|
دنبال فرج از اين ستون به
آن ستون
(تنها رجوی، مجاهدین خلق و
بقایای صدام ها جلوی کمک رسانی را گرفته اند)
محمد ب، وبلاگ در بند رجوی، سی
و یکم ژوئیه 2012
http://bandrajavi.blogfa.com/post/115
چنانچه در خبرها آمده است، دولت
عراق بار ديگر تخليه اشرف را تمديد كرد و زمان بعدي براي انجام اين
موضوع را به بعد از ماه رمضان موكول كرد. در اطلاعيه رسمي كه به همين
مناسبت از طرف دولت عراق صادر شده است، آمده «به احترام ماه مبارك
رمضان، و به احترام افراد روزه داري كه ممكن است در اين نقل و انتقال
مورد آزار و اذيت قرار گيرند، انتقال سري بعدي نفرات اشرف به ليبرتي پس
از پايان اين ماه صورت خواهد گرفت». البته اين موضوع خود به تنهايي
قابل تقدير است. من خود دوستاني در ميان اشرفيان دارم نفس راحتي كشيدم
و اميدوار شدم كه تا پايان ماه رمضان سازمان مجاهدين تن به اين انتقال
دهد و اين موضوع بدون خونريزي و با مسالمت به پايان برسد.
اما براي رهبران سازمان كه بدنبال خريدن زمان (حتي يك روز) هستند، اين
يك ماه فرصت خوبي است تا بتوانند با لشكركشي تبليغاتي، كليت اين موضوع
را زير علامت سئوال ببرد. اگر رسانه هاي مجاهدين را بررسي كنيد به خوبي
اين امر واقف خواهيد شد كه چگونه به دست وپا زدن افتاده است و با
بكارگيري افراد معلوم الحالي مثل «صالح المطلك» كه بارها بعنوان نفر
خريده شده توسط مجاهدين، در رسانه هاي عراقي از او ياد شده است، سعي
شده است كليت انتقال را زير علامت سئوال ببرد. به اين عبارت توجه كنيد
«دکتر صالح المطلک نايب نخست وزير عراق فشارهای ضدانسانی بر ساکنان
اشرف را محکوم کرد و ”از سازمان ملل متحد خواست تا در انتقال ساکنان
اشرف به ليبرتی درنگ کند.»
همچنين به اين عبارات توجه كنيد:
«بيانيه مرکز عراقی روزنامه و تبليغات در بغداد - فراخوان به نجات
ساکنان اشرف و ليبرتی»
«نامه جمعيت قربانيان جنگ عراق به هيلاری کلينتون»
«تجمع حقوقدانان مستقل: کوبلر و ساکنان اشرف در بوته آزمايش عدالت بين
المللی»
«بيانيه هزار حقوقدان از کشورهای مختلف عربی - فراخوان به اقدام فوری
برای بحران آب در ليبرتی»
اين ها تنها نمونه هايي است از دهها مورد اطلاعيه و فراخوان از شخصيتها
و تجمع ها و جمعيت هاي موهوم و دست ساز مجاهدين براي حمايت از ابقاء
نفرات اشرف و عدم تخليه آن توسط نيروهاي عراقي. راستي چرا؟
همه آنهايي كه فقط نگران جان ساكنان اشرف هستند چه آنها كه در صف
هواداران مجاهدين هستند و چه آنها كه در صف منتقدان، خواهان اين هستند
كه هرچه زودتر نفرات به ليبرتي بروند تا در جهت تعيين تكليف آنها به
كشور ثالث اقدام شود. اما براي سازمان مجاهدين اينطور نيست. براي
سازمان مجاهدين نه تنها مهم نيست كه به كشور ثالث بروند بلكه تا آنجا
كه بشود كارشكني مي كند كه اين امر صورت نگيرد. كما اينكه مي بينيد در
هيچكدام از اين اطلاعيه ها خواهان اين نشده اند كه كشوري ساكنان مصاحبه
شده توسط كميسارياي عالي پناهندگان، را بپذيرد. آيا كسي تا حال از
سازمان مجاهدين اطلاعيه و فراخواني ديده است كه حاكي از درخواست براي
پذيرش كشورها باشد؟
از نظر سازمان مجاهدين، ساكنان اشرف تا جايي داراي اهميت هستند كه در
قالب تشكيلات مجاهدين در اشرف يا ليبرتي باشند وقتي از اين قالب خارج
شده و به كشور ديگر بروند يا حتي در همانجا زير نظر سازمان ملل در
بيايند، ديگر «مزدور»، «خائن» و «مامور وزارت اطلاعات» هستند.
اگر نگاه منصفانه اي به شرايط موجود بكنيم اين سئوال برايمان پيش مي
آيد كه مجاهدين چه اصراري دارند كه در عراق جنگ زده و تحت اشغال
بمانند؟ هدف آنها از آمدن به عراق، مبارزه با رژيم ايران بوده است. در
شرايطي كه رئيس جمهور وقت عراق آنها را پذيرفت و امكاناتي در اختيار
آنها گذاشت از جمله زمين، پول، سلاح كه بتوانند با رژيم ايران مبارزه
كنند. اكنون اما شرايط متفاوت از دوران قديم عراق است. دولتي برسر كار
آمده است كه از سر تاپاي آن با رژيم ايران تراز است. نخست وزير، خود
رئيس گروهي است كه در ايران ساخته و پرورش يافته شده است.
اما بگذاريد براي فهم بيشتر موضوع، داستان را وارو كنيم. اگر آمريكا به
ايران حمله كرده بود و در ايران رژيم عوض شده بود و مجاهدين كه سالها
در عراق بودند به ايران مي رفتند و قدرت را در دست مي گرفتند. صدام نيز
همچنان در عراق سركار بود. آيا مجاهدين اين امكان را در اختيار حزب
الدعوه (نوري مالكي) يا مجلس اعلاي انقلاب اسلامي عراق يا سپاه نهم بدر
قرار ميدادند كه همچنان در ايران پايگاه داشته و عليه دولت صدام مبارزه
كنند؟
با يك نگاه اجمالي بخوبي مي بينيم كه چنين چيزي مطلقا امكان پذير نبوده
است. و اينكه تاكنون هم دولت عراق با اغماض مجاهدين را در عراق پذيرفته
است بسيار قابل تحسين است. آيا مجاهدين در چنين شرايطي ميخواهند به
مبارزه شان بارژيم ايران در عراق ادامه دهند؟ چگونه ؟ تحت چه استراتژي؟
با كدام تاكتيك؟
آنچه كه مجاهدين نام آنرا «ارتش آزاديبخش» گذاشته اند، هيچگونه سلاحي
ندارد، در محاصره چند لايه اي ارتش عراق است، ميانگين سن افراد از
پنجاه سال به بالاست. فرماندهان و مسئولين قديمي آن، بيش از سي سال است
كه در يك فضاي بسته و بدور از ارتباط با دنياي خارج بسر برده اند و
واقعيات دنياي امروزي برايشان قابل درك نيست. مخالفت با تشكيلات چه
مخفيانه و چه علني رو به فزوني است. موج فرار بي سابقه از تشكيلات، همه
اين معضلات و دهها مورد ديگر كه از نظر يك ناظر بيروني قابل رؤيت نيست
ولي خود سازمان بهتر مي داند، آيا اين تشكيلات با اين «ارتش» قادر است
به مبارزه برخيزد؟ وفق دادن خود اين ارتش با شرايط امروزي جامعه، در
حالي كه با شرايط سي سال پيش تنظيم شده است، خود بزرگترين معضل براي
سازمان خواهد بود.
