خانم  معینی  درود برشما

قصه غصه هایتان را در سایت زنان ایران خواندم. از آرزوهای  دختری جوان که به دنبال ساختن آشیانه ای  همه عشق واحساسش را در طبق اخلاص گذاشته است. از دلشوره های  پدر و مادری که برای حفظ جگرگوشه شان با چنگ و دندان با حقه و نیرنگ چنگ در چنگ می شوند.

از وعده های توخالی، از بازی با عشق و احساس، از استقبال مرگ و نیستی،  از شب های دراز تنهائی و انتظار، از اشک ها و بغض های خفه شده درگلو،  از آرزوهای بربادرفته  و از بدارکشیدن عشق و عاطفه در بارگاه رهبری فرقه رجوی،  از همه  اینها سخن گفتی . میدانم که  بیان اینهمه درد و بحران روحی زمان بیشتری می خواهد . میدانم که درمان اینهمه  داغ های آشکار و نهان کار امروز و فردا نیست. اما مطمئنم که سخن گفتن  اولین قدم برای رهائی از آنهمه فشار روحی خواهد بود.

خواهر خوبم

به وجودت افتخار می کنم.  به تو تبریک می گویم که توانستی اولین قدم را با شهامت برای افشای یک مناسبات فرقه ای برداری .  مطمئن باش که سخنی که می گوئی بردل می نشیند زیرا از دل برآمده است. به عنوان کسی که درد مشترک و احساس مشترکی دارم در لحظه لحظه داستان زندگیت جای پای خودم را می دیدم. انگار من هم آنجا بودم. زیرا همه ما سالها در مرداب مشترکی دست و پا می زدیم.

 مصاحبه تو می تواند جان بسیاری از جوانان پرشور و فتوری را که  خطر به دام افتادن در مناسبات فرقه تهدیدشان می کندرا نجات دهد.

به امید روزهای شاد و آینده ای روشن  و جامعه ای خالی از مناسبات  فرقه ای و حضور مردان و زنان جسوری  که توانسته اند خود را از اسارت ذهنی و جسمی فرقه برهانند.

موفق باشید

با مهر مسعود جابانی