یمن توسط نیروهای امنیتی
این کشور کشته و بیش از صدها نفر مجروح شده‌اند...
اعتراضات بحرین
مخالفت ها در بحرین هم به شدت خود رسیده است. مخالفان خواهان سقوط حکومت یا
مشروطه کردن پادشاهی آن می باشند. در تظاهرات مخالفین دو نفر کشته شدند که
حکومت از این جهت از مردم معترض عذرخواهی نمود. در ۱۵ مارس همزمان با ورود
وزیر دفاع آمریکا رابرت گیتس نیروهای نظامی عربستان راهی بحرین شدند و
امارات هم برای ارسال نیروی نظامی اعلام آمادگی کرد.
اعتراضات در عربستان سعودی
در عربستان هم مخالفان با تظاهراتی نمادین خواهان آزادی های مدنی بیشتر و
مشروطه شدن پادشاهی عربستان شدند. و ۱۳ مارس ۲۰۱۱ را روز خشم تعیین و اعلام
کردند.
در ۴ مارس ۲۰۱۱ میلادی اعتراضات مخالفان از شهرهای احساء و قطیف به ریاض
پایتخت عربستان سعودی کشیده شد بدنبال آن حکومت سعودی روز بعد از آن اعلام
کرد؛" از این پس هرگونه تظاهرات و تجمع اعتراض آمیز ممنوع می باشد و در
صورت تکرار با برخورد شدید پلیس همراه خواهد بود."
۱۱ مارس 2011 روزخشم مخالفان در شهر قطیف با شعار (لاشیعیة لاسنیة وحدة
وحدة اسلامیة) دست به تظاهرات خشم آلود زدند که با برخورد شدید حکومت مواجه
گردید و ۲نفر کشته و دهها نفر زخمی شدند...
ادامه دارد
سایت ایران قلم از انتشار
مطالب و مقالاتی که در آن کلمات توهین آمیز استفاده شده، معذور است
مسئولیت
مطالب درج شده بر عهده نویسندگان آن می باشد
|