سئوال اساسي و مهم اكنون از سران سازمان اين است، اگر هدف مبارزه با
رژيم ايران است، چگونه در عراق كنوني مي خواهد با اين «ارتشي» كه در
بالا ذكر كرديم مبارزه كند؟ و طي ده سال اخير پس از اشغال عراق چه
مبارزه اي كرده است؟ آيا با راه اندازي تلويزيون و پخش برنامه هاي بي
ارزش و بند تنباني ميخواهد به مبارزه رژيم ايران برود. مثل همين
تلويزيون و صدها بار شديدتر از آن صدها تلويزيون خارج كشوري هستند كه
از لس آنجلس و آلمان و انگليس برنامه عليه دولت ايران پخش مي كنند،
لازم نيست بياييد توي خاك عراق دست به اين كار بزنيد.
اما همه مي دانيم كه مشكل مجاهدين چيز ديگري است. مشكل اين است كه
بخوبي مي دانند نفراتي را كه بيش از سي سال در يك قفس به نام «تشكيلات»
نگهداشته اند در صورتي كه از اين قفس خارج شوند ديگر نفر مجاهدين
نخواهند بود، در يك كلام تشكيلات مجاهدين فروپاشيده خواهد شد. حتي به
ليبرتي رفتن هم خودش قدم مهمي براي فروپاشي است. در نتيجه مجاهدين تا
آنجا كه بتوانند و زورشان برسد ميخواهند اشرف را حفظ كنند، اشرف كه
نماد تشكيلات مجاهدين است، بي خود نيست كه رجوي اين شعار را در دهان
اشرفيان انداخته بود كه «اشرف ناموس ماست» البته ناموس رجوي است و حتي
از ناموس مهمتر. چون مجاهدين بخوبي مي دانند كه تمام فعاليتهاي آنها در
خارج از كشور و حضور مريم رجوي با پشتوانه تشكيلاتشان در عراق است. اين
تنها آس آنها در مقابل ساير گروهها و تشكلهاي مخالف رژيم ايران است. در
صورتي كه اين تشكيلات نباشد، آنها نيز به خيل صدها و هزاران گروه
مخالفت دولت ايران مي پيوندند كه كارشان بحث سياسي و حرف مفت زدن است.
رجوي اين را بخوبي مي داند و تاآنجا كه بشود سعي مي كند به اين امر تن
ندهد، البته شرايط اصلا به نفع او نيست و خواه نا خواه بايستي به بسته
شدن درب اشرف يعني بسته شدن تشكيلاتش تن دهد. اين جبر تاريخ است.
همچنین
.......
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
هشدار: فاجعه ای دیگر در
اشرف
محمد ب، فریاد آزادی، بیست و
ششم ژوئیه 2012
http://www.faryade-azadi.com/2Haupt/Hoshdar.Dar%20Ashraf.HTM
دولت عراق كه آغاز ماه رمضان را
برای برچیدن قرارگاه اشرف تعیین كرده بود، این امر توسط دولت آمریكا و
مارتین كوپلر نماینده سازمان ملل در عراق نیز به رسمیت شناخته شد. دولت
آمریكا چندین بار قبل از فرا رسیدن این زمان از زبان سخنگویان مختلف
خود به مجاهدین هشدار داد. دولت عراق نیز از زبان مسئولان و مقامات خود
بارها و بارها هشدار داد كه این زمان آخرین ضرب العجلی است كه تعیین می
شود.
مارتین كوپلر چند روز گذشته در گزارشی كه پیرامون همین موضوع به اعضای
شورای امنیت داد اعلام كرد، كه مجاهدین با دولت عراق و سازمان ملل
همكاری نمی كنند و كاسه صبر دول عراق در حال سر آمدن است.
اما از طرف دیگر مجاهدین و البته شخص خود رجوی كه برا دو سالی هنوز خون
تازه ای نریخته سخت بدنبال این موضوع می باشد كه كار را به درگیری
فیزیكی بكشاند و خون ریزی راه بیندازد. آنهم از خون یاران و نفرات خودش
كه سالیان سال به پای او ایستاده اند و با تمام بازیها و سیاسی كاری
های غیر منطقی او ساخته و تسلیم بوده اند.
اكنون كه روزهای آرامی را پشت سر می گذاریم، آرامشی قبل از طوفان است.
طوفانی كه شاید اینبار اشرف و دودمان رجوی را در آن منطقه از عراق برای
همیشه بر باد بدهد. تا آنجا كه به آمریكا و سازمان ملل برمی گردد،
هشدارهای قبلی خود را داده اند، هیچ كدام از مقامات رسمی اروپایی و
آمریكایی به نفع مجاهدین این بار موضعگیری نكردند. تنها كسانی كه با
پول زبان مجاهدین هستند اینبار فقط حرف زدند.
مارتین كوپلر خطاب به كسانی كه از مجاهدین حمایت می كنند، در گزارش خود
به شورای امنیت گفت: «اینهایی كه از روی متن های مجاهدین رونویسی كرده
و موضعگیری می كنند، باید بدانند كه بجای اینكار بهتر است آنها را
وادار كنند كه به قانون عمل كرده و از یك فاجعه دیگر جلوگیری كنند.
البته هركسی اینرا می داند كه آنچه به دهان سیاست مدارهای هوادار
مجاهدین خوش آمده است، پولهای كلانی است كه بابت هر سخنرانی یا
موضعگیری به جیب آنها ریخته می شود، برای آنها مهم نیست كه سرنوشت
انسانهای مفلوكی در بیابانهای عراق و در گرمای شصت درجه چه می شود.
شاید مجاهدین هنوز فكر می كنند هنوز «عزیز كرده» صدام حسین هستند و
هركاری دلشان خواست در عراق می توانند انجام دهند. رجوی شاید تغییر
دوران را در عراق درك نكرده است و نمی داند آن زمان كه با سلاح نیمه
سنگین و با خودروی نظامی در خیابانهای بغداد و سایر شهرهای عراق ستون
راه اندازی می كردند و رژه می رفتند به سر آمده است. اكنون دولتی در
عراق حكمفرماست كه صد و هشتاد درجه سیاست آن با سیاست دولت پیشین
متفاوت است. این دولت اما مهمانان صدام را نمی خواهد بپذیرد. این دولت
نه تنها سر جنگ با ایران ندارد بلكه با آن همپیمان استراتژیك است. پس
در این میان هیچ گونه شكافی وجود ندارد كه رجوی بتواند در آن بیتوته
كند. سرمایه گذاری روی تضادهای داخلی دولت عراق و اینكه پارلمان عراق
بخواهد نخست وزیر را بركنار كند یا نكند هم هیچ تغییری در این معادله
نخواهد داد. در این معادله یك مجهول بیشتر وجود ندارد و آنهم سازمان
مجاهدین می باشد و هیچ رقمی نیز نمی تواند جایگزین آن شود.
از نظر من رجوی قبل از هرچیز بایستی تغییر دوران را بخوبی درك كند تا
بتواند موقعیت خود و سازمانش و نفراتی كه در اشرف و لیبرتی گیر افتاده
اند را مشخص كند. آنچه كه از شرایط برمی آید علیرغم توصیه كوپلر برای
بروز هرگونه خشونت، دولت عراق خود را آماده می كند كه اینبار با زور
بساط اشرف را برچیند و همگان را به لیبرتی بفرستد. لیبرتی هم كه بخوبی
هم برای سازمان ملل و هم برای آمریكا و هم برای عراق و قبل از همه برای
خود مجاهدین مشخص است كه آخرین ایستگاه است. آخرین ایستگاه در عراق،
آخرین ایستگاه ارتش آزادیبخش و آخرین ایستگاه تشكیلات مجاهدین.
