انقلاب ایدئولوژیکی مجاهدین (قسمت چهارم)

حامد صرافپور، کانون وبلاگ نویسان مستقل ایرانی
 

لینک به قسمت اول و دوم

لینک به قسمت سوم

بند ب: محرمیت ایدئولوژیکی

پیش از ادامه بحث، اشاره ای می کنم به گوشه ای از بحثهایی که طی نشستهای انقلاب ایدئولوژیکی مطرح شد. در همان اوایل شروع نشستها، یعنی در سال 1368، مسعود رجوی بحثی را عنوان نمود به نام «معاصی». معاصی به معنای گناهان است. وی گفت که گناه جنسی آن چیزی است که آخوندها و روحانیون از هر مذهبی در طول تاریخ آنرا برجسته و بزرگ نموده اند تا انسانها را توسط آن، در درون خود (یا به اصطلاح در قبر خود) مدفون نموده و مدام او را در چنگال خود داشته باشند. یعنی از یک سو خود را از این نوع گناهان منزه نشان داده و از سوی دیگر با این «خودپاک» نشان دادن، دیگر انسانها که خواه ناخواه در طول عمر دچار لغزشهایی از این نوع می شوند را دچار افسردگی و احساس گناه نموده و به این ترتیب به خود نیازمند نمایند تا بر آنها چیره شده و به خود وصل نگه دارند. به این ترتیب شخصی که مرتکب گناه جنسی میشود، مدام خود را در آتش جهنم می بیند و برای فرار از این حس گناه نابخشودنی و کبیره، دست به دامان روحانیون می شود و برای برون رفت و پاک شدن از گناه، خود را به آنان (که منزه می داند و تصور می کند آلوده به چنین گناهانی نیستند)، وصل می کند. به این ترتیب که جان و مال خود و یا حتا ناموس خود را در صورت نیاز در اختیار آنان قرار می دهد.

از آن طرف، روحانیون نیز به گونه ای جلوه می کنند که گویی به چنین گناهی آلوده نیستند و برای این، خود را منزه نشان داده و یا در بهترین حالت تلاش می کنند از این گناه بزرگ فاصله بگیرند. اما در زیر این تقدیس نمایی و پاک نشان دادن چهرۀ خود از گناه جنسی، دست به گناهان بزرگ دیگری می زنند که در برابر آن هیچ می نماید. در واقع این قدیسین با بزرگ جلوه دادن گناه جنسی، گناهان عظیم خود را می پوشانند. در نتیجه هرچه منصب روحانی بالاتر باشد، بیشتر خود را پاک نشان می دهد و به نقطه ای میرسد که اساساً، خود را قدیس می خواند. برای مثال همانطور که اکثر پاپها و فقها و دیگر علمای مذاهب مختلف چنین چهره هایی در طول تاریخ از خود نشان داده اند. چنین اشخاصی براحتی به حقوق مردم تجاوز می کنند و فرمان قتل می دهند و اموال مردم را چپاول می کنند و در برابر ظلم ستمگران و حاکمان سکوت پیشه می کنند… و چنین اعمالی را هرگز به عنوان گناه بزرگ به مردم نمی شناسانند ولی برای یک گناه جنسی مجازاتهای سنگینی مانند سنگسار و مثله کردن صادر می کنند.

در چنین دستگاهی است که افراد هم تحت تأثیر فرهنگ حاکم و آموزشهای مذهبی، مبدل می شود به شخصی که مدام بدنبال «تنزه طلبی» است. به این معنا که اگر انسان خوبی هم باشد، تمام تلاش او این است که مبادا به گناه جنسی و یا حتا یک نگاه حرام آلوده شود. مدام در تلاش است که خود را از این لحاظ منزه جلوه دهد. یک زن در چنین دستگاه فکری تلاش می کند هرچه پوشیده تر و عفیف تر جلوه کند و یک مرد نیز تلاش می کند تا جای امکان سر بزیر داشته باشد و خود را پاک جلوه دهد. چنین انسانهایی هرگز به مسائلی که در حیطۀ امور جنسی باشند وارد نمیشود و از آن طرف هم در پیشوای مذهبی خود چنین چیزی را می جویند و او را از هر گناهی در این زمینه بری می دانند. در نتیجه از دید آنها ولی فقیه و رهبرعقیدتی باید فردی باشد که به چنین گناهی آلوده نشده باشد. رجوی همچنین شرح داد که چنین دستگاهی بر پایۀ جنسیت سوار است و مدام تلاش می کند زن را از مرد جدا نگه دارد و به همین علت است که در حکومتهای مذهبی، از قبیل حکومتی که خمینی بنیانگزار آن بود، به اولین چیزهایی که گیر می دهند زنان هستند تا آنان را زیر پوشش نگهداشته و یا در خانه حبس کنند و هر چیزی را نیز بر اساس زن و مرد تعیین کنند.

در این میان، مریم با انقلاب خود دستگاه جدیدی را بنیان گزارد. در این دستگاه هرگز مسائل جنسی گناه محسوب نمی شوند و خطای جنسی نیز گناهی نابخشودنی نیست. در دستگاه ایدئولوژیکی مریم، بالاترین گناه قطع شدن از رهبری عقیدتی است. در این دستگاه ما هرگز بدنبال یک رهبر عقیدتی منزه از گناهان جنسی نمی گردیم و برعکس می پذیریم که رهبر عقیدتی ما آلوده به گناه جنسی باشد. در نتیجه افراد در چنین دستگاهی توحیدی، هرگز بدنبال «تنزه طلبی فردی» نمی گردند و با خطای جنسی بداخل قبر خود فرو نمی روند و از پا نمی افتند و انرژیهای آنها هرز نمیرود بلکه مدام افزون می شود و هزگز پشت مشکلات نمی مانند و تضادهای مبارزه را حل می کنند. این ایدئولوژی برپایۀ جنسیت بنا نمی شود و تأکیدش بر زن و مرد دیدن نیست و توحیدی است. حال اگر دستگاه ایدئولوژیکی را به هرمی تشبیه کنیم، رأس چنین هرمی که اساس را بر جنسیت میگذارد بر زمین بنا شده است و در نتیجه هرگز پابرجا نخواهد ماند…. ایدئولوژی و انقلاب مریم گناه را بر پایۀ گناهان جنسی محسوب نمی کند، پس همانند هرمی است که بر قائده استوار شده و هرگز واژگون نمی شود. کسی که انقلاب کرده باشد بنا به فرمول نسبیت انشتین(E=MC2) انرژیهایش تماماً آزاد شده و می تواند مثل خود مریم جهش وار هر تضادی را در هم بشکافد.