در لیبرتی امكان كارهای استراتژیك به آنها داده نمی شود كه بتوانند
آنرا نیز پایگاه فرقه ای مثل اشرف بكنند. جاده كشی و درختكاری و
امكانات زیربنایی در این كمپ ممنوع است. رجوی اما یكی از شروط خود را
ساختن اینگونه امكانات در لیبرتی گذاشته است دولت عراق نیز ممانعت می
كند. اختلاف در این است كه عراق آن را كمپ موقتی برای انتقال آنها به
سایر كشورها می داند اما مجاهدین می خواهند آنرا دوباره اشرفی مجدد
كنند برای سالیان سال در آن بلولند.
محمد ب. عضو پیشین مجاهدین
24 جولای 2012
همچنین
.......
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
مرگ مشكوك ساكنان اشرف -
قسمت اول
محمد ب، در بند رجوی، یازدهم
ژوئیه 2012
http://bandrajavi.blogfa.com/post/101
اخيرا محمد طاطايي در اشرف به
طرز مشكوكي مرد. برخلاف بتول رجايي كه براي مرگ او برنامه هاي مختلف
تدارك ديده شد و مراسمهاي گوناگون برگزار گرديد، اما براي محمد طاطايي
چنين خبري نبود حتي در سايتهاي رسمي مجاهدين نيز اثري از مرگ اين
نگونبخت يافت نشد. از آنجايي كه محمد طاطايي هميشه فردي بوده است كه
با سازمان زاويه داشت اين قضيه را بيشتر مشكوك مي كند. همين موضوع مرا
واداشت تا كنكاشي پيرامون مرگهاي مشكوكي كه طي ساليان در اشرف صورت
گرفته است، انجام دهم. مطلبي كه در دو قسمت تنظيم شده است حاصل اين
تلاش مي باشد با اميد به اينكه روشنگر وضعيت دروني اين فرقه خطرناك
باشد
سابقه اين امر به سالهاي قبل از
عمليات فروغ جاويدان برميگردد. اولين نمود عيني اين مسئله علي زركش
بود. در واقع علي زركش يكي از واضح ترين مواردي بود كه توسط سازمان به
قتل رسيد تا مانعي در برابر اهداف استراتژيك و ايدئولوژيك سازمان
نباشد. از آنجايي كه علي زركش يك وزنه اي در تشكيلات بود، رجوي به همين
سادگي نمي توانست مخالفت او را با استراتژي جديد ناديده بگيرد لذا مي
بايست از سر راه برداشته مي شد. اما بگذاريد از يكي ازسخنان رجوي در يك
نشست دروني شروع كنم.
رجوي در يكي از نشستهاي دروني كه بصورت عمومي براي همه اعضا سخنراني مي
كرد گفت «استالين در يك شب بيش از پنجاه نفر از اعضاي حزب كمونيست
شوروي را كه مخالف طرح اصلاحات او بودند، كشت وآب هم از آب تكان
نخورد.» اين البته بطور غير مستقيم هشداري بود به كساني كه آهنگ مخالفت
را ساز كرده بودند.
چهره علي زركش براي تمامي كساني
كه با سازمان مجاهدين خلق آشنايي دارند كاملا آشناست. در نتيجه نيازي
به معرفي او نيست در يك كلام او پس از كشته شدن موسي خياباني، فرد
شماره دو سازمان بود. چهره اي كه تا آن موقع براي عموم شناخته شده نبود
و از جمله افرادي بود كه سازمان آنها را كادرهاي مخفي خود مي پنداشت.
مسعود رجوي پس از مرگ موسي خياباني در پيامي او را بعنوان معاون خود
يعني فرد شماره دو سازمان معرفي كرد رجوي از جمله درپيام خود نوشت: «
برادر مجاهد علی زرکش مدارج خطیر انقلابی را در چارچوب سازمان مجاهدین
خلق ایران، یک به یک طی نموده و به عنوان یکی از ارزنده ترین رهبران از
خلال تمامی این آزمایشات موفق و سر فراز بیرون آمده است.»
مخالفت علي زركش از زمان رفتن
سازمان به عراق شروع شد. استراتژي «ارتش آزاديبخش» نقطه شروع مخالفت
علي زركش با رجوي بود. علي زركش پس از مخالفت هاي بسيار از مقاوم دوم
سازمان به يك فرد با رده هوادار نزول كرد و در بخش تبليغات سازمان
منتقل شد. برای اکثریت اعضای سازمان مجاهدین دلایل انتقادات و زندانی
شدن علی زرکش مخفی مانده است، و بدون تردید یکی از حلقه های پنهان و
ناشناخته در مناسبات و روابط درونی سازمان مجاهدین خلق، چگونگی حذف،
حبس و سرانجام به مسلخ فرستادن علی زرکش فرد شماره ۲ سازمان در عملیات
باصطلاح "فروغ جاویدان" می باشد.
آقاي سعيد شاهسوندي در قسمتي از خاطرات خود مي نويسد: « نیمه شب مهر
ماه ۱۳۶۵، که محمد علی جابرزاده انصاری در نشستی که به همین منظور
تشکیل شده بود، بدون هیچ مقدمه و تنها با گرفتن تضمین های باصطلاح دو
قبضه دائر برفاش نکردن این مهمترین راز تاریخ سازمان، بدون ذکر هیچ
دلیل و برهانی (چه از جانب علی زرکش و چه از جانب سازمان) گفت که در
جلسه ای با حضور مسعود و مریم و دفتر سیاسی سازمان علی زرکش به خیانت
متهم شده و خودش قبول کرده و حکم اعدامش هم صادر شده است.»
در نامه اي كه علي زركش براي همسرش (مهين رضايي) نوشته بود و پس از
كشتن شدن هر دوي آنها در عمليات فروغ جاويدان بدست جمهوري اسلامي افتاد
و همان سال توسط جمهوري اسلامي منتشر شد و بخوبي فرهنگ گزارشات درون
تشكيلاتي را نشان ميدهد نوشته است: «مسعود ... در تشریح عملیات روی
پارامتر مردم جایی باز نکرد و می خواهد با یک ضرب تنه رژیم را واژگون
کرده و مردم را به صورت تماشاچی پشت رینگ نگه دارد . آنجا که در مقابل
سؤال یکی از خواهران مبنی بر احتمال عدم حمایت مردم گفت که : مردم اگر
با ما نیستند ، بر ما هم نیستند و مردم تابع قدرتند و پس از این که کفه
قدرت به نفع ما چربید ، آنها هم خواهند آمد و نتیجه عملی این خط یعنی
حرکت جدای از توده یعنی اراده گرایی و ... طی بحث هایی که با مسعود
رجوی و حمید (محمود عطایی) و شریف (مهدی ابریشمچی) و ... داشتیم بارها
گفتم حرکتی که پشتوانه آن مردم نباشد با یک بند و بست و با یک تغییر
فاز رژیم ، مواجه با بن بست خواهد شد و به همین دلیل مخالف آمدن به
عراق بودم و به خاطر همین اظهار عقاید متهم به خیانت شدم و در پی اش
حکم اعدام که البته کاش رفته بودم و این طور مرا تصفیه و له نمی
کردند.»
همه اين مدارك و صدها مدرك ديگركه اكنون فرصتي براي نقل آنها وجود
ندارد نشان مي دهد كه علي زركش با سياست و استراتژي رجوي مخالف بوده
است و چنانچه ما ساليان با او زندگي كرده ايم مي دانيم كه هر مخالفي
براي رجوي مرادف با خيانت است و حكم خيانت هم اعدام. از آنجايي كه نمي
خواهد حكم اعدام را رسما اعلام كند به بهانه هاي مختلف آنها را به كام
مرگ مي فرستد. مهمترين آنها نيز علي زركش بود. علي زركش كه زماني فرد
شماره دو سازمان بود بعنوان يك سرباز معمولي به جنگ فرستاده مي شود. از
طرف سازمان از پشت مورد اصابت گلوله قرار مي گيرد و به اين ترتيب به
زعم سازمان پرونده علي زركش بسته مي شود و مرگ او به همراه 1200 نفر
ديگر اعلام مي شود.
پس از مرگ علي زركش افشاگريهاي زيادي از طرف منتقدان سازمان در خارج از
كشور صورت گرفت كه سازمان را مجبور كرد در نشريه مجاهد و راديو مجاهد
ساعتها در مورد وفاداري علي زركش به رجوي سخن سرايي كند و خواهرش (فروغ
زركش) را به صحنه آوردند تا شايد اين افتضاح را لاپوشاني كنند. اما
هرگز اين جنايت از خاطره هيچ مجاهدي محو نشده و نخواهد شد.
دومين تصفيه دروني از رده هاي بالاي سازمان مربوط به مهدي كتيرايي
(ساسان) است. مهدي كتيرايي از مسئولان بالاي سازمان كه در فاز سياسي
معاون بخش اجتماعي بود و در جريان تظاهرات سي خرداد معاونت محمد ضابطي
را برعهده داشت و سپس در جريان جنگ چريك شهري مسئول ستاد عمليات تهران
بود و بعد از تشكيل ارتش آزاديبخش فرمانده گردان 200 در قرارگاه اشرف
شد.
من شخصا به مدت يك سال تحت
مسئوليت ساسان بودم. او اواخر سال 1366 شمسي بطور ناگهاني ناپديد شد.
از آنجايي كه اعضاي گردان 200 به او علاقه زيادي داشتند سئوالهاي
متعددي پيش آمده بود. فرمانده بعدي گردان محمود مهدوي (محمود قائمشهر)
بود. بالاخره يك روز محمود قائمشهر در نشستي پاسخ داد كه، ساسان باعث
عقبگرد شما شده بود و مانع رسيدن خط و خطوط رهبري به شما مي گرديد به
همين خاطر او را از اين سمت برداشتيم. چند ماه بعد او را در نشست عمومي
ديدم او خيلي افسرده شده بود و موضع تشكيلاتي پاييني داشت. او نيز در
عمليات فروغ جاويدان بطور مشكوكي كشته شد. يكي از دوستانم او را در
صحنه درگيري در عمليات ديده بود. مي گفت ساسان بطور غمگينانه اي راه مي
رفت. كسي از سرنوشت او هيچ خبري ندارد.
مورد سوم كه از رأس سازمان تصفيه شدند مي توان به مهدي افتخاري اشاره
كرد. مهدي افتخاري كه فرمانده عمليات پرواز رجوي و بني صدر به فرانسه
بود به نام فرمانده فتح الله لقب گرفت. او فرمانده عمليات ويژه درداخل
كشوربود. تمامي عملياتهاي ويژه نظير انفجار دفتر حزب جمهوري اسلامي و
انفجار دفتر نخست وزيري، ترور كچويي، ترور آيت، ترور قدوسي، حمله به
دادستاني انقلاب در تهران، توسط او طرح ريزي و اجرا گرديده بود. رجوي
در يادداشتي نوشته بود، مهدي افتخاري تنها كسي است كه در زمان زنده
بودنش لقب قهرمان در سازمان گرفته است.
اختلافات مهدي افتخاري از زمان
انقلاب ايدئولوژيك شروع شد. او پس از جريان انقلاب سال 1368 هيچ موضع
تشكيلاتي نداشت. من او را براي اولين بار از نزديك در ستاد تبليغات
ديدم. اوايل سال 1371 او را به ستاد تبليغات منتقل كردند. بسيار بهم
ريخته بود طوري كه به لحاظ جسمي هم روي او تاثير گذاشته بود. بطور مكرر
خون استفراغ مي كرد. وقتي او را در اين وضع ديدم بشدت دلم برايش سوخت
به احسان امين الرعايا كه يكي از مسئولان تبليغات بود، مراجعه كردم و
به او گفتم وضع مهدي خيلي خراب است چرا براي درمان او اقدامي نمي كنيد،
گفت «مهم نيست» تنها كاري كه مي كرد اين بود كه بعضي وقتها به اتاق
تايپ مي آمد و مقداري خبر تايپ مي كرد. با خود مي گفتم «فرمانده فتح
الله» به چه روزي افتاده كه فقط كارش شده تايپ اخبار. او وقتي به
دستشويي مي رفت برخي اوقات تا يك ساعت طول مي كشيد. و توي دستشويي با
خودش حرف ميزد بطوري كه صداي پچ پچ او كاملا شنيده مي شد.
چند وقت بعد او را در جريان جنگ كويت وقتي در پراكندگي در منطقه نوژول
بوديم ديدم. وقتي مي خواستيم از منطقه كردي خارج شويم، رفتيم مهماتهاي
پنهان شده در شيارها و دره ها را سوار ماشين كنيم كه به خارج از منطقه
منتقل شوند. يكي از نفراتي كه براي حمل مهمات آورده بودند مهدي افتخاري
بود. او كه پيرمردي ضعيف بود، براي حمل مهمات سنگين توپ و تانك آمده
بود.
مجددا او را در ستاد تخصصي ديدم. اينبار بسيار بسيار داغان شده بود.
طوري كه ناي راه رفتن نداشت. در گوشه اي از ستاد سبزي كاري مي كرد و
هيچ كاري با كسي نداشت.
در جريان نشستهاي حوض، وقتي رجوي از همه امضا گرفت كه «خروجي نداريم» و
گفت ديگر هركس كه خواست از سازمان خارج شود با مشت آهنين با او برخورد
مي كنيم، ناگهان در سكوت مطلق جمعيت مهدي افتخاري دست بلند كرد و گفت
«من مي خواهم از سازمان خارج شوم چكار بايد كنم؟» به اين ترتيب فضاي
سنگيني كه رجوي ايجاد كرده بود و همه در خود فرو رفته بودند در هم
شكست. رجوي كه از اين كار بسيار خشمگين كرده بود او را به وسط صحنه
فراخواند و تا توانست به او بد و بيراه گفت. نهايتا هم به او گفت، من
عمليات پرواز را خودم ريز به ريز فرماندهي كردم، براي اينكه تو را راضي
كنيم بي خودي اسم تو را گفتم. او فتح الله را در ميان بيش از هزار نفر
آدم چنان خار و خفيف كرد كه شايد در تاريخ هيچ نظيري نداشته باشد كه
رهبر يك فرقه يكي از مسئولان نزديك به خود را اينطور خرد كرده باشد.
رجوي يكبار ديگر در نشست طعمه در قرارگاه باقرزاده كه تمامي اعضاي
سازمان حضور داشتند نيز فتح الله را زير ضرب برد. در همانجا بود كه
اصطلاح «پفيوز» را خطاب به او گفت. بارديگر براي مدت چند ساعت رجوي تا
توانست به اين پيرمرد تاخت تا عقده و كينه هاي حيواني اش را سر او خالي
كند. ولي هرگز فتح الله حاضر نشد دوباره به فرمان رجوي در بيايد.
يكي از دوستان در خاطرات خود نوشته است، وقتي مي خواستيم از سازمان
خارج شويم در نشست عمومي نزد فتح الله رفتم و به او گفتم ما مي خواهيم
برويم آيا تو حاضر نيستي همراه ما بيايي؟، فتح الله در جواب گفته بود
كه من يك سري كار اينجا دارم بايد بمانم، شما برويد به امان خدا.