در مراحل پایانی این بحث، رجوی گفت یک مجاهد انقلاب کرده باید بپذیرد که من به عنوان رهبر عقیدتی اش، آلوده به چنین گناه بزرگی باشم و مرا اینگونه بپذیرید که غرق در معاصی (همان گناهان جنسی) باشم. وی در همانجا حتا گفت که مرا در حال معاصی (انجام عمل جنسی) تصور کنید! بدین ترتیب مسعود رجوی در همان اولین نشستهای مباحث انقلاب اعلام نمود که به هیچوجه کسی نیست که خود را پاک و قدیس و منزه جلوه دهد و ما باید او را در حالی رهبرعقیدتی خود بدانیم که اشراف داشته باشیم او به گناه جنسی هم آلوده باشد. در این صورت است که می توانیم ایدئولوژی گناه جنسی را در خود تغییر دهیم و خود را از تنزه طلبی حفظ کنیم. برای این لازم است که پیش از هرچیز به او (مسعود رجوی) «امضای معاصی» بدهیم. امضای معاصی به این معنا بود که می پذیریم مسعود رجوی به گناه جنسی آلوده باشد و با این دید او را به عنوان رهبر عقیدتی انتخاب می کنیم. حال برای وصل شدن به تمام عیار به رهبری عقیدتی می باید که خود را هرچه بیشتر از هرگناهی پاک کنیم. یعنی در عین حال که می پذیریم رهبر عقیدتی ما آلوده به گناه جنسی باشد، باید بپذیریم که خود هرچه بیشتر و بیشتر به او وصل نگه داریم. این وصل بودن است که تمامی گناهان ما را خواهد زدود و در نتیجه کسانی که گناهی هم در طول زندگی مرتکب شده باشند، گناهانشان تماماً به خاطر وصل بودن به این رهبری بخشوده خواهد شد و او پذیرای بدوش کشیدن گناهان تک تک ما خواهد بود. بهای این وصل بودن چیزی نیست جز دادن امضای معاصی. در ادامۀ بحث، کلمۀ معاصی حذف و مبدل به «رهایی» گردید. چرا که وی معتقد بود با پذیرش این امضا، هر مجاهد خلق از بند و از قبر خود جدا شده و به قول معروف سنگ قبر را از روی خود خواهد برداشت و دیگر با کوچکترین گناه یا لغزش جنسی در خود فرو نمی رود و خود را سرزنش نمی کند و زود از جا برخاسته و برای هدف خود تلاش می کند. به این ترتیب چنین شخصی رها خواهد شد. پس باید به آن «امضای رهایی» گفت.

امضای رهایی به صورت کسری با نام «کسر رهایی» نوشته شد. کسری که مخرج آن «امضای خون» و صورت آن «امضای نفس» بود. یعنی هر مجاهد انقلاب کرده باید امضا بدهد که خون او متعلق به مسعود رجوی (به عنوان رهبر عقیدتی اش) است. به زبان دیگر مجاهد انقلاب کرده، خون خود را در دست مسعود رجوی می گذارد تا وی هرگونه صلاح دید از آن استفاده کند. مسعود معتقد بود که در غیر اینصورت هر خون ریخته شده ای از مجاهدین به یغما خواهد رفت و کس دیگری مدعی آن خواهد شد. از طرف دیگر، هر مجاهد انقلاب کرده باید به مریم رجوی نیز امضای نفس بدهد. به این معنا که او صاحب نفس مجاهدین می باشد. نفس به معنای لحظه به لحظۀ زندگی است. پس زندگی هر مجاهد به این دلیل که مریم با انقلابش او را زنده نموده است متعلق به مریم می باشد. به همین خاطر باید بخاطر او زندگی کند و لحظه به لحظۀ زندگی اش برای مریم باشد. کسی که چنین کسری را پذیرفت باید مدام تناقضات (پاشنه آشیل مبارزه و مانع وصل شدن به رهبر عقیدتی) خود را بنویسد و تقدیم مریم رجوی نماید. طبعاً این تناقضات همه چیز را شامل می شد ولی در این نقطۀ خاص، تناقضات جنسی یا عاطفی و عاشقانه مد نظر بود. یعنی هر مجاهد خلق برای زنده ماندن و باز نگشتن به دنیای قبر که همان بزرگ دیدن گناهان جنسی و حمل تناقضات آن بود، می بایستی که هر گناه یا خطای جنسی و یا هر تناقض عاطفی خود نسبت به خانوادۀ خود را چه در فکرش گذشته باشد یا در عمل باشد به مریم رجوی بنویسد تا از آن خلاصی یابد. چیزی شبیه همان اعتراف نزد کشیش ولی نه از آن جنس. مسعود رجوی شرح می داد که هدف نه ریاضت کشیدن است و نه اعتراف کشیشی، بلکه هدف وصل شدن به راهبر عقیدتی برای رهایی است.