سرانجام فتح الله بطور مشكوكي در سال گذشته كشته شد. رجوي چون ترسيده
بود كه با توجه به ايجاد شدن امكان فرار، نفرات در اشرف و حضور نيروهاي
عراقي در قرارگاه، فتح الله فرار كند و اسرار و نا گفته هاي زيادي كه
در دل داشت را فاش كند، لذا تصميم به نابودي او گرفت.
در قسمت بعدي اين مطلب به ساير كشته شدگان توسط دستگاه وحشت و ترور
رجوي خواهيم پرداخت.
محمد ب عضو پيشين مجاهدين
مرگ مشكوك ساكنان اشرف ـ قسمت
دوم
محمد ب، وبلاگ در بند رجوی،
یازدهم ژوئیه 2012
http://bandrajavi.blogfa.com/post/102
در قسمت اول اين مقاله گفتيم كه
طي ساليان طولاني رجوي تمامي كساني را كه به نحوي با سياستهاي درون
تشكيلاتي او مخالفتي مي كردند از سر راه برميداشت و به نمونه هاي علي
زركش، مهدي كتيرايي و مهدي افتخاري اشاره كرديم. و در مورد هر كدام
بررسي كرديم كه چگونه مخالفت آنها ابراز شد و چگونه پس از مدتي از
ديدها ناپديد شدند. اكنون در اين قسمت مي خواهيم به موارد ديگري كه
درون تشكيلات رخ داده است بپردازيم:
يكي ديگر از كساني كه طي ساليان
طولاني بدست دستگاه وحشت و ترور مجاهدين نابود شد محمدرضا صباحي است.
محمد رضا صباحي از مسئولين و سخنگوي سازمان در آمريكا بود. او براي
ماموريت به عراق رفت و سپس ديگر اجازه برگشت به آمريكا را به او
ندادند. به همين خاطر نقطه افتراق او با سازمان شروع شد. محمدرضا
بحثهاي سياسي و تشكلاتي فراواني داشت. در آن زمان من در بخشي به نام
«دبيرخانه» با مسئوليت محمدعلي توحيدي كار مي كردم. روزي محمد
سيدالمحدثين كه مسئول بخش سياسي سازمان بود با اعضاي دبيرخانه نشستي
برگزار كرد و گفت فردي به اسم محمدرضا را مي خواهيم به بخش شما منتقل
كنيم او مسئله دار شده است و يك سري سئوالات و ابهامات دارد كه سعي مي
كنيم با او برخورد كنيم تا مسائلش حل و فصل شود. بعد از آن محمدرضا را
به بخش ما آوردند. محمدعلي جابرزاده كه از مشاورين نزديك رجوي بود به
بخش ما مي آمد و ساعتها با او صحبت مي كرد. هنوز يك هفته از آمدن
محمدرضا نگذشته بود كه گفتند نيمه شب محمدرضا خود را به آتش كشيده است.
بعد هم معلوم نشد جسد او را به كجا بردند و كجا دفن كردند. به همين
مناسبت نشست ديگري با نفرات دبيرخانه صورت گرفت كه باز سيدالمحدثين
آنرا اداره مي كرد. جابرزاده نيز در نشست حضور داشت، جابرزاده گفت، هيچ
حرف منسجم و درست و حسابي نمي زد تنها برداشتي كه من كردم اين بود كه
از مبارزه خسته شده و مي خواهد بدنبال زندگي برود. سيدالمحدثين و
توحيدي نيز كه در آنجا بودند حرف او را تاييد كردند و هر كدام عليه او
صحبت كردند. جالب است كه همسر او (فرح امامي) را نيز به آن نشست آورده
بودند و سعي مي كردند موضوع را براي او نيز رفع و رجوع كنند. فرح امامي
كه قبلا در بخشهاي پشتيباني كار مي كرد پس از اين ماجرا براي اينكه به
او امتيازي بدهند به بخش سياسي منتقل كردند. ولي غم نهفته اي كه در
سيماي فرح ديده مي شد كاملا خبر از وضعيت دروني او در عزاي همسرش مي
داد.
اين داستان همچنان ادامه داشت تا به جريانات سال 73 رسيديم. در جريان
سال 73 كه تحت عنوان نفوذي رژيم نام گرفته بود بيش از چهارصد نفر را به
زندان كشاندند و تعداد زيادي را شكنجه كردند از جمله دو نفر به نام هاي
پرويز احمدي و قربانعلي ترابي نيز در همين جريان كشته شدند. اين بار
رجوي شمشير را از رو بسته بود. و شايد كسان ديگري نيز در اين جريان
كشته شدند كه كسي هرگز از آنها خبري ندارد و جايي درز نكرده است.
در جريان اشغال عراق توسط نيروهاي آمريكايي در سال 1382 تعدادي به
عنوان كشته شده در جريان حمله آمريكا اعلام شدند كه هرگز چنين نبوده
است. آنها بعنوان تصفيه دروني كشته شدند بودند حتي برخي از آنها خيلي
قبل تر از اين جريانات در تشكيلات ناپديد شده بودند. از جمله مي توان
به كمال حيدري و مهري موسي و مينو فتحعلي اشاره كرد. كمال حيدري از
جمله اعضاي تيم ترور صياد شيرازي بود. او همسر خانم مرجان ملك نيز بود
كه اكنون از منتقدان سازمان مي باشد. كمال كه سابقه بسيار كمي داشت پس
از انجام اين عمليات سريعا به رده عضويت دست يافت. كمال كم كم با
سازمان به مخالفت پرداخت. من او را در مركز 19 مي شناختم. او در آن
مركز بعنوان فرمانده يك تيم كار مي كرد. چندين بار با او برخورد
داشتيم، او آدمي بسيار منطقي و خوش مشرب بود. اواخر سال 1378 به
قرارگاه علوي منتقل شد. در سال 1380 نشست عمومي براي كمال در قرارگاه
سوم به فرماندهي رقيه عباسي برگزار كردند. او را زير شديدترين فشارها
گذاشتند. كمال درخواست خروج از سازمان را كرده بود و در آن نشست نيز
برخواسته خود پافشاري كرد. فشار زيادي به وي آوردند ناسزا به او گفتند
سعي كردن با تحقير كردنش نزد همه افراد قرارگاه او را از خواسته اش
منصرف كنند ولي كمال كوتاه نيامد. آن نشست سرانجام بعد از ساعتها به
پايان رسيد ولي پس از مدتي بعد از آن نشست، كمال ناپديد شد و ديگر هرگز
كسي كمال را نديد تا پس از پايان جنگ تصوير او در نشريه مجاهد بعنوان
كشته شدگان در جنگ اعلام شد.
همين سرنوشت براي مهري موسوي نيز اتفاق افتاد. مهري كه از مسئولين بخش
سياسي سازمان بود، و سالها بعنوان يكي از مسئولين اين بخش در عراق و
خارج از كشور فعاليت كرده بود، در جريان نشست طعمه يعني سال 1380 با
سازمان دچار مشكل مي شود نشستهاي زيادي براي او گذاشتند و او را تحت
فشار گذاشتد كه از موضع خود كوتاه بيايد چون كه از اين راه نا اميد
شدند نوبت از ميان برداشتن او شد و باز عكس مهري در نشريه و خبر كشته
شدنش در بمباران. چنانچه براي مينو فتحعلي نيز چنين شد.
پس از پايان جنگ و استقرار در خاك عراق، از آنجايي كه سازمان امكان
نشستهاي با حضور رجوي را نداشت كه بتواند به نفرات معترض رسيدگي كند،
ميزان مرگ و مير بيشتر شد كه خود نشان از تصفيه افراد معترض و مسئله
دار است. هر كدام به بهانه اي از ميان برداشته شدند.