در این دوره از نشستها به مرور شخصی دیگر نیز حضورش برجسته می شد، کسی که به بهترین وجه از مریم رجوی و انقلابش سخن می گفت و به نظر می رسید که بیش از همه خود را به این انقلاب نزدیکتر و یگانه تر می داند. این شخص خانم فهیمه اروانی بود. فعالترین کسی که در تمامی نشستها با شور و هیجان از انقلاب مریم می گفت و دیگران را نیز به سوی آن فرا می خواند این خانم جوان بود. در بخشهای بعدی حضور او باز هم پر رنگتر خواهد شد.

این بود مبحث «کسر رهایی» یا همان امضای خون و نفس. در نتیجه از همان زمان کسانی که وارد انقلاب شده بودند، چه زن چه مرد، هر از گاهی برخی از تناقضات جنسی خود را نوشته و برای مریم می فرستادند. البته با توجه به طلاقهایی که صورت گرفته بود طبعاً این تناقضات بیشتر حول مسائل عاطفی و یا جنسی بود که بین زن و شوهرها وجود داشت و اینک منع شده بود و یا تناقضاتی بود که در ذهن نفرات مجرد شکل می گرفت.

طبیعتاً مردی که همسر خود را در یک طلاق ایدئولوژیکی تقدیم مسعود کرده و دیگر به خود اجازه نمی دهد او را (که در «حریم» رهبرعقیدتی خود می داند) به ذهن بیاورد، از آنجایی که به عنوان یک انسان، نیازهای عاطفی و جنسی دارد، پس از مدتی ذهنش متوجه دیگر زنانی خواهد شد که پیرامون او هستند. همچنین زنی که دیگر خود را در حریم شوهر سابق خود نمی بیند، پس از مدتی ناخودآگاه نیازمند میشود به داشتن رابطه های عاطفی با جنس مخالف و این نیاز خود را به صورت ابراز محبت بیشتر و احساساتی مشابه نشان خواهد داد. اینگونه تناقضات که در ذهن افراد انقلاب کرده شکل می گرفت، به مرور می توانست افراد را نسبت به انقلاب خود مأیوس نماید و همزمان ارسال این تناقضات به مریم رجوی، شکل گیری یک موج دیگر در افراد را نشان می داد که می توانست خود بخود همان مسائل پیشین را بوجود بیاورد و موجبات کم کاری و یأس و ناامیدی در بین افراد را موجب گردد. بدین گونه بحث دیگری به نام «محرمیت ایدئولوژیک» مطرح شد که بند «ب» انقلاب درونی مجاهدین بود.

البته صحبت در این باره به گستردگی بند الف انقلاب نبود و نشست خاصی هم که لایه به لایه بخواند وارد آن شوند اجرا نشد ولی این موضوع تشریح شد که همۀ افراد انقلاب کرده می بایستی زنان مجاهد را در حریم رهبر عقیدتی خود بدانند و به این ترتیب می بایستی هر مرد مجاهد، کلیۀ زنان مجاهد را همانگونه بنگرد که گویی زنان مسعود رجوی هستند و او نباید وارد این «منطقۀ محرمه» شود. (منطقۀ محرمه به منطقه ای گفته می شود که بین دو کشور قرار دارند و هیچکدام از طرفین وارد آن قسمت نمی شوند. یعنی کسی مجاز نیست وارد آن حیطه شود. در زمان جنگ بین دو کشور، این منطقه یک منطقۀ مین گذاری شده یا مانع گذاری شده است که ورود به آن خطرناک و هر دو طرف متخاصم می توانند با هر تحرکی که درون آن باشد آتش کنند). در واقع در همین دوران بود که برخی افراد که هنوز وارد مباحث انقلاب نشده بودند به خارج از مناسبات سازمان منتقل شدند.

پس از این بند بود که مردان مجاهد تلاش کردند ذهن خود را بر روی هر زن مجاهدی ببندند و زنان مجاهد نیز تلاش کردند خود را در حریم مسعود رجوی قرار دهند و مراقب مسائل عاطفی خود باشند. در نتیجه بیشتر گزارشات تناقضاتی که البته به ندرت نوشته می شد حول این مسائل بود. ولی این مسئله نیز پایان راه نبود.