ياسر اكبري نسب از جمله افرادي بود كه در اين ميان جان خود را از دست
داد. پدرش مرتضي و برادرش موسي نيز در قرارگاه اشرف هستند.
ياسر مادرش را در سال 1367 در
جريان عمليات فروغ جاويدان از دست داده بود. ياسر به همراه برادر و
خواهرش سال 1369 در جريان جدايي فرزندان از اولياء از پدرشان جدا شدند
و به آلمان فرستاده شدند. يكي ازپادوهاي مجاهدين در اروپا به نام غلام
در سال 1377 به آنها مراجعه كرده و به اصرار از آنها خواست كه براي
ديدن پدرشان به عراق بروند. عليرغم مخالفت ياسر و برادر كوچكترش موسي،
سرانجام آنها را به عراق آوردند و سپس در يگانهاي رزمي سازماندهي
كردند. آنها فقط توانستند براي مدت يك ساعت پدرشان را كه در آشپزخانه
كار مي كردند ملاقات كنند. آنها در مركزي به نام مركز 19 سازماندهي
شدند. من در آن زمان در مركز نوزده بعنوان كادر فعاليت مي كردم. تمام
نفرات كه تحت عنوان «مليشيا» مي آوردند در مركز نوزده سازماندهي مي
كردند. (ميليشيا به نفراتي اطلاق مي شد كه پدر يا مادرشان درون تشكيلات
بود)
ياسر و موسي خيلي بهم وابسته بودند به طوري كه در اغلب مواقع در كنار
هم نشسته يا با هم به كاري مشغول بودند. ياسر رقص با كفش را به خوبي
اجرا مي كرد او استاد اين كار بود به طوري كه به ساير نفرات نيز اين
رقص را آموزش داد و در برنامه هاي جمعي اجرا مي كردند. سيماي ياسر
هميشه با خنده و خوشرويي عجين بود. او با من رابطه اي دوستانه برقرار
كرده بود. و چندين بار پيش من از اينكه مسئولشان به او بي احترامي مي
كند شكايت مي كرد ولي من نيز متاسفانه كاري نمي توانستم برايش بكنم جز
اينكه او را به صبوري دعوت كنم. يكبار ياسر جريان آمدنش به عراق را مي
گفت، او گفت من در آلمان زندگي خوبي داشتم تازه داشتم سروسامان مي
گرفتم كه مرا به اين جا آوردند. او گفت خيلي وعده به ما دادند كه مرا
به اينجا آوردند از جمله اينكه آنجا شما با دختران جوان زندگي مي كنيد
ما هم به همين هوا آمديم.
هميشه يك احساس نگراني در چهره ياسر مي ديدم. فرمانده آن موقع مركز
محبوبه توسلي بود، او بشدت از محبوبه متنفر بود، مي گفت مثل ميمون مي
ماند. او مي گفت الان كه آمده ايم اينجا گير افتاده ايم و ديگر امكان
خروج نداريم. ياسر به همراه برادرش اواخر سال 1378 كه مركز 19 منحل شد
به قرارگاه ديگري در كوت منتقل شدند. پس از آن ديگر من ياسر را نديدم
تا حدود ده سال بعد كه وقتي در تيف بوديم خبردار شدم كه ياسر خودسوزي
كرده است. سازمان علت اين خودسوزي را به طور مسخرهاي «براي اعتراض به
نيروهاي آمريكايي» عنوان كرد. من اصلا اين خبر را باور نكردم، از يكي
از فرماندهان آمريكايي كه به آنجا تردد مي كرد به نام سرهنگ تورلاك
جريان را پرسيديم او گفت «هنوز بر ما معلوم نيست كه او را به آتش كشيده
اند يا خودش، خودش را به آتش كشيده است ولي مجاهدين هيچگونه اطلاعات
دقيقي در اين مورد به ما نمي دهند» و به اين ترتيب پرونده ياسر اكبري
نيز بسته شد و پدرش مرتضي و برادرش موسي كه بسيار او را دوست داشتند،
در عزاي او ناله كردند.
قرباني ديگر حس قدرت پرستي رجوي، دوست عزيز و نازنينم احمدعلي رازاني
بود. احمد پس از عمليات فروغ در حالي كه همسرش را از دست داده بود و يك
دختر و يك پسر يتيم داشت به لشكر ما (لشكر 15) منتقل شد. من و احمدعلي
در يك دسته بوديم. ما حدود دو سال را با هم بسر برديم. احمدعلي كه از
لرستان آمده بود، آدمي بسيار ساده و دوست داشتني بود. پس از آن دو سال
نيز هر وقت در برنامه هاي عمومي همديگر را مي ديديم بسيار خوشحال مي
شديم. او جريان كشته شدن همسرش در عمليات فروغ را كه از چند نفر شنيده
بود برايم تعريف كرد. او گفت، همسرم تا روز آخر زنده بوده است ولي يك
طراحي احمقانه كرده بودند و آنها سوار بر يك خودروي نظامي مي كنند و به
وسط دشمن مي فرستند. هيچ عقل سليمي حكم نمي كرد كه اين تعداد را كه
اغلب آنها نيز زن بوده اند بصورت كاملا بي دفاع به دهان دشمن بفرستند.
او مقصر اصلي مرگ همسرش و يتيم شدن فرزندانش را خود رجوي مي دانست كه
دست به اين عمليات احمقانه زده است.
در مجاهدين معمولا به رجوي با اصطلاح «برادر» ياد مي كنند او وقتي با
هم حرف مي زديم اين اصطلاح را به سخره مي گرفت و مي گفت بجاي اينكه
برادر ما باشد دشمن جان ماست. پس از دو سال ما از هم جدا شديم و هر كدم
به بخش ديگري منتقل شديم. ولي اين دوستي و رفاقت ما همچنان پابرجا بود.
او هر بار كه مرا مي ديد عليه تشكيلات و بخصوص شخص رجوي حرف بسيار ميزد
و مي گفت تا همه ما را به كشتن ندهند دست بردار نيستند. اصلي ترين مانع
جدا شدن احمدعلي از سازمان، فرزندانش بود كه هم دختر و هم پسرش را
مجددا به تشكيلات بازگردانده بودند.
آخرين بار او را در آشپزخانه ديدم. آشپزخانه ستادي به نام «ف. اشرف» او
در آنجا در حال پخت و پز بود. در آن شرايط من ديگر براي رفتن تصميم
گيري كرده بودم و مترصد فرصتي براي رفتن بودم. به احمدعلي گفتم تو
ميخواهي چكار كني باز هم مي خواهي تحمل كني و همين جا پياز و سيب زميني
بپزي؟ احمدعلي با حالتي كه اندوه فراواني در چهره اش نهفته بود گفت من
چكار مي توانم بكنم، از بخت بد من، بچه هايم را آورده اند اينجا مگه مي
توانم بچه هايم را ول كنم و بيايم؟ سرنوشت آنها چه مي شود؟ اصلا
خانواده و مردم چه مي گويند؟ نمي گويند چرا زنت را به كشتن دادي و بچه
هايت را هم ول كردي و آمدي؟ او مي گفت نمي گذارند حتي يكبار هم كه شده
بچه ها را ببينم حداقل از آنها نظرخواهي كنم شايد آنها هم راضي به
ماندن نباشند. آخرين بار كه احمدعلي را ترك كردم در حال پاك كردن پياز
و سيب زميني بود. و من ديگر هرگز احمدعلي را نديدم. تا اينكه يكي دو
سال پيش شنيدم كه خود را دار زده است. من نميدانم آيا واقعا احمدعلي
خودش را دار زد يا قرباني ديگر اين دستگاه جهنمي بود. آيا احمدعلي
واقعا براي زندگي ديگر هيچ اميدي نداشت؟ پس فرزندانش چه ميشوند؟
يكي ديگر از نوجواناني كه قرباني اين فرقه شدند، آلان محمدي بود. آلان
دختر شانزده ساله اي كه فرزند نصرالله محمدي بود. مطابق گفته كساني كه
در بخش زنان بودند، آلان بسيار براي برگشتن و خلاص شدن از اين مخمصه
تلاش كرد ولي متاسفانه موفق نشد، سرانجام در هنگام پست نگهباني در حالي
كه با فرمانده يگانش پست ميداد، تيري به او شليك شد كه صورت كوچك و
نازنينش را متلاشي كرد. در ابلاغیه ای درونی، اعلام کردند که آلان بر
اثر بی احتیاطی خودش کشته شده است. بر سنگ مزارش هم نوشتند: شهادت حین
ماموریت! سازمان اعلام كرد كه تيرناخواسته از تفنگ خارج شده است و در
آن زمان مسئولش هم در برج نگهباني نبوده و براي سركشي به پايين آمده
بوده است. ولي همه مي دانستند كه اين يك دروغ است و آلان بدست فرمانده
جنايتكارش كشته شده است.
من پدرش را به خوبي مي شناختم. اودر ستاد سررشته داري و راننده ماشين
سنگين بود. يكبار كه براي كاري به قبرستان رفته بودم، نصرالله را تنها
در كنار قبر دخترش ديدم او در حالي كه اشك مي ريخت و با دخترش نجوا مي
كرد، قبر او را با آب مي شست. من كمي با او درددل كردم، احساس كردم دلش
خيلي گرفته است او دختر كوچكش كه وقتي به خارج رفته بود شيرخوار بود و
الان شانزده ساله برگشته بود را از دست داده و اكنون عزادار بود. من چه
مي توانستم بگويم جز اينكه با او ابراز هم دردي كنم.
معصومه غیبی پور. 35 ساله و با 5 سال سابقه عضویت در تشکیلات مجاهدین.
او كه فردي غير مسلمان بود و از ابتدا نيز اعلام كرده بود كه معتقد به
دين اسلام نيست. از طرف فرمانده لشكر خود (محمدرضا....) مورد هتك حرمت
قرار مي گيرد. فرمانده لشكر قصد تجاوز به او را داشت كه معصومه با داد
و فرياد سعي مي كند از مهلكه خود را نجات دهد. پس از آن معصومه خواهان
جدا شدن از سازمان مي شود. از آنجايي كه سازمان هرگز حاضر نبود او به
خارج رفته و جريان اين افتضاح را علني كند در تابستان 72 در نشستی به
دست خواهران مجاهد خلق زیر مشت و لگد کشته شد! معصومه را در قطعه
مروارید به خاک سپردند و بر سنگ مزارش نوشتند که بر اثر بیماری مرد.
اما همه میدانستند که معصومه بیمار نبود و تا چند روز پیش از قتلش هم
کاملاٌ سرحال و مشغول کارهایش بوده است. اما جرم معصومه چه بود؟
رجوي بعدا در نشست حوض در حالي كه از محمدرضا كه آن زمان فرمانده
معصومه بود بازخواست مي كرد و بطور سربسته كه كسي متوجه نشود به او گفت
كه ما بخاطر آن افتضاحي كه تو به بار آوردي مي داني چه بهايي پرداختيم؟
و ما كه جريان را مي دانستيم بخوبي فهميديم كه منظور رجوي از آن بها چه
بوده است؟
علي نقي حدادي (كمال) قرباني ديگر. كمال فرمانده لشكر ما بود. من
سالهاي 69 و 70 در جريان جنگ كويت، در لشكر 26 بودم كه فرمانده آن كمال
بود. پس از آن من از آن لشكر منتقل شدم و كمال را برخي اوقات مي ديدم.
از نزديكان آنها شنيدم كه كمال سر استراتژي با رجوي به مشكل برخورده
بود. حتي چند جلسه خصوصي رجوي با او گذاشته بود كه او را راضي كند ولي
كمال راضي نشده بود و متاسفانه رگ دست كمال زده شد و مرد.
رجوي يكبار در نشست كوچكي كه در
قرارگاه پارسيان برگزار شده بود گفت، كمال رابطه جنسي با يك زن برقرار
كرده بوده كه وقتي سازمان متوجه مي شود او را در يك بنگال تحت برخورد
قرار مي دهد (زنداني ميكند) وقتي كه براي او غذا مي برند مي بينند كه
رگ دستش را زده است. ولي همه ما مي دانستيم كه اينطور نبوده است. طي
اين ساليان به خوبي فهميده بوديم كه رجوي هر گونه مخالفت را به مسائل
جنسي ربط ميدهد تا مخالف خود را كوچك و ذليل كند. اين درحالي بود كه
همه مي دانستيم كمال اصلا اهل اين حرفها نيست و رجوي دارد بر روي
جنايتي كه در حق كمال انجام داده است سرپوش مي گذارد. كسان ديگري كه در
اين ساليان به طرز مشكوكي ناپديد شدند و هرگز كسي ديگر خبري از آنها
نداشته و ندارد هستند مي توان به برخي از اسامي آنها اشاره كرد: جلیل
بزرگمهر– الیاس کرمی – احمدرضاپور – محمد افتخاری –نسرین احمدی – یعقوب
کر – مسعود مسعودی – سهیل خطار– صدیقه رجبی نژاد – محمد رضا الله وردی
– مالک کلبی – محمد باباخانلو – عبدالقادرجیرانی – محمد نوروزی – خليل
حسيني و دهها قرباني ديگر كه نه نامي از آنها هست و نه نشاني و مجاهدين
نيز هيچ چيز در مورد آنها نمي گويند. باشد كه روزي اين اسرار فاش شود و
مردم بدانند كه كساني كه دنبال جامعه بي طبقه توحيدي بودند به چه روزي
افتادند كه اعضاي خود را مي كشند و سربه نيست مي كنند.
دراينجا بايستي به يك سري نفرات نيز اشاره كنم كه در اثر فشار تشكيلاتي
به بن بست رسيدند و با به آتش كشيدن خود به زندگي شان پايان دادند. همه
ما مي دانيم كه مرگ براي هيچ انساني جالب نيست بايد ديد اين افراد به
چه نقطه اي رسيده اند كه مرگ رابر زندگي خفت بار ترجيح داده اند:
کامران بیاتی 32 ساله. با 12 سال سابقه تشکیلاتی در مجاهدین. کامران در
زمستان 78، کنار نفربر زرهی خودش با قرص سیانور خودکشی کرد. مجاهدین
اعلام کردند که ایست قلبی کرده است. اما آنهایی که جسدش را از نزدیک
دیده بودند با علامتهای فیزیکی مصرف سیانور کاملاٌ آشنا بودند. كامران
فردي بود كه بشدت از طرف تشكيلات زير فشار بود و شب قبل از اين واقعه
نيز نشست ديگ براي او گذاشته بودند و او را بشدت تحقير كردند. كامران
به يكي از دوستانش گفته بود اگر راه فرار برايم بسته باشد، از زندگي
فرار مي كنم.
- مهدی خزعل 28 ساله. در بهمن ماه سال 1378 ساعت 7 شب در قرارگاه 13
خودش را به اتش کشید چون نمیخواست آنجا بماند و آنها نمیگذاشتند که
برود. درصد سوختگی بالای 60 درصد بود. پس از آن حادثه دیگر هیچ خبری از
او در دست نیست. طی یک هفته و در نشستهای متعدد به شاهدان آن خودسوزی
تاکید میکردند که حق ندارند درباره آن صحنه با کسی سخنی بگویند. سپس
گفتند مهدی هنگام روشن کردن چراغ نفتی بی احتیاطی کرد و پیکرش شعله ور
شد! اگر سانحه بود، مخفی کاری برای چه؟ کسانی که پیکر شعله ور مهدی را
خاموش کردند از دیدن چهره مهدی و ناله های او تا یک هفته نمیتوانستند
غذا بخورند. کاش که امکان دیدن چنین تصاویری از انقلاب نوین برای همه
وجود داشت. تا در خارجه نشينند و بگويند اين حرفها ساختگي است. نفرین
بر انقلابی که قرار بود این گونه بهایش را بستانند!
- کریم پدرام 32 ساله با 10 سال سابقه تشکیلاتی در مجاهدین. کریم در
فرماندهی هفتم و مرکز 42 با شلیک کلاش به زندگی خودش پایان داد. باز
گفتند که شلیک ناخواسته بوده است. اما در نشستهای درونی و به طور خاص
در تابستان سال 80 خودکشی او کاملاٌ روشن شده بود به گونه ای که
فراوانی گزارشها در این زمینه، گویای یک یقین همگانی بود.
- حجت عزیزی 26 ساله و با 5 سال سابقه تشکیلاتی. حجت در بهار 80 و در
قرارگاه همایون با شلیک کلاش به زندگی خود پایان داد. به رسم همیشه
شلیک را ناخواسته خواندند اما در نشستهای درونی خودکشی او تایید شده
بود.
- خُدام گل محمدی 33 ساله. با 15 سال سابقه تشکیلاتی در سازمان
مجاهدین. خُدام از سال 74 تا سال 81 دست کم 4 یا 5 بار رسماٌ درخواست
کناره گیری و رفتن از عراق را کرده بود. آخرین بار در ماه رمضان 81
دوباره اعلام کناره گیری میکند اما پذیرفته نشد و به او گفته شد:
مشکلاتت را در جمع باید حل کنی. خدام در اسفند ماه 81 ساعت 9:30 شب پشت
سالن ورزشی فرماندهی هفتم خودش را به آتش کشید. گفتند خودسوزی ناخواسته
بوده است. پس از آن حادثه از سرنوشت او هیچ خبری نشد. تنها به کسانی که
شاهد رویداد بودند تاکید شد که این خبر به جایی درز نکند.
- فردین مقصودی با نام مستعار صادق 30 ساله. صادق در بهار 82 و محل
فیلق دوم با رگباری کوتاه به زندگی خود پایان داد. صادق تنها بود. آشنا
و کسی را نداشت. پس نیازی به ابلاغیه داخلی و شهید نامیدن او هم نبود!
محل خاکسپاری اش هم معلوم نیست. مانند همیشه به شاهدان رویداد گفتند
مقصر خودش بوده که بی احتیاطی کرده. این صادق همان کسی بود که هنگامی
که به قرارگاه اشرف میرسد میگوید خدا را شکر که از دست رژیم خلاص شدم و
زمین قرارگاه را بوسیده بود! بنازید به ظرفیت اندیشه اسلام انقلابی!
شنیدیم که یکی ازمسولان مجاهیدن به نام شهرزاد، در نشستی به صادق گفته
بود که اگر علاقه ای به سازمان ندارد برود و خودش را بکشد؛ سازمان ترسی
ندارد. آیا این همان سازمانی نبود که در شعارهایش وعده تشکیل صفی از
انقلابیون تا تهران را داده بود ؟ جالب آنکه در عمل، صفی تا گورستان
کشیدند!
وقتي كه آمار خودكشي هاي بالا رفته بود و تقريبا همه اعضاي سازمان
حداقل يك مورد آن را ديده بودند، رجوي يكبار در نشست عمومي با اشاره به
خودكشيهايي كه صورت گرفته بود گفت:«اگر کسی خودش را زد و خودکشی کرد
از حماقت خودش بوده است. هر کس که انتخاب کرد باید تا پایان بماند و
کسی نباید بر سر این خودکشی ها پرسشی برایش پیش بیاید. به ویژه پرسش و
ابهام در باره خودکشی دیگران برای فرماندهان مجاهدین مشروع و مجاز
نیست؛ حرام است! کسی که می خواهد برود همان بهتر که خودکشی کند تا تف
سر بالا نشود. نخستین پیام رفتن هر فرد از اینجا این است که انقلاب
ایدئولوژیک پاسخ ندارد. پس به خاطر انقلاب هم که شده برای ما خیلی بهتر
است که به هر قیمت نیروها مرده یا زنده در همین جا ماندگار شوند. مطمئن
باشید که خدا از شما راضی است...»
در پايان اين مطلب بايستي به رويه و شيوه كار رجوي نيز اشاره اي بكنم.
چنانچه در ابتداي اين مقاله نوشتم رجوي بنا به نقل قولي كه از كاركرد
استالين در حذف مخالفان خود كرد، همين شيوه را نيز خود به كار مي برد.
از نظر او لنين و استالين انقلابيوني بودند كه توانستند انقلاب روسيه
را به پيروزي برسانند و سالهاي سال آن را تداوم بخشند. آنچه كه رجوي
تحت عنوان «جامعه بي طبقه توحيدي» مد نظر دارد و آنرا همه جا حتي روي
سنگ قبرها نيز مي نويسد چيزي شبيه حكومت استالين در شوروي است. كساني
كه در سازمان مجاهدين بوده اند و پاي سخنراني هاي رجوي نشسته اند به
خوبي مي دانند كه رجوي صدها و هزاران بار و در هر موردي از حكومت
استالين و پيش از آن لنين استناد مي كرد.
در فرهنگ رجوي صداي مخالف نبايستي شنيده شود. چگونه مي توان تصور كرد
سازماني مثل مجاهدين پس از چهل سال سابقه وجود، هرگز دچار انشعاب نشده
است. آيا اين قابل تصور است؟ آيا در دنياي واقعي چنين چيزي وجود دارد؟
دليل آن هم كاملا روشن است آدمهاي مختلف نسبت به شرايط و عوامل مختلف،
نظرات مختلفي دارند. در فرهنگ رجوي بايستي كساني كه نظر مخالف با او
دارند بخصوص نفرات مسئول بايستي سربه نيست شوند چنانچه علي زركش و مهدي
افتخاري به چنين روزي دچار شدند. تنها كساني كه چاپلوسي او را مي كنند
و از هر دو كلمه حرفشان يكي از آنها تمجيد از اوست بايستي بمانند و
بالا بروند كساني مثل ابريشم چي و داوري و مهدي برائي و غيره.
راز اين عدم وجود مخالف در سازمان مجاهدين در همين نكتته است و بس.
صداي هر مخالفي بايستي شديدا و در عين حال مخفيانه خاموش شود. به هر
بهاي ممكن. و اين داستان تا زماني كه اين فرقه هست و تا زماني كه رجوي
نفس مي كشد وجود دارد. باز هم قتل ها و كشتار مشكوك خواهد بود. و آخرين
آن به محمد طاطايي رسيد. و اين هشداري است به كساني كه با اين تشكيلات
مخوف همكاري مي كنند. شايد روزي شما هم به اين نقطه برسيد كه متاسفانه
خيلي دير خواهد بود.
سایت ایران قلم از انتشار
مطالب و مقالاتی که در آن کلمات توهین آمیز استفاده شده، معذور است
مسئولیت
مطالب درج شده بر عهده نویسندگان آن می باشد
|